Just in

Όλα τα νέα
Imerodromos logo
 

Η ταινία της εβδομάδας: Dogman

Dogman Διάρκεια: 103΄ Σκηνοθεσία: Ματέο Γκαρόνε Πρωταγωνιστούν: Μαρσέλο Φόντε, Εντοάρντο Πέσε, Νούντσια Σιάνο «Όταν ήμουν μικρός στο σπίτι μου κι..

Dogman

Διάρκεια: 103΄

Σκηνοθεσία: Ματέο Γκαρόνε

Πρωταγωνιστούν: Μαρσέλο Φόντε, Εντοάρντο Πέσε, Νούντσια Σιάνο

«Όταν ήμουν μικρός στο σπίτι μου κι έβρεχε άκουγα τις σταγόνες να χτυπούν στην σκεπή και νόμιζα πως ήταν χειροκροτήματα…και να τώρα που τ’ακούω στ’αλήθεια». Από τη φτώχεια του ιταλικού νότου στην τελετή απονομής του Φεστιβάλ των Καννών, ο Μαρσέλο Φόντε συγκλόνισε με την ερμηνεία του και κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα της καλύτερης Αντρικής Ερμηνείας για τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία τουΜατέο  Γκαρόνε.

Γυρισμένη στα περίχωρα της Ρώμης και την Καμπανία, στις ζώνες εκείνες που ακροβατούν ανάμεσα στη νομιμότητα και την παρανομία, η τελευταία ταινία του γνωστού από το «Γκόμορα» σκηνοθέτη αναφέρεται στην ιστορία του Πιέτρο ντι Νέγκρι, του επονομαζομενου  Κανάρο ντι Μαλιάνα  – συνοικία της Ρώμης- που το 1988 δολοφόνησε με απίστευτη αγριότητα και έπειτα από ώρες βασανισμού τον μποξέρ Τζιανκάρλο Ρίτσι ο οποίος τον εκφόβιζε και τον τρομοκρατούσε. Παρ’όλο έχει όλα τα στοιχεία ενός crime movie – μικροκακοποιοί, ληστείες, λαθρεμπόριο κόκας – η ταινία προχωράει πολύ πιο πέρα, μια βαθιά βουτιά στα άδυτα της ανθρώπινης μοίρας, του αναπόφευκτου της επικείμενης καταστροφής, του αδιέξοδου. Κι όλα αυτά μέσα από την ερμηνεία ενός ανθρώπου που κατά τύχη βρέθηκε στα κινηματογραφικά πλατώ, καθώς ήταν φύλακας στο κοινωνικό κέντρο όπου ο Γκαρόνε έκανε ακροάσεις σε κρατούμενους για να βρει τον πρωταγωνιστή του. Μια μέρα ένας από αυτούς αρρώστησε και ο Μαρσέλο, που είχε μάθει απ’έξω τα λόγια, ανέβηκε στη θέση του.  Και πήρε τον ρόλο. Και τον έκανε δικό του. Ο Ντόγκμαν είναι ο Μαρσέλο.

Μένει στην άκρη της πόλης, σε μια από εκείνες τις περιοχές όπου τα σπίτια είναι μοιάζουν παραπεταμένα μέσα στο πουθενά κι οι ανοιχτοί ορίζοντες που χρωματίζονται από τη δύση προκαλούν θλίψη. Από την πρώτη στιγμή ο Μαρσέλο τρυπώνει στην καρδιά των θεατών: έχει αυτή την ακαταμάχητη μίξη καλοσύνης, τρυφερότητας και κακομοιριάς που δεν μας αφήνει ασυγκίνητους. Είναι μικρόσωμος, καμπούρης και στα μάτια του έχει χωρέσει όλη η θλίψη του κόσμου. Έχει έναν δικό του τρόπο να επικοινωνεί με τους σκύλους και βιοπορίζεται με ένα μικρό μαγαζί όπου περιποιείται τετράποδα. Αγαπητός σε όλη τη γειτονιά, βγάζει όλη του την αγάπη στην μικρή του κόρη, Αλίντα, με την οποία περνάει όσες ώρες μπορεί είτε εξερευνώντας στο ιντερνέτ εξωτικούς βυθούς είτε πηγαίνοντας την για καταδύσεις.

