Ακρότητες (Firstly reformed)
Σκηνοθεσία: Πολ Σρέιντερ
Σενάριο: Πολ Σρέιντερ
Πρωταγωνιστούν: Ήθαν Χωκ, Αμάντα Σέινφρηντ, Σέντρικ δη Εντερτέηνερ
Όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσες αποτυχημένες σεναριακές ή σκηνοθετικές απόπειρες κι αν κάνει, ο Σρέιντερ θα είναι πάντα ο σεναριογράφος του Ταξιτζή. Κι όταν προσπαθεί να πιάσει το νήμα από εκεί που το άφησε, να δημιουργήσει άλλον ένα μοναχικό ήρωα που έχει τον κόσμο απέναντι του, τότε το αποτέλεσμα είναι τουλάχιστον ενδιαφέρον.
Ο Τόλερ είναι ένας πρώην στρατιωτικός ιερέας που, αφού έχασε το γιο του στο Ιράκ, κατέφυγε σε μια εκκλησία – μουσείο την οποία διαχειρίζεται η χριστιανική οργάνωση Ζωή σε Αφθονία. Περνάει τις μέρες του μοναχικά: το πρωί ξεναγεί τουρίστες και πουλάει σουβενίρ – η εκκλησία έχει ιστορικό ενδιαφέρον, καθώς οι ιερείς της στο παρελθόν βοηθούσαν τους μαύρους σκλάβους που δραπέτευαν να ξεφύγουν από τους διώκτες τους – και το βράδυ κάθεται μπροστά από το γραφείο του πίνοντας ουίσκι και γράφοντας τις σκέψεις του για τον Θεό και τους ανθρώπους.
Η ζωή του ξεφεύγει από τον μονότονο ρυθμό της όταν η Μαίρη, μέλος του μικρού του εκκλησιάσματος, του εξομολογείται πως είναι έγκυος αλλά ο άντρας δεν θέλει να γεννηθεί το παιδί και τον παρακαλεί να τον επισκεφθεί. Ο Μάικλ είναι ένας φιλειρηνικός οικολόγος ακτιβιστής που εξηγεί στον Τόλερ πως δεν θέλει να φέρει ένα παιδί να ζήσει σε έναν πλανήτη που καταστρέφεται. Η Μαίρη φοβάται τις αυτοκτονικές τάσεις του Μάικλ και παρακαλεί τον Τόλερ να είναι κοντά του και να τον συμβουλεύει. Παρόλο που Ο Τόλερ προσπαθεί, θα συμβεί το χειρότερο: ο Μάικλ αυτοκτονεί αφήνοντας τη Μαίρη μόνη με το αγέννητο παιδί του και τον Τόλερ γεμάτο αμφιβολίες για το τι είναι σωστό και τι όχι. Και μια διαθήκη για το πώς και πού θα γίνει η κηδεία του.
Σαράντα χρόνια έχουν περάσει από τον Ταξιτζή κι η Αμερική δεν είναι πια η ίδια. Ο πόλεμος στο Ιράκ δεν εκτονώθηκε μέσα 
στην κοινωνία, όπως ο πόλεμος του Βιετνάμ, αλλά στοιχειώνει βουβά όποιον φέρει τραύματα. Οι νέοι στρέφονται στη θρησκεία προσπαθώντας να βρουν χαρά και ελπίδα. Η εκκλησία στηρίζει τη δράση της σε χορηγίες επιχειρηματιών, οι οποίοι θέτουν διακριτικά τους όρους τους. Ο πόλος της αμφισβήτησης, που υπάρχει σε κάθε κοινωνία, συσπειρώνεται γύρω από την οικολογία – η βιομηχανική ρύπανση και η υπερθέρμανση του πλανήτη είναι οι εφιάλτες μιας γενιάς που βλέπει το παγκόσμιο σε επίπεδο πλανήτη μόνο.
Μέσα και γύρω από αυτό το σύμπαν κινείται ο ήρωας του Σρέιντερ. Ο Τόλερ προσπαθεί να ξεπεράσει το πένθος μέσα από την αναζήτηση του Θείου, η πραγματικότητα όμως του χτυπάει την πόρτα και τον προσγειώνει στην ανθρώπινη αγωνία και στον αγώνα για το μέλλον. Όπως ο Τρέηβις, έτσι κι αυτός θα επιλέξει έναν μοναχικό δρόμο για να τακτοποιήσει τους λογαριασμούς του με αυτό που πιστεύει πως είναι άδικο.
Σαράντα χρόνια όμως έχουν περάσει από τον Ταξιτζή. Αν και σε κάποια στιγμή προς το τέλος της ταινίας θα περιμέναμε ν’ ακούσουμε τον Τόλερ να λέει στον καθρέφτη: Talking to me? Are you talking to me? – δεν θα κάνω σπόιλερ να πω σε ποια, όποιος το δει θα καταλάβει – δεν γίνεται να επαναληφθεί η ιστορία. Ο Τόλερ είναι άλλης μορφής και ποιότητας ήρωας, δεν είναι στα όρια της παραφροσύνης αλλά της απόγνωσης και της μαρτυρικής θυσίας, στο μεταίχμιο του επέκεινα και του κόσμου αυτού εδώ, με τις μάχες που πρέπει να δώσει για τον εαυτό του και τους άλλους.
Ο Σρέιντερ σκηνοθετεί μια ιστορία που ακροβατεί ανάμεσα στο φως και τις σκιές Η κάμερα κινείται αργά στους εσωτερικούς χώρους και εστιάζει στα πρόσωπα και τον λόγο τους. Ο Χωκ δίνει μια από τις πιο εμπνευσμένες ερμηνείες της καριέρας του- κάποιοι λένε την καλύτερη: είναι γήινος και πειστικός και μας συμπαρασύρει στο ταραγμένο του νοητικό ταξίδι. Η ταινία κυλάει αργά στο πρώτο μέρος της κρατώντας τις ισορροπίες, ενώ επιταχύνει στο δεύτερο και οδηγεί σε ένα απρόσμενο – λυτρωτικό; – τέλος.
