Just in

Όλα τα νέα
Imerodromos logo
 

Η ταινία της εβδομάδας: Ψυχρός Πόλεμος (Cold War)

 Ψυχρός Πόλεμος – Cold War Διάρκεια: 84’ Σκηνοθεσία: Πάβελ Παβλικόφσκι Πρωταγωνιστούν: Γιοάνα Κούλιγκ, Τόματζ Κότ, Μπόρις Σίτζ Δυο καταραμένοι εραστές...

 Ψυχρός Πόλεμος – Cold War

Διάρκεια: 84’

Σκηνοθεσία: Πάβελ Παβλικόφσκι

Πρωταγωνιστούν: Γιοάνα Κούλιγκ, Τόματζ Κότ, Μπόρις Σίτζ

Δυο καταραμένοι εραστές. Μια καταραμένη ήπειρος. Ένα τραγούδι, ‘Δυο καρδιές’, που ραγίζει την καρδιά του ακροατηρίου. Ο Παβλικόφσκι επιμένει πολωνικά και ασπρόμαυρα και φεύγει από τις Κάννες με το βραβείο σκηνοθεσίας για μια ταινία που απέσπασε από την πρώτη στιγμή διθυραμβικές κριτικές.

Η μετεγκατάσταση του Παλινόφσκι στα πάτρια εδάφη έπειτα από δεκαετίες που η οικογένεια του ζούσε αυτοεξόριστη στην Δυτική Ευρώπη, σηματοδοτεί τόσο μια πορεία ενδοσκόπησης όσο και μια εικαστική στροφή στη χρυσή εποχή του πολωνικού κινηματογράφου. Μετά την Ida, ο ‘Ψυχρός Πόλεμος’ είναι μια ασπρόμαυρη ταινία υψηλής αισθητικής, με σεκάνς και πλάνα φέρνουν στο νου τους μεγάλους πολωνούς δασκάλους. Εδώ δεν κυριαρχούν οι απαλοί τόνοι του γκρι, όπως στην προηγούμενη ταινία, αλλά ένα σκληρό κιαροσκούρο που καταγράφει πάθη, εντάσεις και αδιέξοδα.

Η ταινία είναι εμπνευσμένη από την ιστορία των γονιών του Παβλικόφσκι, στους οποίους και την αφιερώνει – ‘οι πιο ενδιαφέροντες δραματικοί χαρακτήρες που συνάντησα ποτέ…δυνατοί, υπέροχοι άνθρωποι, αλλά σαν ζευγάρι μια καταστροφή’. Αυτήν ακριβώς τη φράση αποτυπώνει, βάζοντας την μυθοπλαστικά στο πλαίσιο της μεταπολεμικής, ψυχροπολεμικής Ευρώπης. Οι δυο εραστές προσπαθούν να σμίξουν ένθεν και εκείθεν  και δεν τα καταφέρνουν, καθώς κουβαλάν μέσα τους ένα βαρύ φορτίο που δεν μπορούν να αποτινάξουν όπου και να πάνε.

Το πρώτο μέρος της ταινίας είναι περισσότερο μια σπουδή στο πως η λαϊκή παράδοση, υπό το δόγμα Γκόρκυ, αναδείχθηκε και φολκλοροποιήθηκε στην μεταπολεμική Πολωνία. Ο Βίκτωρ είναι πιανίστας και δουλεύει στο πολωνικό ραδιόφωνο. Ενώ ακόμα δεν έχει τελειώσει ο εμφύλιος, ξεκινάει με ένα μικρό συνεργείο να καταγράψουν παραδοσιακά τραγούδια και χορούς στην ερημωμένη πολωνική ύπαιθρο. Καταφέρνουν να πείσουν τις αρχές να ιδρύσουν ένα σχολείο διδασκαλίας παραδοσιακής μουσικής και χορού για τους νέους της περιοχής. Εκεί ο Βίκτωρ γνωρίζει τη Ζούλα, μια όμορφη και ατίθαση χωρική με όμορφη φωνή που γίνεται δεκτή στη σχολή.

Καθώς η πορεία του μουσικοχορευτικού σχήματος τους οδηγεί στην Βαρσοβία και στον θρίαμβο, ο έρωτας που γεννιέται ανάμεσα στον Βίκτωρ και τη Ζούλα παλεύει να βρει το δρόμο του. Ενώ βρίσκονται σε περιοδεία στο Βερολίνο ο Βίκτωρ αποφασίζει να φύγει για τη Γαλλία αλλά η Ζούλα δεν τον ακολουθεί.

Το δεύτερο μέρος επικεντρώνεται στη ζωή του ζευγαριού όταν ξανασμίγουν, στο Παρίσι αυτή τη φορά. Ο Βίκτωρ φτασμένος μουσικοσυνθέτης που προσπαθεί να αναδείξει το ταλέντο της Ζούλα, η οποία γίνεται γνωστή τραγουδώντας μια τζαζ εκτέλεση του παραδοσιακού τραγουδιού ‘Δυο Καρδιές’, το ίδιο αυτό τραγούδι που είχε τραγουδήσει για να γίνει δεκτή στη σχολή μια δεκαετία πριν. Οι δυο εξόριστοι προσπαθούν να βρουν τη θέση τους μέσα σε ένα λαμπερό Παρίσι, γεμάτο μουσικές και τέχνη, που δεν παύει να τους είναι ξένο, όσο ξένοι είναι εντέλει κι αυτοί με τον ίδιο τους τον εαυτό και ο ένας με τον άλλο.

Πάθος με δόσεις, που κορυφώνεται προς το τέλος, οδύνη, γρήγορα γυρίσματα της κάμερας και αριστουργηματικά κάδρα, ένα εικαστικό κομψοτέχνημα που σίγουρα δεν είναι το επικών διαστάσεων έργο που θα αφηγηθεί την ιστορία μιας διχασμένης Ευρώπης. Η τραγική του ηρωίδα, η πολύ όμορφη και εκφραστική Κούλιγκ που θυμίζει την Τζούλι Κρίστι στον ‘Δόκτορα Ζιβάγκο’, διαγράφει την πορεία της από τη ρημαγμένη μεταπολεμική επαρχία στα κομματικά παλκοσένικα κι από εκεί στα τζαζ κλαμπ του Παρισιού και πάλι πίσω, σε μια χώρα και μια ήπειρο όπου είναι δύσκολο να βρεις μια ταυτότητα.

Η μουσική, η άλλη μεγάλη πρωταγωνίστρια της ταινίας, βρίσκει το δρόμο να περάσει από το χωριό στην πόλη, από την μία στην άλλη Ευρώπη. Οι παραδοσιακοί σκοποί γίνονται ύμνοι για τον Στάλιν ή τζαζ διασκευές, οι ρυθμοί της Λατινικής Αμερικής ταξιδεύουν μέχρι την Πολωνία. Το ροκ εντ ρολ εκφράζει το πάθος για τη ζωή όπου γης. Η μουσική, ευτυχώς, έχει βρει τον τρόπο να περνάει τα σύνορα με λιγότερο επώδυνους τρόπους.

Απόψεις