Οικογενειακή ευτυχία Α.Ε. – Family romance LLC
Διάρκεια: 89’
Σκηνοθεσία: Βέρνερ Χέρτζογκ
Πρωταγωνιστούν: Μαχίρο Τανιμότο, Ισίι Γιουίτσι
Μεγάλος σκηνοθέτης ο Χέρτζογκ, πολυταινιότατος – αυτό δεν θα ήταν το αντίστοιχο του ‘πολυγραφότατος’; – αν και άνισος. Οι ταινίες του δεν είναι πάντα αυτό που περιμένουν οι θαυμαστές του. Όταν όμως έχει έμπνευση, γυρίζει διαμάντια.
Τα τελευταία χρόνια έμπνευση φαίνεται να βρίσκει στα docu-dramas. Πραγματικές ιστορίες που, μέσα από το δικό του, ιδιαίτερο βλέμμα, παίρνουν διαστάσεις μυθοπλασίας. Και γιατί όχι; Μερικές φορές η πραγματικότητα ξεπερνάει την φαντασία και γράφει το μέλλον.
Ακούραστος ταξιδευτής, αυτή τη φορά σταματάει στην Ιαπωνία, την χώρα που το μoντέρνο έχει γίνει passé μετά από μισή ώρα. Την προσοχή του τράβηξε μια πραγματική εταιρεία με την επωνυμία ‘Οικογενειακή Ευτυχία Ε.Π.Ε.’ (Εταιρεία Περιορισμένης Ευθύνης) που ειδικεύεται στο να παρέχει υπαλλήλους – ηθοποιούς που παίζουν το ρόλο που θα τους ζητηθεί στην προσωπική ζωή των πελατών. Αντικαθιστούν τον μεθυσμένο πατέρα στο πλάι της νύφης στην εκκλησία, κάνουν τους φωτορεπόρτερ που κυνηγούν μια wannabe celebrity, προσποιούνται ακόμα και το πτώμα στο φέρετρο. Όλα για το μεροκάματο! Εντέλει οι ‘Άλπεις’ του Γιώργου Λάνθιμου δε ήταν και τόσο weird wave, πιο πολύ σε νεορεαλισμό φέρνανε.
Πρωταγωνιστής είναι ο ίδιος ο ιδιοκτήτης της εταιρίας. Κι αναρωτιέται ο κοινός νους: εντάξει, το κάνει για το μεροκάματο, το καυχιέται κιόλας; Ή μήπως η αποξένωση των κοινωνιών μας έχει χτυπήσει ταβάνι και όλα αυτά πια είναι απολύτως φυσιολογικά και ο εν λόγω κύριος σκέφτηκε πως μια ταινία που θα γυρίσει ένα σκηνοθέτης – μύθος μπορεί να χρησιμεύσει και λίγο σαν διαφήμιση; Ή αισθάνθηκε σίγουρος πως ο Χέρτζογκ δεν τον παρουσιάζει ως ‘κακό’ αλλά μάλλον σαν αναγκαίο κακό’, ή και σαν άνθρωπο που βοηθάει στην επίλυση προβλημάτων; Πέρα από τα διάφορα επεισόδια – περιπτώσεις – επαγγελματικές υποθέσεις που αναλαμβάνει το γραφείο και κινηματογραφεί ο Χέρτζογκ, η ‘ραχοκοκαλιά’ της ταινίας είναι μια πολύ λεπτή υπόθεση που έχει αναλάβει ο Γουίτσι: εμφανίζεται σε ένα 12-χρονο κοριτσάκι με προβληματική συμπεριφορά ως ο πατέρας της που έχει εξαφανιστεί από τη ζωή της από τότε που ήταν μωρό. Η μητέρα της τον έχει προσλάβει για να μάθει, μέσα από τη σχέση που θα συνάψει με την κόρη της, τι σκέφτεται η μικρή για την ίδια, τη μητέρα της και τη ζωή γενικά. Να πλησιάσει δηλαδή η μητέρα την κόρη με τη διαμεσολάβηση ενός τρίτου που δεν είναι ούτε καν ο ψυχολόγος, κάτι με το οποίο είναι εξοικειωμένες πια οι κοινωνίες μας, αλλά ένας που παίζει τον ρόλο του οικείου Άλλου, του πατέρα που λείπει.
Και φυσικά αυτή η νοσηρή κατάσταση δεν θα έχει καλή κατάληξη. Η μικρή δένεται με τον ‘πατέρα’ της καθώς περνούν ώρες μαζί και μοιράζονται μυστικά – ο ηθοποιός/επιχειρηματίας είναι άψογος στον ρόλο του – και θέλει μια πιο στενή επαφή, κάτι που απαγορεύει ρητά το επαγγελματικό πρωτόκολλο της εταιρείας. Ως επαγγελματίας θα πρέπει να λύσει το γόρδιο δεσμό που ο ίδιος έδεσε με τον πιο ανώδυνο τρόπο – αν είναι ποτέ ανώδυνο να χάσει ένα μικρό κοριτσάκι για δεύτερη φορά τον πατέρα του. Η εταιρεία όμως αποποιείται την – περιορισμένη – ευθύνη.
Ο θεατής που δεν γνωρίζει πως ο πρωταγωνιστής παίζει τον εαυτό του και αφηγείται κινηματογραφικά, με τη βοήθεια του Χέρτζογκ, πραγματικά περιστατικά συνθήκες περιμένει κάπου εδώ την κορύφωση της ταινίας, τη σύγκρουση. Τίποτα τέτοιο δεν έρχεται όμως, ούτε στην ταινία ούτε στην πραγματική ζωή. Και ο θεατής φεύγει με μια στυφή γεύση στο στόμα. Μήπως και στις σχέσεις μας, μέσα και έξω από την οικογένεια, παίζουμε ρόλους;
Well done Herzog!
