(*) του Χρύσανθου Μανώλη/ από Φιλελεύθερο
Διαλέγοντας δρόμο
Αναμφίβολα ευθύνεται και η ηγεσία για τη νέα ήττα του ΑΚΕΛ. Και οπωσδήποτε επιβάλλονται αλλαγές, όχι μόνο στην ηγεσία. Το θέμα είναι προς ποια κατεύθυνση θα είναι οι αλλαγές.
Η πολυσυλλεκτικότητα δεν μπορούσε να βολεύει εσαεί. Το ΑΚΕΛ είναι η ώρα να επιλέξει τι θέλει να είναι και ποιοι θα είναι η βάση των ακολούθων του. Και πρέπει να θυμηθεί κάτι ξεχασμένο από χρόνια: Τη θεωρητική κατάρτιση -τη μόρφωση- των ανθρώπων του.
– Ο Νίκος Μπογιόπουλος υποστηρίζει πως υπάρχει αριστερόμετρο. Θυμίζω από ένα πολυδιαβασμένο άρθρο του:
«Αριστερός δεν είναι ο δίκαιος, ο ανιδιοτελής, ο τίμιος, ο αλληλέγγυος απέναντι στα θύματα που αφήνει η πολιτική της καταστροφής και της λεηλασίας. Είναι όλα αυτά αλλά – δυστυχώς – είναι και κάτι πιο σύνθετο.
Αριστερός είναι κείνος, που η συνείδησή του, η ανθρωπιά του, έχει μετουσιωθεί σε πολιτική συνείδηση και που παλεύει πολιτικά, κοινωνικά, ταξικά για την «εγκαθίδρυση» της αλληλεγγύης, της δικαιοσύνης, της τιμιότητας στον κόσμο. Που η συνεισφορά της πολιτικής του δράσης σ’ αυτήν την υπόθεση δεν έρχεται από το «περίσσευμα» του ελεύθερου χρόνου του, ούτε συνιστά ένα γενικό ουμανιστικό πρόταγμα που του θολώνει τα μάτια για να μη βλέπει τα αίτια και τους υπαίτιους της τραγωδίας.
Η Αριστερά δεν είναι η παράταξη της θωπείας, της κολακείας ή της διθυραμβολογίας για την «καλότητα» των ανθρώπων. Η ειδοποιός διαφορά της έγκειται στο ότι στην Αριστερά τα χαρακτηριστικά της καλοσύνης μετασχηματίζονται στην αναγκαία και ικανή συνθήκη που τα μετατρέπει σε πολιτικό μέγεθος και πολιτική δύναμη καταπολέμησης της ταξικής κακότητας, δηλαδή της ταξικής εκμετάλλευσης και της ταξικής βαρβαρότητας.
Η Αριστερά (…) εφόσον θέλει να είναι δύναμη της κοινωνικής απελευθέρωσης και όχι μια ακόμα λωρίδα – η αριστερή λωρίδα – του ίδιου καθεστωτικού δρόμου, δεν μπορεί παρά να έχει πάντα ως πυξίδα ότι: «Η ιστορία όλων των ως τα τώρα κοινωνιών είναι ιστορία ταξικών αγώνων», όπως υποστηρίζουν οι συγγραφείς του «Κομμουνιστικού Μανιφέστου». Και συνεχίζουν: «Ελεύθερος και δούλος, πατρίκιος και πληβείος, βαρόνος και δουλοπάροικος, μάστορας και κάλφας, με μια λέξη, καταπιεστής και καταπιεζόμενος, βρίσκονταν σε ακατάπαυστη αντίθεση μεταξύ τους, έκαναν αδιάκοπο αγώνα, πότε καλυμμένο, πότε ανοιχτό (…)».
(…) Γι’ αυτό», καταλήγει ο Μπογιόπουλος, «η Αριστερά δεν είναι «Ερυθρός Σταυρός» ούτε «ΟΗΕ». Κι όποιος την υποβιβάζει σε κάτι τέτοιο, διαπνέεται από μια παιδαριώδη αφέλεια που, όποιος του τη διαταράσσει, δεν έχει σκοπό να πλήξει το αγνό παιδί που κρύβεται μέσα στις παιδαριώδεις προσεγγίσεις. Σκοπός είναι να προφυλαχτεί το παιδί. Τόσο από τις δικές του διαψεύσεις, όσο κι από εκείνους που παίρνουν καμιά φορά τα παιδιά και τα κάνουν γενίτσαρους».
Αν στο ΑΚΕΛ θεωρούν τα πιο πάνω μπαγιάτικα ή επικίνδυνα για τα εναπομείναντα ποσοστά, πρέπει κάποια στιγμή να το πουν. Μεταξύ τους, πρώτα.