Αυτή την χωρίς εντάσεις καθημερινότητα έρχεται να ανατρέψει ο Σιμόνε, ένας γιγαντόσωμος πρώην μποξέρ που τρομοκρατεί όλη τη γειτονιά και επισκέπτεται σε καθημερινή βάση τον Μαρσέλο για να προμηθεύεται την κοκαΐνη του. Γιατί ο Μαρσέλο, για να συμπληρώνει το πενιχρό του εισόδημα, είναι και μικρέμπορος – και χρήστης – κοκαΐνης. Στις παρυφές μιας μεγαλούπολης, σε συνοικίες ξεχασμένες από την κεντρική διοίκηση, εκεί που ο νόμος με την παρανομία χωρίζονται από ένα δυσδιάκριτο όριο, ο ενεχυροδανειστής αγοράζει κλοπιμαία και οι καταστηματάρχες σκέφτονται να βρουν έναν τρόπο για να ξεφορτωθούν μια και καλή τον ανεξέλεγκτο Σιμόνε.

Ο Μαρσέλο, αν και ξέρει πως ο Σιμόνε τον εκμεταλλεύεται, τον ακολουθεί σε κάθε του βήμα με φόβο αλλά και δέος για τη δύναμη που εκπέμπει η μυώδης μάζα. Γιατί ο Σιμόνε δεν φοβάται τίποτα. Βάζει το σώμα του μπροστά σε όλους και καταφέρνει να κάνει πάντα αυτό που θέλει. Κι αυτό είναι πρωτόγνωρο για τον μικροκαμωμένο και λιπόψυχο Μαρσέλο, που περπατάει πάντα σκυφτός και προσπαθεί να περάσει απαρατήρητος. Δίνει από την αγάπη που έχει μέσα του στον Σιμόνε, κάνοντας του θελήματα και προστατεύοντας τον, πιστεύοντας στη φιλία τους, αργεί όμως να καταλάβει πως ο Σιμόνε δεν έχει αισθήματα. Για χάρη του θα πάει στη φυλακή, θα χάσει τους φίλους του και τη δουλειά του. Αλλά ακόμα και για ανθρώπους σαν τον Μαρσέλο υπάρχει ένα σημείο που το ποτήρι ξεχειλίζει. Κι από κακόμοιρα ανθρωπάκια γίνονται τιμωροί άγγελοι.

Ο Γκαρόνε εμπνέεται από την ιστορία μιας εξαιρετικά βίαιης δολοφονίας αλλά δεν καταφεύγει στην εύκολη λύση της απόδοσης της βίας στη μεγάλη οθόνη. Δεν αναπαράγει το μέγεθος της στις ανατριχιαστικές  λεπτομέρειες. Αντίθετα, στήνει ένα πορτραίτο ενός ανθρώπου συμπονάμε και ταυτιζόμαστε μαζί του και του δίνει τις διαστάσεις τραγικού ήρωα – αν και ο ίδιος δηλώνει πως ο Φόντε είναι μια κωμική φιγούρα που έρχεται κατευθείαν από την εποχή του βωβού κινηματογράφου.  Η χημεία που ανέπτυξε με τον πρωταγωνιστή του μετά την αναπάντεχη συνάντηση τους τον οδηγεί να τον κινηματογραφήσει σε εκπληκτικής ομορφιάς και δύναμης πλάνα, λήψεις όπου ο περιβάλλον χώρος και το πρόσωπο του Φόντε βρίσκονται σε διαρκή αλληλεπίδραση και ο ψυχισμός του ήρωα αναδύεται μέσα από την στάση του σώματος και την έκφραση των ματιών του.

Στην ίδια τελετή απονομής του φεστιβάλ των Καννών ο Γκοντάρ έγραψε σ ένα κείμενο που έστειλε να διαβάσουν στην παραλαβή του ειδικού βραβείου:

«Το σινεμά δεν είναι μόνο για να μας κάνει να διασκεδάζουμε, αλλά και να σκεφτόμαστε».

Και να αισθανόμαστε, θα πρόσθετα. Το Dogman έχει τα γνωρίσματα της αρχαίας τραγωδίας: γινόμαστε ένα με τον ήρωα, μας συγκινεί η γεμάτη συναίσθημα ασημαντότητα του, αγανακτούμε με το αναπόφευκτο της πτώσης του και βιώνουμε το τέλος ως κάθαρση!

 

ΥΓ:  Η απονομή του βραβείου στον Φοντε ήταν κατά γενική ομολογία η καλύτερη στιγμή στις φετινές Κάννες.

 

Απόψεις