Να ξηγηθούμε: Η αισθητική είναι ένα υψηλής τάξεως προνόμιο και συνδέεται άμεσα με την Παιδεία και την Κουλτούρα.
Πως δεν μπορείς ν΄ απαιτήσεις να καταλάβει το Βάγκνερ ή το Μότσαρτ ένας, κατά τα άλλα συμπαθής, αχθοφόρος, το ίδιο δεν μπορείς ν΄ απαιτήσεις από έναν ξωμάχο του βουνού και του κάμπου νάχει αποστηθίσει έναν Μπωντλαίρ, η να κατανοήσει τον Μαξ Ένστ, ή τον Μποτερό.
Το ίδιο ισχύει για οποιονδήποτε αυτοπροσδιορίζεται, μέσα από την επιλογή του, να παρακολουθεί τούς χορευτικούς διαγωνισμούς του ΑΝΤ 1 και να διασκεδάζει με τις ανάλαφρες φρουτοσαλάτες των μεσημεριανάδικων και πρωινάδικων.
Άντε τώρα να τους προτείνεις να πάνε στη Λυρική για να παρακολουθήσουν τη Λίμνη των Κύκνων και να τους αναλύσεις τον…Τσαϊκόφσκι. Δικαίως θα σου πουν, οι άνθρωποι, «δε μας χέζεις ρε Νταλάρα».
Καλά η κακά, λοιπόν, το θέμα της αισθητικής κλιμακώνεται προς τα πάνω και δεν ισχύει εδώ καμιά δημοκρατική αρχή του τύπου είμαστε όλοι ίσοι. Διότι, απλούστατα, δε μπορεί ο αγράμματος πολίτης τής χώρας, κι΄ ο κάθε αστοιχείωτος καφενόβιος, να διεκδικεί μια θέση πλάι στο..Σεφέρη, το Γκάτσο, τον Ιόλα,τον Τσίρκα, τον Ξενάκη και,πάει λέγοντας.
Στον τομέα αυτόν, λοιπόν, υπάρχει η άβυσσος που χωρίζει την Πολιτική από τον Πολιτισμό. Και δυστυχώς, στην χώρα αυτή, οι πολιτικοί και πολιτικάντηδες υπερισχύουν των ανθρώπων που έχουν την κουλτούρα και συμβάλλουν στον Πολιτισμό του τόπου. Με λίγα λόγια οι άνθρωποι πού διαθέτουν τα προσόντα και τη κουλτούρα πού διαμορφώνει τον Πολιτισμό μίας χώρας είναι ΛΙΓΟΤΕΡΟΙ.
Καμιά φορά όμως, στα διάφορα κωμικοτραγικά πού συμβαίνουν σ αυτόν τον τόπο, είναι κι όταν ή πολιτική ανακατεύεται με τον Πολιτισμό. Τα κάνει κουλουβάχατα. Διότι απλούστατα είναι σπάνιο έως και ανύπαρκτο ο υπουργός Πολιτισμού να περάσει από Επίδαυρο,η από κάποια γκαλερί,ή να ξέρει κατά πού πέφτει ένα μουσείο, είτε νάχει παρακολουθήσει κάποιο κονσέρτο. Και τότε, οι άνθρωποι του Πολιτισμού καγχάζουν με τις αποφάσεις του.
Εν προκειμένω: Έχουμε να κάνουμε με την πρόσφατη ενέργεια, να ζητήσει ο υπουργός Πολιτισμού την παραίτηση της Καφέτση, ύστερα από τη σύγκρουσή της με την σύζυγο του τραπεζίτη κυρίου Σάλλα. Κι εκείνο που καταλογίζεται στην Καφέτση είναι ο….δύστροπος χαραχτήρας της και ο τρόπος με τον οποίο επιλέγει τούς καλλιτέχνες και τα έργα για το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, το οποίο θα ήταν ακόμα γιαπί, αν η Καφέτση μ΄ αυτόν τον δύστροπο χαραχτήρα δεν έδινε μάχες.
Ερώτηση: Γνωρίζει ο κ. Τασούλας τα τυπικά και ουσιαστικά της προσόντα; Κι΄ έχει κανέναν που να τα συνδυάζει; Γνωρίζει ότι η Τέχνη και η συγκρότηση ενός μουσείου δεν είναι αποτέλεσμα…δημοκρατικού διαλόγου;
Δηλαδή, τον Κάρολο Κουν, επειδή ήταν δύστροπος και επέλεγε ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΑ, διότι ήθελε να πραγματώσει το όραμα του Θεάτρου Τέχνης, για να εδραιώσει μια Σχολή, ένα θέατρο και μια άποψη που συνέβαλαν στη νεώτερη ιστορία του Θεάτρου, θα μπορούσε ο οιοσδήποτε να τον παραμερίσει; Γνωρίζει ο Τασούλας ότι όλοι δεν είναι για όλα; Γνωρίζει,ότι ο Δεληβορηάς πλήρωσε, με το αίμα της ψυχής του, το στήσιμο του Μουσείου Μπενάκη;
Καλά η κακά, η Τέχνη έχει την υπεροχή της ωραιότητας έτσι όπως ορίζεται στον Ντόριαν Γκρέι. Η ωραιότητα δεν ερωτάται, επιβάλλεται. Δεν μπαίνει σε ψηφοφορία κανενός Δ.Σ. Η υψηλή αισθητική, και η επιστήμη γύρω απ´ αυτήν, είναι προσόντα ελαχίστων. Κι ακόμα: Υπάρχουν τα πρόσωπα που, καλά η κακά, διαφέρουν από το σωρό. Είναι αυτά που διαθέτουν ταλέντο, συγκρότηση και όραμα. Κάτι που ο αείμνηστος Καραμανλής το διέκρινε. Χωρίς να διαθέτει ιδιαίτερη αισθητική κουλτούρα ήξερε να επιλέγει αυτούς που την κατείχαν. Κι όταν θέλησε να εξωραΐσει την περιοχή γύρω από του Φιλοπάππου δεν έκαμε κανέναν διαγωνισμό. Ρώτησε ανθρώπους που εμπιστευόταν να του πουν, ποιος είναι ο καλλίτερος. Κι όταν του πρότειναν τον Πικιώνη, τον πήρε αλά μπρατσέτα στου Φιλοπάππου κι αφού τούδειξε ένα γύρο, έτσι με το χέρι, τούπε: “Όπως είναι δεν μ αρέσει. Κάντο μου να μ αρέσει”. Κι άφησε τον Πικιώνη να κάμει τη δουλειά του ΟΠΩΣ ήθελε ο Πικιώνης.
Η Καφέτση λοιπόν, είτε κουτσή, είτε στραβή, είτε ανάπηρη, είτε δικτάτωρ, είτε ο,τι πεις, έχει αποδείξει ότι διαθέτει τα προσόντα, για να επιλέγει, να στήνει ένα Μουσείο και να το διοικεί. Κι οποίος έχει αντίθετη άποψη, ιδού πεδίο δόξης λαμπρό… Ο στίβος τού Πολιτισμού είναι ένα Κολοσσαίο πού καταβροχθίζει κάθε λογής εξυπνάκια.
Όσο για τούς χορηγούς περί Νιάρχου και τα τέτοια. Γνωρίζει κανείς πολλά μεγάλα μουσεία που δεν δέχτηκαν χορηγίες; Η μήπως είναι τόσο εύρωστο το ελληνικό Κράτος και…γενναιόδωρο προς τον Πολιτισμό ώστε να μην έχει χρεία χορηγών;
