Μεγάλη πλάκα με τον Φαμπρ. Tον πολεμούν, συν τοις άλλοις τελικά, όσοι τον αναπαρήγαγαν, μάλλον εν αγνοία του, εν Ελλάδι.
Γιατί βρε παιδιά; Αφήστε μας να δούμε το πρωτότυπο και να κρίνουμε.
Ο διορισμός του, σαν διευθυντής, λειτουργεί υπό αυτήν την έννοια αξιοκρατικά.
Ήρθε ο άνθρωπος, ετεροχρονισμένα, να ζητήσει τα πνευματικά του δικαιώματα.
Αρχίζει να παίρνει το ζήτημα τις αυθεντικές νεοελληνικές, μεγαλειώδεις, διαστάσεις του. Διαστάσεις κλεισίματος ΕΡΤ, αυτή τη φορά όχι μόνο με τους μόνιμους του δημοσίου, αλλά και τους εποχιακούς.
Και θα έπρεπε, γιατί διακυβεύεται η Ελληνικότητα του θέματος. Όπου σαν Ελληνικότητα, οι μισοί καταλαβαίνουν το δικαίωμα του Έλληνα καλλιτέχνη να αγνοεί τα πάντα, σε σχέση με το γίγνεσθαι δίπλα του, και νάχει παγκοσμιοποιηθεί συνειρμικά- και λόγω συρμού- γιατί έτσι το ήθελε, με χαρακτηριστική άγνοια και απαξίωση, για ότι συμβαίνει εκτός θεάτρου και τεχνών στην Ελλάδα. Οι άλλοι, περίπου μισοί, εννοούν ως ελληνικότητα, το δικαίωμα τους, που δικαιολογημένα θεωρούν κεκτημένο, να είναι μόνο – ή συντριπτικά σε ποσοστό – οι Έλληνες καλλιτέχνες, που θα αντλούν από το δημόσιο κορβανά. Και από κει και πέρα, ας παίζουν και το « 8 γυναίκες κατηγορούνται στην Επίδαυρο», γιατί το ίδιο τους κάνει, και πόσοι κατηγορούνται και το αν είναι άντρες γυναίκες, ή οτιδήποτε, σε μεροκάματο. Κι ένα ακόμα ποσοστό, τέλος, που τρέχα γύρευε ποιο είναι το ελληνικό του αιτούμενο
Και λέω εγώ τώρα. Φαντάσου- έτσι όπως εν γένει φανταζόμαστε την πραγματικότητα – να ήταν ο Λούκος, που θα αναλάμβανε το διεθνές φεστιβάλ της Ζάμπια φερ΄ ειπείν. Ή, για να το θέσουμε σε μια ρεαλιστική βάση, o Παπαϊωάννου, μόλις προχτές θριάμβευσε στο Αζερμπαϊτζάν (σε μια χώρα βέβαια που μας συνδέουν μακραίωνοι παραδοσιακοί δεσμοί, μισή Ελλάδα θα μπορούσες να την χαρακτηρίσεις) και μετέφερε εκεί όλους τους εδώ συνεργάτες του και κάτι ψιλά από τους εκεί ιθαγενείς, και η πρώτη χρονιά του φεστιβάλ να ήταν αφιερωμένη στο Ελληνικό Θαύμα και στην Οικουμενικότητα του Ελληνικού εξαγώγιμου προϊόντος.
Κάτι μου λέει ότι αυτό θα μας στούμπωνε με εθνική υπερηφάνεια, θα ήταν, τολμώ να πω, το αυτονόητο. Μη με ρωτήσετε τι είναι αυτό που μου λέει αυτό το κάτι. Πείτε το διαίσθηση.
[iframe id=”https://www.youtube.com/embed/s-d3HgMM_4Y”]
