Just in

Όλα τα νέα
Imerodromos logo
 

«Foxtrot» – Έθνος vs Oικογένεια

Τελειώσαν επιτέλους τα ξενέρωτα νερά των Όσκαρ και χωρίς την οπαδική προπαγάνδα των σινεφιλ του αντίχειρα μπορείς να μπεις σε..

Τελειώσαν επιτέλους τα ξενέρωτα νερά των Όσκαρ και χωρίς την οπαδική προπαγάνδα των σινεφιλ του αντίχειρα μπορείς να μπεις σε μια κινηματογραφική αίθουσα χωρίς ακριβώς να γνωρίζεις και να βγεις με περισσότερη έμπνευση απ΄ότι εισήλθες. 

Με το «Foxtrot» η ισραηλινή κινηματογραφία προσθέτει ακόμα μια πολύ καλή ταινία στο ενεργητικό της. Αξίζει να παρατηρήσει κανείς το πού και πώς εστιάζουν οι ισραηλινές ταινίες που αναφέρονται στον πόλεμο. Δεν έχουμε να κάνουμε με μια κινηματογραφία της δυναμικής του ιρανικού κινηματογράφου, όπως δεν έχουμε να κάνουμε με μια κοινωνία που ανιχνεύει τι μπορεί να αντλήσει από το δυτικό μοντέλο. Οι Ισραηλινοί έχουν ντι-εν-εικά εξαντλήσει την όσμωση τους με την δυτική μορφή του καπιταλισμού και την δυτική μορφή του ανθρώπινου αδιέξοδου και παρά την θρησκευτική ακαμψία κάποιων μειονοτήτων τους δεν είναι πια ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός το κυρίαρχο στοιχείο στην κοινωνίας τους, όσο μια πολύ συνειδητότερη απ΄όσο σε άλλες κοινωνίες σε Ανατολή και Δύση αίαθηση της ρευστότητας τόσο στο θέμα ταυτότητα όσο στο συνολικά υπαρξιακό ζήτημα.

Είναι αξιοσημείωτο μάλιστα το πως προκόβει ο Αθεϊσμός στους Εβραίους μέσα σε ένα φορμαλιστικά παραδοσιακότατο θρησκευτικό πλαίσιο. Φαίνεται παράδοξο αλλά δεν είναι για όποιον αντιλαμβάνεται οτι ακριβώς αυτός ο Αθεϊσμός δεν είναι παρά η συνέχεια της μεγάλης συνομιλίας με τον Θεό και το γιατί που χαρακτηρίζει την εβραίκή κουλτούρα που ευτυχώς για τους πάντες επιβιώνει ανάμεσα σε κουλτούρες που ο Θεός είναι απλά μεγαλοδύναμος και παγκόσμιος , και ο Αθεϊσμός δεν δηλώνει καμιά αισθητή απουσία. 

Παρά τον προφανή συσχετισμό τους με τις ΗΠΑ συμβαίνει και το άλλο, οι Ισραηλινοί είναι και λιγότερο Αμερικανάκια από άλλες κοινωνίες που καταγγέλλουν με πολιτικούς τρόπους την Αμερικάνικη κυριαρχία. Το ίδιο και στον κινηματογράφο αυτή την ιστορική φάση τουλάχιστον .

Το «Foxtrot» κατάφερε να ενοχλήσει την πλειοψηφία του ισραηλινού πολιτικοστρατιωτικού προσωπικού αισθητά περισσότερο από την υπέροχη «Λεμονιά» και το εφηβικό «Βαλς με τον Μπασίρ». Η ταινία το κατάφερε αυτό φέρνοντας τους δυο θεμελιακούς Θεσμούς της κοινωνικής συνοχής σε άμεση σύγκρουση, τον Θεσμό της Oικογένειας με τον Θεσμό του Eθνους. Ψιλοχαμός. 

Όμως είναι μια βαθιά εβραική ταινία δεν είναι αμερικανιά, ούτε εντυπωσιοθηρική με ελάχιστη ουσία στυλ Λάνθιμου π.χ δεν είναι ροκ να το πούμε για να εξάψει τις μάζες, είναι πραγματικά διανοούμενη, πραγματικά καλλιτεχνική, σαν Θόδωρος Αγγελόπουλος χωρίς ασυνάρτητους απο δω και από κει συμβολισμούς, σαν Ταρκόφσκι πιο μίνιμαλ στο χώρο και στο χρόνο, Ταρκόφσκι δωματίου.

Δεν είναι μια πολεμική ταινία , είναι μια ταινία για τον πόλεμο. Μικρή παραγωγή, χωρίς αίματα και εφέ. Αυτά υπερκαλύπτονται από ένα ευφυέστατο σενάριο , που παίζει σκληρό παιχνίδι με τα στερεότυπα του θεατή και τον εξαναγκάζει σχεδόν να περάσει από θέση ταύτισης με τα πρόσωπα της ταινίας σε κριτική απόσταση, ξανά σε ταύτιση, τελικά τον αφήνει πιο μόνο από ότι τον βρίσκει. Κατάμονο μέσα σε ολόκληρο κόσμο, σαν παιδί που πεθαίνει πριν από τους γονείς του ενώ η ζωή συνεχίζεται, σαν μικρό Θεό που του αφαιρέσανε τα παιχνίδια της δημιουργίας πριν τελειώσει με τα σχεδιά του. 

Στις αδυναμίες της ταινίας ένας κάπως αργός ρυθμός που δεν συμπίπτει με το φύγε εσύ – έλα εσύ των ευφυών σημερινών θεατών.  Στα δυνατά της χαρτιά η αντικατάσταση της Βίβλου με το «Playboy». Προσωπικά δεν συμφωνώ , αλλά είναι ευφυές και πιασιάρικο. Βεβαίως οι μύστες του σεξ γνωρίζουν πόσο πολύ, καλό και βρώμικο σεξ για όλα τα γούστα περιέχει η Βίβλος αλλά αυτά είναι για άλλη ταινία τύπου «Μake love like war».

Απόψεις