Ο Καρίμ Γιουνίς, ο πιο παλιός πολιτικός κρατούμενος στις Ισραηλινές φυλακές, αποφυλακίζεται την Πέμπτη 5 Γενάρη 2023, μετά από 40 χρόνια φυλάκισης.
Ο Καρίμ Γιουνίς, από το παλαιστινιακό χωριό Ara, συνελήφθη στις 6 Γενάρη 1983 για επίθεση σε Ισραηλινό στρατιώτη στα κατεχόμενα Υψίπεδα του Γκολάν και φυλακίστηκε από τις ισραηλινές δυνάμεις κατοχής. Αρχικά καταδικάστηκε σε θάνατο, ποινή η οποία αργότερα τροποποιήθηκε σε 40 χρόνια φυλάκιση.
Επρόκειτο να συμπεριληφθεί σε μια τέταρτη παρτίδα Παλαιστινίων κρατουμένων που θα αποφυλακιζόταν ως μέρος των ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων του 2013 με τη μεσολάβηση του Τζον Κέρι. Ωστόσο, το Ισραήλ αρνήθηκε τελικά να τους απελευθερώσει, οδηγώντας σε διακοπή των διαπραγματεύσεων.
Το μήνυμα του Καρίμ Γιουνίς
Λίγες μέρες πριν από την αποφυλάκισή του ο παλαιστίνιος αγωνιστής παρέδωσε στη δικηγόρο του Ghaid Kassim ένα μήνυμα με το οποίο απευθύνεται στον Παλαιστινιακό λαό.
Η δικηγόρος του, μετά τη συνάντηση, δήλωσε: «Πριν από λίγο, βγήκα από το δωμάτιο του επισκεπτηρίου της ισραηλινής φυλακής “Hadarim ” αφού συνάντησα τον αγωνιστή κρατούμενο Karim Younes ο οποίος απέχει λίγες ώρες από την ελευθερία, μετά από 40 χρόνια φυλάκισης. Ο Καριμ σας στέλνει τους χαιρετισμούς του και το παρακάτω κείμενο – μήνυμα προς τον λαό του πριν την απελευθέρωσή του:
«Να που είμαι έτοιμος να φύγω από το σκοτεινό κελί μου, όπου έμαθα να μην φοβάμαι το σκοτάδι και να μην νιώθω αποξενωμένος ή μόνος, επειδή είμαι ανάμεσα στα αδέλφια μου, αδέλφια των αλυσίδων και της δοκιμασίας, αδέλφια με τους οποίους μας ένωνε ένας όρκος, μια υπόσχεση.
Φεύγω από το κελί μου όπου πάντα ήλπιζα να το αφήσω αρπάζοντας την ελευθερία μου συνοδευόμενος από τους συνοδοιπόρους, συντρόφους του αγώνα, φανταζόμουν μία υποδοχή που εκφράζει μια μεγάλη νίκη και ένα μεγάλο επίτευγμα, κι όμως βρίσκω τον εαυτό μου προβληματισμένο, προσπαθώ να αποφύγω τον πόνο του αποχωρισμού και την δοκιμασία των στιγμών του αποχαιρετισμού με αδέλφια που νόμιζα πως θα ολοκλήρωνα τη ζωή μου μαζί τους και που αποτελούν σταθερές αξίες στην ζωή μου, σαν τα βουνά. Καθώς πλησιάζει η ώρα της εξόδου μου, αισθάνομαι απογοητευμένος και ανήμπορος, ειδικά όταν τους κοιτάζω στα μάτια, μερικούς από αυτούς οι οποίοι έχουν ξεπεράσει τις τρεις δεκαετίες φυλακισμένοι.
θα αφήσω το κελί μου και θα φύγω και όμως η ψυχή μου θα παραμείνει με αυτούς που κρατάνε αναμμένα κάρβουνα στις παλάμες τους, με αυτούς που διαφυλάσσουν και διατηρούν την φλόγα ολοκλήρου του παλαιστινιακού αγώνα αναμμένη, με αυτούς που δεν έχουν σπάσει και δεν θα σπάσουν ποτέ, κι όμως τα χρόνια της ζωής τους γλιστράνε από κάτω τους, από πάνω τους, από μπροστά και από πίσω τους, ενώ ακόμα φιλοδοξούν να δουν τον ήλιο της ελευθερίας στην υπόλοιπη ζωής τους πριν η επιθυμία τους για ζωή, πάψει και παρακμάσει.
Θα βγω από το κελί μου και ξαφνικά οι σκέψεις μου μπερδεύονται, στριμώχνονται και χορεύουν στο μυαλό μου, αναρωτιέμαι ασυνήθιστα μπερδεμένος, για πόσο καιρό ένας κρατούμενος μπορεί να κουβαλάει το σώμα του στην πλάτη του; και να συνεχίζει την ζωή του ενώ ο θάνατος βαδίζει μαζί του; πώς αυτός ο πόνος και ο αργός θάνατος θα παραμένει μοίρα του για ατέλειωτο χρόνο; στην σκιά ενός άγνωστου μέλλοντος και ενός μπλοκαρισμένου ορίζοντα, ενός αδιέξοδου, μιας χαμένης ελπίδας και διαρκώς αυξανόμενης αγωνίας που μεγαλώνει με αυτά που βλέπουμε και παρατηρούμε, από αδράνεια και αδιαφορία απέναντι στις τερατώδεις σιωνιστικές συμμορίες που έχουν ένα κράτος υπό κατοχή, με βάρβαρους μεθόδους, ενισχυμένες από την υποκρισία του δυτικού κόσμου, που τους παρέχει την βοήθεια του απεριόριστα, σε βάρος ενός άοπλου και ανυπεράσπιστου λαού του οποίου οι ζωές των ανθρώπων του καταστρέφονται καθημερινά, χωρίς να αισθάνεται ότι οι πληγές του μπορούν να επουλωθούν, και ότι δεν έχει καμία ελπίδα για μια σταθερή και ήσυχη ζωή, ωστόσο παραμένει όρθιος και διατηρεί τη φλόγα και την ικανότητα να συνεχίζει τον αγώνα του.
