Είναι δυνατόν να υπάρχουν άνθρωποι με τη διαδρομή του Γεραμάνη , που να είναι τόσο απλοί, χωρίς στάλα έπαρση, χωρίς καμιά ένδειξη απόκρυφης ματαιοδοξίας;
Ο Γεραμάνης ήταν ακριβώς αυτό: φλογερός, συνειδητός κομμουνιστής, έγραφε, μιλούσε και ζούσε για να ενώσει τον κόσμο, όχι για να ξεχωρίσει από τον κόσμο.
Ο Πάνος είχε 5 αγάπες:
Αγάπη, σαν τις πρώτες και παντοτινές, για το ΚΚΕ, από το οποίο ποτέ δεν πήρε “διαζύγιο”, γιατί όπως έλεγε “σιγά που θα αφήσουμε τους καρ@λ@δες να μας κάνουν κατοικίδια!”. Τη δημοσιογραφία. Το ποδόσφαιρο και τον “Ολυμπιακό” μιας ηρωικής εποχής. Το λαϊκό τραγούδι. Και το πολύ και καλό φαγητό.
Ο Γεραμάνης ήταν ο αιώνιος ΚΝίτης, γλεντζές, ευαίσθητος ογκόλιθος.
Σήμερα, 18 χρόνια μετά το “φευγιό” του, οι φίλοι του, μαζευτήκαμε ξανά στο στέκι του, στο ουζερί του Μήτσου στο Χαλάνδρι, στη μνήμη του Πάνου.
Ήταν Πάσχα του 2005, το βράδυ της Ανάστασης, που ο Πάνος Γεραμάνης ταξίδεψε για «των Αγγέλων τα μπουζούκια», να βρει τις παλιές του παρέες, τον Καζαντζίδη, τον Τσιτσάνη, την Μπέλλου.
Η απώλεια του Πάνου, όσος χρόνος κι αν περάσει, θα παραμείνει χαραγμένη στο σώμα της ελληνικής δημοσιογραφίας και στις μνήμες των φίλων του. Ο Γεραμάνης υπήρξε ανεκτίμητος και ακέραιος, που είναι αδύνατον να μιλήσεις γι’ αυτόν με το «ήταν». Ο Γεραμάνης «είναι».
Είναι ο άνθρωπος, που κατάφερε να δημιουργήσει ένα θησαυρό, γράφοντας και κρατώντας ζωντανό το έργο των ανθρώπων του λαϊκού τραγουδιού. Μετά το «φευγιό» του, έχει μείνει αναπάντητο το ερώτημα αν υπάρχει κάποιος να καταγράψει το δικό του, τεράστιο, έργο.
Ο ίδιος ο Πάνος, στην τελευταία του συνέντευξη (στο περιοδικό «Δίφωνο»), είχε ερωτηθεί αν σκέφτεται την έκδοση της πολύχρονης δουλειάς του σε κάποιο βιβλίο, ώστε τα 15 χρόνια της συνεχούς διαδρομής του στο ραδιόφωνο με θέμα το λαϊκό τραγούδι να γίνουν μέρος της Ιστορίας και να διασωθούν, περνώντας από τον ήχο των μαγνητοφωνημένων εκπομπών στο «βασίλειο» του γραπτού λόγου. Ο Πάνος Γεραμάνης είχε απαντήσει τότε:
«Θέλω όλο αυτό το έργο, μιας και το έχω κάνει στο κρατικό ραδιόφωνο και η ΕΡΤ είναι ένας δημόσιος οργανισμός, μεγάλος και σοβαρός φορέας, να το κάνω εκεί. Έχω λάβει δεσμεύσεις και διαβεβαιώσεις και θέλω να βγει με τη σφραγίδα της ΕΡΤ. Θα μπορούσα να το κάνω και μόνος μου, αλλά είμαι ευθυγραμμισμένος με την ΕΡΤ. Θα είναι πιο πλήρης και συλλογική δουλειά. Κι επειδή πιστεύω στη συλλογική εργασία και δε με νοιάζει ο ατομισμός, επιμένω να το κάνουμε μαζί».
Αυτά έλεγε ο Πάνος Γεραμάνης. Δεν έχουμε ούτε την αυταπάτη, ούτε την αφέλεια να πιστεύουμε ότι αυτοί που διοικούνε την ΕΡΤ αντιλαμβάνονται έστω και κατ’ ελάχιστο το βάρος της ευθύνης που τους αναλογεί και της υποχρέωσης που τους βαρύνει.
Όπως και να ‘χει ο Πάνος είναι εδώ, μέσα από το έργο του, την προσφορά του στη δημοσιογραφία και το ελληνικό τραγούδι.
Ο Γεραμάνης είναι παρών γιατί υπάρχει ζωντανός στις καρδιές των φίλων του.
