Γυναίκα σε πόλεμο – Kona fer i striớ
2018
Διάρκεια: 101΄
Σκηνοθεσία: Μπένετικτ Έρλινγκσον
Πρωταγωνιστούν: Χαλντόρα Γκρεϊχρσοντιρ, Γιόχαν Σίγξουρντσον, Γιορούντουρ Ράγκναρσον
Δεύτερη ταινία από την κινηματογραφικά μέχρι πρότινος σχεδόν ανύπαρκτη Ισλανδία μέσα σε μια βδομάδα – μια μάλλον άνυδρη κινηματογραφική βδομάδα! Μα τι τρέχει επιτέλους με το ισλανδικό σινεμά;
Η Ισλανδία είναι μια χώρα που συνδυάζει μια άγρια, ανεξερεύνητη φύση, ένα λαό – απόγονο των Βίκινγκς που φέρει ζωντανή μια μακραίωνη παράδοση απομόνωσης, μια σουπερ προοδευτική νομοθεσία – ανύπαντρη γυναίκα μπορεί να κάνει αίτηση και να υιοθετήσει παιδί – και είναι φυσικά ένα ακόμα πεδίο καπιταλιστικής ανάπτυξης, η οποία δεν σκέφτεται ούτε το χώμα ούτε τους ανθρώπους.
Ενάντια σ’αυτή την ανάπτυξη παλεύει η Χάλα, η πρωταγωνίστρια στη δεύτερη ταινία μυθοπλασίας του Έρλινγκσον. Σαρανταεννιά χρονών, μια μοναχική ύπαρξη που βρίσκει χαρά με τη δουλειά τους ως μαέστρος χορωδίας, η Χάλα είναι μια αποφασισμένη ακτιβίστρια που σχεδιάζει με την παραμικρή λεπτομέρεια τις επιθέσεις της στους πυλώνες και τα καλώδια μιας κινέζικης εταιρείας ενέργειας που έχει εισβάλει στην ισλανδική γη – με τις ευλογίες της κυβέρνησης που ονοματίζει την εισβολή εξέλιξη. Κι ο Έρλινγκσον, πάνω στα κομμάτια του παζλ της ισλανδικής κοινωνίας, το δικό του παζλ, τη δική του ταινία: με πολύ έντονη και σημαντική την παρουσία της μουσικής και των μουσικών – ένα τζαζ τρίο συντροφεύει την Χάλα σε κάθε της στιγμή και μια τριμελής χορωδία από την Ουκρανία που δεν μπορεί παρά να φέρει στο μυαλό τις βουλγάρικες φωνές και τον Μπρέγκοβιτς όταν έγραφε μουσική για τις ταινίες του Κουστουρίτσα εμφανίζεται στις στιγμές της κορύφωσης – με αναφορά στο δράμα – καθώς σε όλη την ταινία παρακολουθούμε την πρωταγωνίστρια να αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στο αν θα αποδεχτεί την απόφαση του Οικογενειακού Κέντρου και θα υιοθετήσει την μικρή ορφανή από την Ουκρανία, τη φωτογραφία της οποίας έχει συνέχεια μαζί της ή θα συνεχίσει την ακτιβιστή της δράση, η ταινία θα μπορούσε άνετα να χαρακτηριστεί ένα σύγχρονο γουέστερν καθώς τηρούνται οι κυριότερες συμβάσεις του είδους.
Το απόκοσμο τοπίο της ισλανδικής ενδοχώρας παραπέμπει στις αφιλόξενες βραχώδεις εκτάσεις της αμερικάνικης ηπείρου που αποτελέσαν το σκηνικό των πρώτων γουέστερν και στοιχειοθετεί τον χώρο – όριο ανάμεσα στην φύση και στον άνθρωπο, το χώρο που κυριαρχεί η φύση και προσπαθεί να επιβληθεί ο άνθρωπος – στη συγκεκριμένη περίπτωση με την εισαγωγή τεχνολογίας από μια πολυεθνική. Η Χάλα είναι η ηρωίδα που διεξάγει τον αγώνα ενάντια στους ‘κακούς’, στους σύγχρονους ‘ινδιάνους’, μόνη της, με παγκόσμιες αναφορές – Γκάντι, Μαντέλα – χωρίς όμως καμιά αναφορά στην κοινωνία της οποίας είναι κομμάτι – ένας σύγχρονος θηλυκός Ιστγουντ που τα βάζει μόνος εναντίον όλων. Γι’ αυτό και ο αγώνας της, όσο συναρπαστικές κι αν είναι οι σκηνές στην ισλανδική άγρια Δύση, ειδικά στο δεύτερο μισό της ταινίας, δεν είναι μια κοινωνική διεκδίκηση αλλά μοιάζει με προσπάθεια αυτοπραγμάτωσης.
Η πρωταγωνίστρια δίνει μια καλή ερμηνεία – πόσο μάλλον όταν παίζει και την Άσα, τη δίδυμη αδελφή της Χάλα, και το ίδιο πρόσωπο γίνεται δυο διαφορετικοί άνθρωποι – η πλοκή κλιμακωτά κρατάει το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος, ορισμένες σκηνές είναι τραβηγμένες με ευαισθησία και άποψη, όμως το σύνολο δεν καταφέρνει να είναι κάτι περισσότερο από μια πολύ συμπαθή μετριότητα.
