O άνθρωπος στην πιο άμεση πραγματικότητα του μέσα στην πολιτική κοινωνία, είναι ένα ον βέβηλο.
Εκεί που το πολιτικό κράτος έφτασε στην τελείωση του ,έχει στην πραγματικότητα στη ζωή του μια διπλή ύπαρξη, ουράνια και γήινη : την ύπαρξη μέσα στην ανθρώπινη κοινότητα όπου θεωρείται γενικά ένα ον,
και την ύπαρξή του στην πολιτική κοινωνία , όπου εργάζεται σαν άτομο, αντιλαμβάνεται τους υπόλοιπους σαν μέσα ,ξεπέφτει και ο ίδιος στο επίπεδο του απλού μέσου, και γίνεται το παιχνιδάκι ξένων δυνάμεων.
Μαρξ ( από το «Εβραϊκό πρόβλημα» )
Το να επιμεληθείς μουσικά μια εργατική πρωτομαγιά, μπορεί να είναι το ευκολότερο του κόσμου – κι έτσι είναι συνήθως-, ή το δυσκολότερο, αν θες να το δυσκολέψεις. Δίκην ιδεολογίας και τέχνης, καταστάσεις που στην ιδεατή τους μορφή είναι απεξαρτημένες από τα συμφέροντα και συνυφασμένες με κάποια από τις έννοιες του δικαίου και του ωραίου που δεν στερείται νοήματος. Στην ιδεατή τους μορφή αυτά . Στην πράξη, κάποιοι φορείς ιδεολογίας και τέχνης, καταφέρνουν κοντά στην επιδίωξη των συμφερόντων να συντηρήσουν μια ενοχικότητα και μια θεωρητική μειονεξία σε σχέση με το ιδεατό.
Αν θες να κάνεις λοιπόν την μουσική επιμέλεια μιας εργατικής πρωτομαγιάς δύσκολη, θα πρέπει να σκεφτείς ανιδιοτελώς πόσα από τα τραγούδια που ακούγονται σε αυτές τις επετείους είναι ήδη ρετρό σαν τον “Μπάρμπα Γιάννη με τις στάμνες” κάτι, σε πολιτική αντίληψη και σε σχέση με τα πραγματικά δεδομένα και το που έχει οδηγηθεί το πράγμα. Στις στιγμές που περάσανε και χάθηκαν ανήκουν και τα Σικάγα και τα Λαύρια, απόδειξη πόση προσπάθεια γίνεται για να συντηρηθούν ζωντανά σαν μνήμες σε μια εποχή που πράγματι της ταιριάζει να την πεις “Η εφηβεία της λήθης”
Ο προβληματισμός – έστω, αυτό που τον υποκαθιστά- στο μυαλό της συντριπτικής πλειοψηφίας αυτών που δεν το βλέπουν και εντελώς σίγουρο ότι θα συμπληρώσουν την δεκαπενταετία ενσήμων για να προσδοκούν – θεωρητικά και πάλι, μια τιποτένια σύνταξη το μέλλον είναι ανοιχτό, χάσκει θα έλεγα – ο προβληματισμός πια είναι καθεαυτή η αξία και το νόημα της εργασίας, στις δεδομένες συνθήκες, κάτι που φαινομενολογικά αντιστοιχεί σε ακραίο πεσιμισμό, στα φαινόμενα φαντασιοπληξίας και ελαφρότητας που βρίθει η εποχή, στην κολλημένη εμμονικότητα σε σελίδες του παρελθόντος που τις παραχαράζει ο καθείς κατά βούληση και κατά άγνοια, ή σε καθαρό και απροσχημάτιστο πανικό και παραίτηση. Από κοντά και ο φανατισμός που παρερμηνεύεται σαν παρεκτροπή της ιδεολογίας ενώ η ιδεολογία εάν και εφόσον αναφέρεται από τον φανατισμό δεν είναι παρά το πρόσχημα του. Από κοντά η παγιωμένη εργαλειακή χρησιμότητα του ανθρώπου στους άλλους και των