Εντάξει, το παραδέχομαι εξαρχής: Δεν είναι ο παλιός Διεθνισμός που γνωρίσαμε. Δεν ήταν σίγουρα οι «Διεθνείς Ταξιαρχίες». Κάθε εποχή έχει τον Διεθνισμό που της αντιστοιχεί. Δεν μπορέσαμε όμως να αγνοήσουμε τη συγκινητική παρουσία εκατοντάδων ξένων τις τελευταίες μέρες στην Αθήνα.
Ήταν άνθρωποι, ζυμωμένοι χρόνια μέσα στην Αριστερά. Στην Αριστερά, με τις αυταπάτες της. Αριστεροί με τις απογοητεύσεις αλλά και τις ελπίδες τους. Που, όταν αισθάνθηκαν πως «κάτι κινείται» στην Ελλάδα, θεώρησαν καθήκον τους να δώσουν το «παρών».
Την παράσταση έκλεψαν καμιά 200αριά Ιταλοί που παράτησαν επί 5 μέρες τις δουλειές τους για να έρθουν στην Αθήνα. Για να παρακολουθήσουν τις προεκλογικές συγκεντρώσεις και να συμμετάσχουν στα επινίκια. Μαζί τους και μέλη του Γαλλικού Κ.Κ, του γερμανικού Die Linke, Πορτογάλοι και Ισπανοί και «άλλες φυλές του Ισραήλ».
Συγκλονιστική η στιγμή που μια Ιταλίδα δεν άντεξε τη συγκίνηση και αναλύθηκε σε λυγμούς.
