Στα παραμύθια ποτέ η κακιά μητριά δεν αφηγήθηκε κανένα παραμύθι και πάντα οι λακέδες των κακών βασιλιάδων κάνουν τα παιδιά να γελούν.
Τα παραμύθια έχουν μια εγγενή παραξενιά… Επειδή απευθύνονται σε παιδιά «επιθυμούν» εκ της ίδιας τους της φύσης να τα αφηγούνται άνθρωποι που διαθέτουν εκείνη την απαραίτητη ευαισθησία ώστε η αφήγηση να γίνει φαντασία, εικόνα, συναίσθημα. Αν τυχόν τα «πιάσει στο στόμα» του κάποιος που δεν διαθέτει αυτό το εκ των ουκ άνευ προαπαιτούμενο συμβαίνει το εξής παράδοξο: το παραμύθι δεν παθαίνει απολύτως τίποτα, εκείνος όμως γελοιοποιείται.
Εξυπακούεται ότι ρομποτοποιημένα όντα που έχουν άπαξ και δια παντός απoλέσει κάθε ίχνος στοιχειώδους ανθρωπιάς ένεκα της μακράς θητείας τους ως εργαλεία οργανισμών εξολόθρευσης λαών, χωρών, ανθρώπων κατά την απόπειρά τους να οικειοποιηθούν τέτοιες αφηγήσεις για να υπερασπιστούν τον θλιβερό τους βίο μετατρέπονται σε περιφερόμενες καρικατούρες.
Επίσης, τα παραμύθια έχουν κι άλλη μία παραξενιά. Επειδή έρχονται από πολύ μακριά στο χρόνο είναι εξαιρετικά ευαίσθητα στις διασκευές και τους διασκευαστές. Αποδέχονται να ενσωματώνουν μόνο εκείνες τις αλλαγές που δεν αλλοιώνουν το πραγματικό τους πνεύμα και κυρίως μόνο εκείνα τα άλματα στο μύθο που δεν καταστρατηγούν τη βαθιά τους παιδικότητα.
Εν ολίγοις, ο καπιταλισμός έχει παρουσιάσει θεωρητικούς αναλυτές οι οποίοι τον υπερασπίστηκαν με αναλύσεις και επεξεργασίες, οι οποίες προφανώς και αντικρούστηκαν και αντικρούονται ιδεολογικά, ταξικά, πολιτικά. Φαίνεται, όμως, ότι μέσα στη βαθιά του κρίση, ακόμα κι αν επιθυμεί να εμφανίζεται θριαμβευτής, αισθάνεται τόσο απειλητικό στο λαιμό του το σχοινί που θα κρεμαστεί ώστε επιστρατεύονται διάφοροι περιφερόμενοι γελωτοποιοί (ιστορικοί, οικονομολόγοι, κ.ά) που τελούν σε υστεριάζουσα νεοφιλελεύθερη παράκρουση. Ετσι, οι εμετικές και κυνικές κορώνες τους βυθίζουν σε ακόμα βαθύτερη ανυποληψία όχι μόνο τους ίδιους, αλλά και το σύστημα που υπερασπίζονται. Συμβαίνει, δε, τη χαριστική βολή στο ανύπαρκτο κύρος τους να τη δίνει εκείνη η τελευταία φρασούλα με τον αστερισκό – ως δηλωτική τάχα της αξιοπιστίας τους – που λέει «μέλος επιστημονικού συμβουλίου».
Για να επιστρέψουμε, λοιπόν, στα παραμύθια ποτέ η κακιά μητριά δεν αφηγήθηκε κανένα παραμύθι και πάντα οι λακέδες των κακών βασιλιάδων κάνουν τα παιδιά να γελούν.
Στη σύγχρονη εκδοχή τους καταντούν κάπως έτσι…
