Rocketman
Διάρκεια: 121’
Σκηνοθεσία: Ντέξτερ Φλέτσερ
Πρωταγωνιστούν: Ταρον Έγκερτον, Τζέιμι Μπελ, Ρίτσαρντ Μέηντεν
Οι μεγάλοι μουσικοί σαν να βιάζονται να αφήσουν πίσω τους μια οπτική βιογραφία. O Τζόνυ Κας είχε ζητήσει να γραφτεί μια ταινία για τη ζωή του ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 90, το ίδιο και η Αρήθα Φράνκλιν, που μας αποχαιρέτησε όταν η ταινία για τη ζωή της ήταν ακόμα στο pre-production.
O Βρετανός super-star Έλτον Τζον επιθυμούσε κι αυτός διακαώς να αφήσει το κινηματογραφικό του αποτύπωμα. Μετά από δεκαπέντε χρόνια προσπαθειών του ίδιου και του συζύγου του Ντέιβιντ Φέρνις, ο Ελτον Τζον κατάφερε να βρει χρηματοδότηση και να να ξεκινήσουν τα γυρίσματα με σκηνοθέτη τον Φλέτσερ, που είχε αναλάβει να τελειώσει τα γυρίσματα του Bohemian Rhapsody που είχε αφήσει στη μέση ο Σίνγκερ.
Το αποτέλεσμα; Μια ευχάριστη δίωρη ταινία, λίγο μιούζικαλ, λίγο ψυχανάλυση, μια προσέγγιση της καριέρας του Έλτον Τζον από το ταπεινό της ξεκίνημα – παιδί μιας διαλυμένης οικογένειας ου δεν μπόρεσε ποτέ να βρει τη θέση του δίπλα στον πατέρα και τη μητέρα του, συναισθηματική στέρηση και καταπιεσμένη ομοφυλοφιλία που βρίσκει την έκφραση της μέσα στην μουσική. Η συνάντηση του με τον στιχογράφο Μπέρνι Τόπιν (θυμάστε τον μικρό Billy Elliot;), η κατάκτηση της Αμερικής, οι ολοένα και πιο εκκεντρικές εμφανίσεις, η ταραχώδης ερωτική σχέση με τον μάνατζερ του Τζον Ρηντ (‘ο Ρομπ Σταρκ’ αναφώνησε η πιτσιρικαρία δίπλα), η μοναξιά – ως τίμημα της δόξας; – το αλκοόλ, τα ναρκωτικά, οι απόπειρες αυτοκτονίας, η απεξάρτηση, η δυναμική επιστροφή. Αρκετές βιογραφίες μουσικών ‘παίζουν’ σε αυτό το μοτίβο – η ιλιγγιώδης άνοδος που το υποκείμενο δεν μπορεί να διαχειριστεί και καταλήγει στα παραισθησιογόνα για να αντιμετωπίσει τη δύσκολη σύνδεση της εικόνας με το πρόσωπο. Στη συγκεκριμένη ταινία ο σεναριογράφος βάζει τα δυνατά του να προσεγγίσει τον ψυχισμό ενός ανθρώπου που όσο λαμπερός φαινόταν πάνω στη σκηνή τόσο σκοτεινός και απελπισμένος ήταν πίσω από αυτήν.
Και μέχρι έναν βαθμό τα καταφέρνει, αν και πολλές φορές πέφτει σε κοινοτυπίες. Βοηθάει πολύ και η ‘εναλλακτική’ αφήγηση, η μουσική, ο χορός, τα νοητικά περάσματα από την μια κατάσταση στην άλλη, με πιο συγκινητική στιγμή αυτή που ο ενήλικας Ελτον αγκαλιάζει τον μικρό εαυτό του. Δεν ξεφεύγει όμως από το κλασικό χολιγουντιανό τρίπτυχο του είδους άνοδος – μοναξιά και εξαρτήσεις – απεξάρτηση και επανένταξη. Η ψυχανάλυση φτάνει ακριβώς στο βάθος που ήθελε ο πρωταγωνιστής και executive producer της ταινίας – ο καταπληκτικός τραγουδοποιός και περφόμερ που αποχαιρέτησε τον δρόμο με τα κίτρινα τούβλα, καθώς δεν ήταν δώρο για να ανοίξουν οι φίλοι του κι ήταν πολύ μικρός για να τραγουδήσει τα μπλουζ.