άλλων στο άτομο , κάτι που δεν μπορώ να ανιχνεύσω πότε αντικατέστησε τον ιδεαλισμό, την ταξική συνειδητότητα, πότε ισοφάρισε σε κυνισμό τον αξιακό χώρο, η υποψία μου είναι ότι όλα αυτά συνυφαίνονταν εξαρχής σε κυμαινόμενες αναλογίες. Έτσι όπως δεδομένα ο γάμος είναι ο τάφος του έρωτα, η συντροφικότητα καταλήγει κάποτε – εντάξει τώρα , αφού με πιέζετε- σαν τάφος της κοινωνικής αλλαγής . Το ατομικό στοιχείο που εθελοδουλικά υποτάσσεται στους συνθλιπτικούς νόμους της αγοράς , όταν μπαίνει στα χωρικά ύδατα της ενεργής πολιτικής δράσης , μπαίνει μαζί και σε έναν άλλον κύκλο εγωτικών φαντασιώσεων και απωθημένων, που να είναι από απόλυτα υγιή της κατοχύρωσης μιας προσωπικής ύπαρξης, που να μην είναι έρμαιο των ισχυρών έως εντελώς αρρωστημένων εξουσιαστικών φαντασιώσεων. Ο ίδιος ο απαρέγκλιτος ανταγωνισμός και η φυσιολογική καχυποψία και ο ενστικτώδης αγώνας κυριαρχίας ξεφεύγουν με την ενεργοποίηση της πολιτικής ένταξης από το σύνηθες και ζωώδες ρουφιανιλίκι και φθόνο , διοχετεύονται στην διαλεκτική κριτική και άποψη και η φυσική διαδικασία αλληλοεξόντωσης αποκτά κύρος και μεγαλείο και διαστάσεις και ιστορική προοπτική.
Είναι λοιπόν κομμάτι δύσκολο να βρεις ευρυγώνια τραγούδια που να περιέχουν αιχμές για όλα αυτά και να πληρούν και βασικές καλλιτεχνικές προϋποθέσεις, γιατί στην τέχνη ακόμα και η καταγγελία ή η ειρωνεία διαλύονται σε μια αραίωση άγνωστου μέλλοντος, αλλιώς στερείται νοήματος και η οξυδερκέστερη και πιστότερη απόδοση της τωρινότητας.
Διάλεξα λοιπόν αυτό, δεν μπορώ να επιχειρηματολογήσω ανερμάτιστα για τη διαχρονικότητά του, η επικαιρότητά του όμως είναι ακαταμάχητη, και χωρίς να καταφεύγει σε στιχουργικές αγριότητες- που προσωπικά δεν με ψήνουν πια και πολύ, μια που είχα την τύχη να μεγαλώσω και να διαπιστώσω ιδίοις όμμασι το πως κατά κανόνα οι καλλιτέχνες – και όχι μόνον- που ωρύονται είναι και οι πιο κοντά στην αφομοίωσή τους από το σύστημα και αθύρματα μιας εκτόνωσης που ξεκινά από αναγκαία για να γίνει γραφική και το κυριότερο προβλέψιμη.
Καλή πρωτομαγιά εργατική και άνεργη και όπου η νόηση δεν συναντιέται με την πραγματικότητα , προσωπικά εύχομαι να δουλέψει το συναίσθημα από την κατάθλιψη και την αγανάκτηση, μέχρι το ακριβό απόσταγμα της μοναχικότητας και της χαρμολύπης που χαρίζει μια πιο αισθαντική προσέγγιση των ανεπαρκειών και των περιορισμών μας. Είναι αυτό που μας ενώνει στη σιωπή με τους άλλους, το ανεξαρτήτως συνθηκών βαθύτερο δέσιμο μας, η ψυχική εγγύτητα που δεν εκδηλώνεται με συντροφικούς αυτοματισμούς , η εγκάρδια αποδοχή και του αδιέξοδου και της ελπίδας.
[iframe id=”https://www.youtube.com/embed/wsxLcVdm1_0″]
