Που λες σύντροφε, εκείνη τη νύχτα της 12ης του Ιούλη, τότε που περιμέναμε με τη ψυχή στο στόμα να πανηγυρίσουμε τη νίκη, το τέλος των μνημονίων, τη λευτεριά, εκείνη τη νύχτα που λες σύντροφε, παρακολουθούσα τις αντιδράσεις του κόσμου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Όσο ο Τσίπρας αργούσε, όσο η αγωνία μας μεγάλωνε, άρχισε σταδιακά από Έλληνες αλλά κι από ξένους, να διαμορφώνεται ένα αφήγημα. Έλεγε πάνω – κάτω, ότι ο Τσίπρας τα βρήκε πολύ σκούρα, κατάλαβε ότι μέσα στην ευρωζώνη δεν υπάρχει λύση, δεν υπάρχει σωτηρία για τον τόπο μας. Αποφάσισε να εκθέσει τους Γερμανούς, να δείξει σε όλη την Ευρώπη κι όλο τον κόσμο, ότι η ευρωζώνη είναι μια παγίδα των Γερμανών και των δορυφόρων τους, κι ότι η Ελλάδα δε μπορεί να είναι μέλος της ευρωζώνης και να παραμείνει ζωντανή. Να δώσει σε όλους, και στους Έλληνες που μόλις είχαν με 62% «ΟΧΙ» στα μνημόνια, ότι και τα δυο δε γίνονται: ή μνημόνιο και ευρώ ή έξω από τον ζουρλομανδύα. Κι αφού, είχε ένα τέτοιο συντριπτικό ποσοστό στα χέρια του – έλεγε το αφήγημα – θα ξεκινούσε τη διαδικασία αποδέσμευσης από την ευρωζώνη· κι όλοι θα ήξεραν πως δεν είναι αντιευρωπαϊστής, μα ακριβώς για να υπερασπιστεί τις αξίες της Ελευθερίας, της Ισότητας και της Αδελφοσύνης, για να υπερασπιστεί τη Δημοκρατία, θα έλυνε τον Γόρδιο δεσμό με το σπαθί. Το δικό μας σπαθί, το 62%.
Για να είμαι ειλικρινής, δεν το πολυπίστεψα. Μαζί ήτανε και μια φίλη, με μεγάλη ιστορία στην Αριστερά. Μοιράστηκα την δυσπιστία μου μαζί της και τη ρώτησα τη γνώμη της. Απάντησε: «Αυτό που πάει να γίνει είναι εντελώς εξωπραγματικό. Οπότε ο καθένας, για να το χωρέσει σ’ αυτά που μέχρι τώρα ήξερε, κατασκευάζει παραμύθια. Όσο τρελά κι αν είναι τούτα, ακούγονται πιο λογικά από αυτό που έρχεται». Αυτό μου είπε – κι είχε δίκιο.
Αλλά, ποιο ήτανε το «εξωπραγματικό»; Το να μην υποχωρήσουν οι Γερμανοί; Όχι, αυτό το ξέραμε ότι μπορεί να συμβεί. Το εξωπραγματικό, αυτό που για κανέναν λόγο δεν πέρασε από το μυαλό μας, αυτό που δεν είχε σχέση με καμιά εκδοχή της πραγματικότητας – γι’ αυτό και δε χώραγε στη σκέψη μας – ήτανε ότι ο Αλέξης Τσίπρας θα υπέγραφε μνημόνιο . Ο Τσίπρας, που κατέθεσε στεφάνι στην Καισαριανή, αυτός.
Οπότε τώρα ρε σύντροφε, τι μου λες ακριβώς; Ότι το μνημόνιο είναι αναπόφευκτο, ότι θα κάνουμε τα πικρά, γλυκά, γιατί «δε γίνεται αλλιώς» κι ότι θα λουφάξουμε, περιμένοντας καλύτερη ευκαιρία. Αυτά μου λες.
Βέβαια, όσο εμείς θα κοιτάμε ποιος και πώς θα μας σώσει – αφού λες ότι μόνοι μας δεν είμαστε ικανοί, δεν μπορούμε να σωθούμε – οι γείτονές μου θα συνεχίσουν να καταστρέφονται. Οι οικογένειες να διαλύονται. Το κράτος να καταρρέει. Οι γύρω μας να γίνονται όλο και περισσότερο νεκροζώντανοι, να χρεώνονται στη Εφορία, στις Τράπεζες, παντού. Και να ελπίζουν σε μια ελεημοσύνη, σε «μέτρα ανακούφισης», λες και φταίξανε. Αλλά δε φταίξανε. Τους είπαμε: ψηφίστε ΣΥΡΙΖΑ – το έκαναν. Τους είπαμε: ψηφίστε «ΟΧΙ», και το έκαναν, σε συνθήκες τρομερές, τέτοιες που δεν έχουμε ξαναζήσει. Και τώρα, τι να τους πω; Πες μου, τι;
Λες πως «οι άλλοι είναι χειρότεροι». Αλλά λες ταυτόχρονα, ότι «θα εφαρμόσουμε όλες τις δεσμεύσεις που αναλάβαμε». Ότι δηλαδή, οι γείτονές μας θα συνεχίζουν να πεθαίνουν, κι εμείς θα τους χτυπάμε στην πλάτη, για να πεθάνουν κάπως πιο ήρεμοι.
Αλλά, για πες μου κάτι: γιατί να πεθάνουν; Σε ποιον οφείλουν κάτι τέτοιο; Σε σένα; Σε μένα; Στον Τσίπρα; Στην Ιστορία; Σε ποιον; Θα σου πω εγώ: σε κανέναν. Και δεν θα τους κοροϊδέψω. Θέλω να βλέπω τα μάτια τους, και να μη στρέφω τα δικά μου αλλού – κατάλαβες; Δε σταθήκαμε πλάι – πλάι τόσα χρόνια για αυτό· για να είναι πρωθυπουργός ο Τσίπρας. Γιατί να είναι; Γιατί ο άνθρωπος δίπλα μου οφείλει να συνεχίσει να καταστρέφεται για να είναι πρωθυπουργός ο τόσο-μπορούσα-να-κάνω Αλέξης; Ποιος του χρωστάει ο,τιδήποτε σύντροφε;
Γι’ αυτό σου λέω: θα ψηφίσω και πάλι «ΟΧΙ». Σε όλα όσα τόσα χρόνια λέγαμε «ΟΧΙ». Και μη θες να σε σεβαστώ – που έχεις το θράσος να με κατηγορείς κιόλας. Εντάξει, μια καλημέρα μπορεί να στην πω. Μπορεί ακόμα και να συζητήσω μαζί σου. Αλλά το σεβασμό μου, ξέχνα τον. Σέβομαι περισσότερο το δικαίωμα στη ζωή.
