Μια διαδικτυακή έρευνα που πραγματοποιήθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες από το Πανεπιστήμιο της Γιούτα, σε άτομα με διαβήτη έριξε φως στην καθημερινότητά τους για τη διαχείριση της νόσου δείχνοντας πως δωρίζουν, εμπορεύονται, δανείζονται ή αγοράζουν φάρμακα και αναλώσιμα για το διαβήτη μέσω ενός «υπογείου δικτύου» ή και της μαύρης αγοράς.
Οι συμμετέχοντες στην έρευνα – κυρίως ενήλικες με διαβήτη τύπου 1, αλλά και γονείς παιδιών με διαβήτη τύπου 1 – σχεδόν όλοι, ζουν πάνω από το όριο της φτώχειας και έχουν ασφάλιση υγείας, όμως αδυνατούν να καλύψουν το κόστος της θεραπείας τους. Έχουν στραφεί επομένως σε προσωπικές επαφές και διαδικτυακές ομάδες για να αποτρέψουν τους κινδύνους των επιπλοκών του διαβήτη, ανταλλάσσοντας φάρμακα και αναλώσιμα (μετρητές και ταινίες γλυκόζης, βελόνες κ.α.).
Το κόστος της ινσουλίνης στις ΗΠΑ έχει διπλασιαστεί από το 2012 έως το 2016, με αποτέλεσμα αυτή τη στιγμή να αγγίζει τα 456 δολάρια τον μήνα για το μέσο ασθενή. Από πρόσφατες μελέτες, είναι πλέον γνωστό ότι ένα στα τέσσερα άτομα με διαβήτη μειώνουν μόνα τους τη δόση της ινσουλίνης που λαμβάνουν λόγω κόστους, γεγονός που έχει οδηγήσει πολλά νεαρά άτομα στο θάνατο (https://www.imerodromos.gr/ipa-ektoxeysi-ton-timon-ton-farmakon/).
Η πρόσφατη μελέτη επιβεβαιώνει αυτό που ήταν μέχρι τώρα ανεπίσημο: Οι ασθενείς εμπορεύονται και δανείζονται φάρμακα και αναλώσιμα για να διατηρήσουν τα επίπεδα της γλυκόζης τους υπό έλεγχο.
Έχουν ενδιαφέρον τα δημογραφικά στοιχεία εκείνων που συμμετείχαν στην έρευνα.
- Από τους 159 ερωτηθέντες, τα δύο τρίτα ήταν ενήλικες με διαβήτη, 19% ήταν γονείς παιδιού με διαβήτη και 6% είχαν σύζυγο ή μέλος οικογένειας με διαβήτη.
- Οι ερωτηθέντες ήταν από 20 έως 72 ετών, με μέση ηλικία τα 42 χρόνια.
- Μόνο 12 ερωτηθέντες είχαν ετήσιο εισόδημα κάτω από $25.000 το χρόνο (που θεωρείται το όριο φτώχειας για μια οικογένεια των τεσσάρων ατόμων)
- Οι περισσότεροι ερωτηθέντες (72 άτομα) είχαν ετήσιο εισόδημα από $25.000 έως $100.000,
- και 50 άνω των $100.000.
- Το 92% ήταν απόφοιτοι κολλεγίου
- Τα δύο τρίτα είχαν υγειονομική κάλυψη από τον εργοδότη τους, 4% δεν είχε ασφάλεια, 7,5% συμμετείχε στο ομοσπονδιακό σύστημα περίθαλψης (Medicaid) και 7,5% λάμβανε αναπηρικό επίδομα.
Τα αποτελέσματα της έρευνας καταδεικνύουν την αποτυχία του συστήματος υγείας στην μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου:
Περισσότεροι από τους μισούς ερωτηθέντες (57%) ανέφεραν ότι έχουν δωρίσει αντιδιαβητικά φάρμακα ή αναλώσιμα σε άλλους που έχουν ανάγκη, κυρίως από αλληλεγγύης. Κάποιοι συμμετέχοντες έχοντας δημιουργήσει απόθεμα αντιδιαβητικών φαρμάκων και αναλώσιμων, δώρισαν ένα μέρος και στη συνέχεια συνέχισαν να αποθηκεύει ξανά.
Οι περισσότεροι δώρισαν φάρμακα ή αναλώσιμα σε ένα διαδικτυακό γνωστό (35%) ή άγνωστο (21%) ή σε ένα φίλο (26%), και λιγότερο συχνά σε ένα μέλος της οικογένειας ή συνάδελφο (12%).
Περίπου το ένα τρίτο (35%) ανέφερε ότι έχει προμηθευτεί φάρμακα ή αναλώσιμα μέσω της μαύρης αγοράς, συγκεκριμένα από έναν διαδικτυακό γνωστό (15%), έναν φίλο (9%) ή έναν διαδικτυακό άγνωστο (8%), και λιγότερο από ένα μέλος της οικογένειας ή συνεργάτη (5%). Ειδικότερα, σχεδόν το ένα τέταρτο (24%) αντάλλαξε φάρμακα ή αναλώσιμα, ενώ το 15% των ερωτηθέντων της έρευνας ανέφεραν ότι πλήρωσαν για φάρμακα ή προμήθειες στη μαύρη αγορά.
Λιγότερο από το ένα τέταρτο των ερωτηθέντων (22%) «δανείστηκε» ένα φάρμακο, αναλώσιμο ή συσκευή διαβήτη. Για παράδειγμα, δοκίμασαν μια αντλία ινσουλίνης και στη συνέχεια την επέστρεψαν. Ορισμένοι ερωτηθέντες ανέφεραν ότι πήγαν στον Καναδά ή στο Πουέρτο Ρίκο όπου μπορούν να αγοράσουν φθηνότερη ινσουλίνη ή είχαν φίλους ή μέλη της οικογένειάς τους που ταξίδεψαν εκεί για να τους στείλουν.
Οι ερευνητές καταλήγουν πως: “Η μελέτη μας δείχνει την αποτυχία του συστήματος υγειονομικής περίθαλψης των Η.Π.Α., επειδή τέτοιου είδους ανταλλαγές δεν θα ήταν απαραίτητες εάν τα φάρμακα και τα αναλώσιμα ήταν προσβάσιμα”, σημειώνοντας τον κίνδυνο για την υγεία των ασθενών λόγω της κακής ρύθμισης από τα φαινόμενα αυτά.
Η περίληψη της δημοσίευσης βρίσκεται εδώ: https://journals.sagepub.com/doi/abs/10.1177/1932296819888215?journalCode=dsta
