Τη στοχοποίηση της και τις «κατασκευασμένες και ανυπόστατες κατηγορίες» σε βάρος της καταγγέλλει σε επιστολή της η εργαζόμενη στο Νοσοκομείο Παίδων «Η Αγία Σοφία», Μαίρη Μαρκοπούλου.
Αναλυτικά η επιστολή της:
«Είμαι εργαζόμενη σε κοινωφελή προγράμματα περίπου δέκα χρόνια και έχω εργαστεί σε διάφορα πόστα όπως γενικών καθηκόντων σε Δημοτικό Σχολείο, υπάλληλος πρασίνου σε ΟΤΑ και τώρα ως καθαρίστρια σε νοσοκομείο. Εξάμηνες, οκτάμηνες και δωδεκάμηνες συμβάσεις εναλλάσσονται με μεγάλα διαστήματα ανεργίας σε ένα σύστημα που κύριο σκοπό έχει την ανακύκλωση των ανέργων, δίνοντας περιοδικά λίγο αέρα στον καθένα να ανασάνει πριν βυθιστεί και πάλι στα σκοτεινά νερά της ανεργίας.
Η συνεχής εναλλαγή του αντικειμένου εργασίας σε δήμους και ευρύτερο δημόσιο τομέα επιτρέπει σε κάποιον να δει από κοντά και να βγάλει πολύτιμα συμπεράσματα τόσο για τη διαχείριση της δημόσιας περιουσίας όσο και για την αξιοποίηση του ανθρωπίνου δυναμικού. Δυστυχώς πολλές φορές γινόμαστε μάρτυρες μιας προσπάθειας απαξίωσης σε διάφορους κλάδους του δημόσιου τομέα που σε βάθος χρόνου οδηγεί στην εγκατάλειψή του και την παραχώρησή του σε ιδιώτες εργολάβους. Ένα μοτίβο που δημιουργήθηκε και εφαρμόστηκε απ’ όλες τις κυβερνήσεις (είτε μονοκομματικές είτε πολυκομματικές) συμπληρώνοντας και προσθέτοντας η κάθε μια στο έργο της προηγούμενης.
Αυτό που γίνεται όμως στα πάγια περιουσιακά στοιχεία του Δημοσίου, γίνεται και στο εργατικό δυναμικό. Οι εργαζόμενοι που προέρχονται από ένα μεγάλο χρονικό διάστημα ανεργίας και βλέπουν να επιλέγονται και να συμμετέχουν σε μια Σύμβαση Ορισμένου Χρόνου αντιμετωπίζονται ως εργαζόμενοι δεύτερης κατηγορίας. Πρέπει να νιώθουν υποχρεωμένοι που τους επέλεξαν να εργαστούν και να δείχνουν την ευγνωμοσύνη τους με το να αποδέχονται κάθε είδους αυθαιρεσία στους χώρους δουλειάς. Αυθαιρεσία που έχει να κάνει τόσο με απάνθρωπα ωράρια και βάρδιες τα οποία αποσυντονίζουν κάθε προσωπικό και οικογενειακό προγραμματισμό, όσο και με την απουσία μέσων ατομικής προστασίας, που σε ορισμένους χώρους δουλειάς αυτό σημαίνει άμεση απειλή της υγείας και της σωματικής ακεραιότητας των εργαζομένων. Λαμβάνοντας υπόψιν ότι οι εργαζόμενοι αυτοί στο μεγαλύτερο ποσοστό τους είναι μερικής απασχόλησης με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα ασφαλιστικά τους και μισθολογικά τους δικαιώματα και τα πιο πολλά σωματεία δεν τους δέχονται ως μέλη λόγω της προσωρινότητάς τους, βγαίνει το συμπέρασμα ότι οι εργαζόμενοι αυτοί αποτελούν ένα από τα πιο εκμεταλλευόμενα τμήματα της εργατικής τάξης. Οι εργαζόμενοι σε αυτές τις συνθήκες καταβάλλουν υπεράνθρωπες προσπάθειες για το αυτονόητο. Να καταφέρουν από τη μια να εξασφαλίσουν να μην απειληθεί το μεροκάματο και από την άλλη να υπερασπιστούν την υγεία τους και την αξιοπρέπειά τους στον χώρο εργασίας.
Όλα αυτά ισχύουν και στον χώρο του Νοσοκομείου Παίδων “Η ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ” στον οποίο εργάζομαι τώρα ως καθαρίστρια με ΣΟΧ η οποία λήγει τέλος του χρόνου. Ο χώρος ενός νοσοκομείου είναι ο κατάλληλος χώρος για να “καεί” οποιοδήποτε κυβερνητικό αφήγημα περί αντιμετώπισης της πανδημίας.