Θα φύγω από το κελί μου γνωρίζοντας ότι το πλοίο μας πλήττεται από διεθνή κύματα από όλες τις πλευρές, από περιφερειακές θύελλες και καταιγίδες που το χτυπάνε από ανατολή και δύση, από σεισμούς και επιθετικά ηφαίστεια που σχεδόν το καταπίνουν καθώς απομακρύνεται πιο μακριά από μια ακτή στην οποία ο καπετάνιος προσπαθούσε να δέσει πάνω από τρία τέταρτα του αιώνα.
Θα φύγω από το κελί μου τονίζοντας ότι ήμασταν και εξακολουθούμε να είμαστε περήφανοι για τους ανθρώπους μας, για τους συμπολίτες μας, τον παλαιστινιακό λαό, όπου και αν βρίσκονται, στην πατρίδα ή στην διασπορά, που μας αγκάλιαζαν και αγκαλιάζουν την υπόθεση μας όλα αυτά τα χρόνια, και παρέμειναν πιστοί στον αγώνα μας και στον αγώνα του λαού μας, κάτι που μας δίνει δύναμη και ανανεώνει την ελπίδα μας και μας δίνει σταθερή πεποίθηση για το δίκιο της υπόθεσή μας και την πιστή αφοσίωσή μας και στην σκοπιμότητα και την ουσία του αγώνα μας.
Θα φύγω από το κελί μου βγάζοντας το καπέλο μου σε μια γενιά που δεν μοιάζει με την δική μου γενιά, μια γενιά ενεργών νέων ανδρών και γυναικών ακτιβιστών, που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή τα τελευταία χρόνια, μία γενιά προφανώς πιο δυνατή, πιο τολμηρή, πιο θαρραλέα και πιο άξια να παραλάβει την σημαία, και γιατί όχι, αφού είναι πιο εξοικειωμένη με την ιστορία και είναι φύλακες όλης της ιστορικής αφήγησης και πρόθυμοι να εκτελέσουν τις εντολές του διάσπαρτου και εκτοπισμένου λαού μας στο να κερδίσουν το δικαίωμα του στην επιστροφή και αυτοδιάθεση, δοξασμένη και ευλογημένη είναι αυτή η ανερχόμενη γενιά, παρά τις δύσκολες συνθήκες και μέσα σε ένα περιβάλλον φθοράς.
Θα φύγω από το κελί μου σε λίγο και νιώθω δέος καθώς θα βρεθώ σε έναν κόσμο που δεν μοιάζει πια τον δικό μου. Πλησιάζει η ώρα που πρέπει να περάσω πάνω από τις παλιές μου πληγές, τις παλιές μου αναμνήσεις, μία στιγμή που μπορώ να χαμογελάσω στο πρόσωπο της παλιάς μου εικόνα, χωρίς να νιώσω τύψεις ή ταπείνωση, και χωρίς να χρειάζεται να αποδείξω το αυτονόητο: αυτό που ζούσα και έχω συμβίωσα για σαράντα χρόνια, ώστε να μπορώ να προσαρμοστώ με την νέα μου εικόνα στον καθρέφτη. . Επιστρέφω για να τραγουδήσω ξανά με το λαό μου, παντού, τον ύμνο της πατρίδας μου, τον ύμνο των ανταρτών ” φενταγίν ” …τον ύμνο της επιστροφής και της απελευθέρωσης».
Σήμερα υπάρχουν περίπου 4.450 Παλαιστίνιοι Πολιτικοί Κρατούμενοι, μεταξύ των οποίων 140 παιδιά, 37 γυναίκες και αρκετοί βουλευτές, στις Ισραηλινές φυλακές και τα κέντρα κράτησης και πάνω από 440 κρατούμενοι κρατούνται χωρίς δίκη ή χωρίς να τους απαγγελθούν κατηγορίες (Διοικητική Κράτηση – μια «νόμιμη» πρακτική του Ισραήλ που κληρονόμησε από την Βρετανική αρχή του 1945).
Από την αρχή της στρατιωτικής κατοχής του Ισραήλ στη Δυτική Όχθη (συμπεριλαμβανομένης της Ανατολικής Ιερουσαλήμ) και στη Λωρίδα της Γάζας το 1967, περισσότεροι από 1.000.000 Παλαιστίνιοι έχουν απαχθεί και φυλακιστεί από το Ισραήλ κάτι που ισοδυναμεί με τουλάχιστον ένα μέλος κάθε παλαιστινιακής οικογένειας να έχει τεθεί σε κράτηση από το Ισραήλ για αντίσταση στην κατοχή. Το ποσοστό αυτό αντιπροσωπεύει το 20% του συνολικού παλαιστινιακού πληθυσμού και το 40% του παλαιστινιακού ανδρικού πληθυσμού. Περιλαμβάνει επίσης 10.000 γυναίκες που έχουν φυλακιστεί από το 1967.
Το Ισραήλ είναι η μόνη χώρα στον κόσμο στην οποία λειτουργεί στρατιωτικό δικαστήριο ανηλίκων αποκλειστικά για τα παιδιά των Παλαιστινίων ηλικίας έως 12 ετών.
