H ομιλία του Νίκου Καρανδρέα, προέδρου του Ελληνοκουβανικού Συνδέσμου Φίλιας και Αλληλεγγύης στην εκδήλωση για τον ένα χρόνο από το θάνατο του κομμουνιστή ηγέτη, Φιντέλ Κάστρο, που πραγματοποιήθηκε, χθες το βράδυ, στο ΑΛΚΥΟΝΙΣ new star art cinema. Η εκδήλωση είχε διοργανωθεί από την Πρεσβεία της Κούβας στην Ελλάδα, την κουβανική κοινότητα στην Ελλάδα και τη NEW STAR.
***
Όπως όλες οι πραγματικά μεγάλες μορφές της ιστορίας, άνθρωποι που έθεσαν τα ιδιαίτερα προσωπικά τους χαρίσματα στην υπηρεσία της κοινωνίας και των συνανθρώπων τους, ο Φιντέλ Κάστρο συνδύαζε την οξυδέρκεια, την ικανότητα να συλλαμβάνει το κεντρικό σημείο της ιστορικής στιγμής, την αποφασιστικότητα και την πίστη στις αστείρευτες δυνατότητες του εργαζόμενου λαού.
Με την επίθεση στη Μονκάδα το 1953 επιχείρησε – και παρά την αποτυχία – κατάφερε να αναζωογονήσει το αγωνιστικό και αντιιμπεριαλιστικό φρόνημα των κουβανών σε μία καίρια χρονική στιγμή, αποτρέποντας την σταθεροποίηση της δικτατορίας του Μπατίστα, την αποθάρρυνση του λαού και την αναγκαστική ανοχή του μοντέλλου της στρεβλής νεοαποικιακής ανάπτυξης της χώρας.
Η επίθεση στη Μονκάδα και η απολογία του Φ. Κάστρο αποτέλεσαν την αρχή της δημιουργίας, την ιδεολογική βάση και το πρόγραμμα του Κινήματος της 26ης Ιουλίου, του πολιτικού σκέλους της Κουβανικής Επανάστασης, που έπαιξε σημαντικό ρόλο στην προετοιμασία και υποστήριξη και στη νίκη του ένοπλου αγώνα 1956-1959, που ο ίδιος οργάνωσε και καθοδήγησε.
Μετά τη νίκη της Επανάστασης, όταν ο ταξικός αγώνας συνδυάστηκε απόλυτα με την απόκρουση των επιθέσεων του ιμπεριαλισμού, ο Φ. Κάστρο, μαζί με τους συντρόφους του, αναγνώρισε έγκαιρα και διακήρυξε σύμφωνα με τη λαϊκή βούληση, πως η εθνική κυριαρχία είναι άρρηκτα δεμένη και δεν μπορεί να κερδηθεί παρά μόνο μέσα από την πάλη για τον σοσιαλισμό, πως η επανάσταση στη Κούβα αλλά και σ’ ολόκληρη τη Λ. Αμερική δεν μπορεί παρά να είναι σοσιαλιστική.
Η οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην Κούβα και τα πρωτοφανή για χώρα της Λ. Αμερικής επιτεύγματα βασίστηκαν σε μεγάλο βαθμό στη σωστή καθοδήγηση του Φ. Κάστρο. Η έγκαιρη και ανοιχτή παραδοχή αναπόφευκτων λαθών και λανθασμένων κατευθύνσεων στη δημιουργία μιάς καινούργιας κοινωνίας και ενός καινούργιου τύπου ανθρώπου βοήθησε να παραμείνει αναλλοίωτη η ζωντάνια, η συνοχή και η επαναστατικότητα του λαού, ακόμα και στις πιό δύσκολες στιγμές.
Με την καθοδήγηση του Φ. Κάστρο, και του Τσε, ο λαός της επαναστατικής Κούβας έδωσε τα καλλίτερα δείγματα έμπρακτης διεθνιστικής αλληλεγγύης καθώς, σύμφωνα με τα λόγια του Φιντέλ Κάστρο, « όποιος είναι ανίκανος να πολεμήσει για τους άλλους, δεν θα σταθεί ποτέ ικανός να πολεμήσει για τον εαυτό του ».
Σημαντικά παραδείγματα των καίριων και θαρραλέων αποφάσεων του Φ. Κάστρο αποτελούν η «Εκστρατεία Αποκατάστασης» το 1986 για την αντιμετώπιση των λαθών και των αρνητικών τάσεων στην κοινωνία και οικονομία της Κούβας που είχαν προκύψει από την αντιγραφή του οικονομικού μοντέλλου των σοσιαλιστικών χωρών καθώς και η αποφασιστική, ουσιαστικά αντίθετη στην εξωτερική πολιτική της παραπαίουσας τότε Σοβιετικής Ένωσης, στρατιωτική επέμβαση στην Αγκόλα και η μεγάλη νίκη του 1988-1989 ενάντια στην Νοτιοαφρικανική Ένωση, με την οποία απελευθερώθηκε η Ναμίμπια, ολοκληρώθηκε η απελευθέρωση της Αγκόλα και καταλύθηκε το καθεστώς του απαρτχάιντ της Νοτιοαφρικανικής Ένωσης.
Και τα δύο αποτέλεσαν τη βάση για να αντιμετωπιστεί το τεράστιο χτύπημα του 1989, με τη διάλυση του σοσιαλιστικού στρατοπέδου. Οι διαφορετικές αυτές θεωρήσεις για το χτίσιμο του σοσιαλισμού ήταν εκείνες που ουσιαστικά έδωσαν τη δύναμη και την κοινωνική συνοχή, εξασφάλισαν τη λαϊκή υποστήριξη, τη λαϊκή ενεργό συμμετοχή έτσι ώστε η Κούβα να μπορέσει να ξεπεράσει την πολύ δύσκολη δεκαετία που ακολούθησε.
Μέχρι το τέλος της ζωής του και μετά την παραίτησή του από τα κυβερνητικά καθήκοντα, ο Φ. Κάστρο συνέχισε να αποτελεί την ενεργό συνείδηση του κουβανικού λαού και των καταπιεσμένων όλου του κόσμου, ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και την καταστροφή που αυτή φέρνει στη ζωή δισεκατομμυρίων ανθρώπων και στον πλανήτη μας.
Ο Φιντέλ Κάστρο θα μείνει ζωντανός στις καρδιές και τη σκέψη αυτών που αγωνίζονται για μιά δίκαιη σοσιαλιστική κοινωνία ως εκείνος που πραγματοποίησε – ίσως με τον καλλίτερο μέχρι τώρα τρόπο – τη διαλεκτική σύνθεση του επαναστατικού πάθους και της λογικής, της αδιαπραγμάτευτης πολιτικής εξουσίας των εργαζόμενων και της συμμετοχικής δημοκρατίας, της υπεράσπισης της εθνικής ακεραιότητας και των συμφερόντων του λαού της Κούβας με την πιό πλατιά διεθνιστική δράση.
***