Ελάχιστες καθαρίστριες και καθαριστές καλούνται να αντιμετωπίσουν έναν δυσανάλογο όγκο εργασίας με ελάχιστη εκπαίδευση και πενιχρά μέσα καθαριότητας. Προκειμένου να βγει το πρόγραμμα καλούμαστε να εργαστούμε από 5-9 συνεχόμενες μέρες χωρίς ρεπό και βάρδιες οι οποίες δεν εξασφαλίζουν τον απαιτούμενο χρόνο ανάπαυσης μεταξύ των βαρδιών. Στα καθήκοντα των καθαριστριών προστίθενται κατά καιρούς και νέα καθήκοντα ανάλογα με τις ανάγκες του νοσοκομείου λόγω έλλειψης προσωπικού σε άλλες ειδικότητες. Έτσι πολλές φορές η καθαρίστρια καλείται να εκτελέσει και εργασίες άλλων ειδικοτήτων, όπως των βοηθών θαλάμων ή την καθαριότητα προσωπικών αντικειμένων γιατρών και άλλου προσωπικού που συμπιέζουν τον ήδη πιεσμένο χρόνο της, αφού σε κάθε καθαρίστρια αναλογούν δύο και πολλές φορές τρεις και τέσσερις κλινικές. Τα μέσα ατομικής προστασίας (μάσκες, γάντια, στολές) δίνονται με το σταγονόμετρο με αποτέλεσμα πολλές συναδέλφισσες να τα αγοράζουν προκειμένου να αποφύγουν τους καθημερινούς καυγάδες. Χώροι διαλείμματος και αποδυτηρίων είτε δεν υπάρχουν είτε είναι σε κατάσταση που χαρακτηρίζεται ως ακατάλληλη για λόγους υγιεινής και ασφάλειας. Η συνεχής εναλλαγή πόστων και κλινικών δεν επιτρέπει την εξοικείωση με τον κάθε χώρο εργασίας και δημιουργεί επιπλέον άγχος στο προσωπικό καθαριότητας. Σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί και η αντισυναδελφική συμπεριφορά εποπτριών και προϊσταμένων που, στην προσπάθειά τους να επιβάλουν τη γραμμή της εργοδοσίας, κρατούν επιθετική στάση απέναντι στους συναδέλφους καθαριστές και καθαρίστριες.
Όλα αυτά δημιουργούν μια ασφυκτική κατάσταση την οποία πολλές συναδέλφισσες δεν την αντέχουν με αποτέλεσμα να οδηγούνται στην παραίτηση ή άλλες που εργάζονται πολλά χρόνια σε αυτό το νοσοκομείο αναπολούν την εποχή που την καθαριότητα την είχε εργολάβος. Να, λοιπόν, πώς στρώνεται το έδαφος για να μπει πάλι ο ιδιώτης ως σωτήρας παραλαμβάνοντας έτοιμο εργατικό δυναμικό με χαμηλά δικαιώματα και απαιτήσεις.
Απέναντι σε όλα αυτά η λύση δεν μπορεί να είναι άλλη από την οργάνωση και τον συλλογικό μας αγώνα για την προάσπιση των δικαιωμάτων μας. Αφού το επιχειρησιακό σωματείο δεν μας δέχεται, η εγγραφή μας στο Κλαδικό Συνδικάτο Καθαριστριών – Καθαριστών αποτελεί μονόδρομο. Μόνο με την οργάνωσή μας μπορούμε να διεκδικήσουμε δουλειά και ζωή με δικαιώματα. Μόνο με τη συλλογική μας δράση μπορούμε να βάλουμε φρένο στην εργοδοτική αυθαιρεσία. Αυτό είναι που φοβάται η εργοδοσία και γι’ αυτό λαμβάνει τα μέτρα της χρησιμοποιώντας το πλούσιο οπλοστάσιο με τους αντεργατικούς νόμους που της έχει εξασφαλίσει τόσο η σημερινή όσο και οι προηγούμενες κυβερνήσεις.
Αυτό το οπλοστάσιο χρησιμοποιεί και εναντίον μου προσπαθώντας να σταματήσει τη συνδικαλιστική μου δράση στον χώρο δουλειάς. Με κατασκευασμένες και ανυπόστατες κατηγορίες προσπαθεί να με αποκόψει από τους συναδέλφους μου έτσι ώστε να περάσει το μήνυμα της τρομοκρατίας ότι όποιος διεκδικεί τα αυτονόητα, θα διώκεται. Η μειωμένη απόδοση και η αντισυναδελφική συμπεριφορά για τις οποίες με κατηγορεί η εργοδοσία δεν θα μπορέσουν να σπάσουν τους δεσμούς που έχουν αναπτυχθεί ένα χρόνο τώρα και που μόνο θετικά αποτελέσματα έχουμε μέχρι τώρα με τους αγώνες μας.
Όλοι μαζί, οργανωμένα, συλλογικά, δυναμικά μπορούμε να παλέψουμε για την κάλυψη των σύγχρονων αναγκών μας.
Διεκδικούμε:
• Μόνιμη και σταθερή δουλειά με πλήρη ασφαλιστικά και μισθολογικά δικαιώματα.
• 5ήμερο, 7ωρο, 35ωρο.
• Βαρέα και ανθυγιεινά.
• Κανένα δουλεμπορικό γραφείο στα νοσοκομεία.
• Προγράμματα εργασίας σύμφωνα με τους κανόνες της Επιθεώρησης Εργασίας.
• Κυλιόμενες βάρδιες και ρεπό .
• Τουλάχιστον 11 ώρες ανάπαυσης μεταξύ των βαρδιών.
• Παροχή Μέσων Ατομικής Προστασίας.
• Προσλήψεις καθαριστών-τριών και υγειονομικού προσωπικού».
