Just in

Όλα τα νέα
Imerodromos logo
 

Επιλογές από τα καλύτερα του 60ου φεστιβάλ Θεσσαλονίκης (2)

Λίγο πριν την απονομή...

Συνέχεια με ταινίες που ελπίζω ολόψυχα να βρουν διανομή στο προσεχές διάστημα… Σώμα Χριστού – Corpus Christi Σκηνοθεσία: Γιαν Κομάσα..

Συνέχεια με ταινίες που ελπίζω ολόψυχα να βρουν διανομή στο προσεχές διάστημα…

Σώμα Χριστού – Corpus Christi

Σκηνοθεσία: Γιαν Κομάσα

Πρωταγωνιστούν: Μπιάρτοζ Μπελένια, Ελίζα Ράισενμπελ, Αλεξάντρα Κονιέτσκνα

Με πολλά βραβεία σε διεθνή φεστιβάλ, ανάμεσα τους και δύο βραβεία από τη Μόστρα της Βενετίας, μια δυνατή ιστορία από την Πολωνία, εμπνευσμένη από πραγματικά γεγονότα. Μια ιστορία που φέρνει σε αντιπαράθεση τον κόσμο του εγκλήματος με αυτόν της αγιοσύνης, σε μια χώρα που η θρησκεία παίζει καθοριστικό ρόλο στη λειτουργία της κοινωνίας ως σύνολο και στη ζωή του κάθε μέλους της ξεχωριστά.

Ο Ντανιέλ έχει καταδικαστεί για φόνο δευτέρου βαθμού και έχει φυλακιστεί σε αναμορφωτήριο. Εκεί, με τη βοήθεια του ιερέα, έρχεται κοντά στον χριστιανισμό. Θέλει να παρακολουθήσει ιερατική σχολή για να γίνει ιερέας, αλλά το παρελθόν του τον εμποδίζει.

 Όταν εκτίει την ποινή φυλάκισης φεύγει από τη φυλακή με προορισμό ένα ξυλουργείο σε μια μικρή επαρχιακή πόλη, όπου θα ολοκληρώσει το χρόνο φυλάκισης προσφέροντας κοινωνική εργασία. Έχοντας στο σακίδιο του ένα ράσο, θα συστηθεί στην εκκλησία ως ιερέας και, όταν ο παπάς της ενορίας πάει στο νοσοκομείο για εξετάσεις και θεραπεία, θα τον αντικαταστήσει και θα κάνει το όνειρο του πραγματικότητα: θα διδάξει τον πραγματικό λόγο του θεού και θα προσπαθήσει να ενσταλάξει την αγάπη σε μια κοινότητα που το πένθος την εμποδίζει να συγχωρέσει, χωρίς να διστάσει να πάρει ακραίες αποφάσεις.

Τολμηρό εγχείρημα για μια βαθειά θρησκευόμενη κοινωνία: η πίστη δεν είναι κάτι που περιορίζεται σε πλαίσια καθωσπρεπισμού και κοινωνικής κανονικότητας. Ο απόβλητος, ο καταδικαστέος, ίσως είναι ο άγγελος που θα μπορέσει να εκστομίσει το λόγο του Θεού καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον. Και κάτι περισσότερο: να τον κάνει πράξη. Ταινία με δυνατούς συμβολισμούς και κορυφώσεις που σηκώνουν την τρίχα, θέτει επίσης προς το σωφρονιστικό σύστημα το ερώτημα: δίνουμε στους ανθρώπους που διέπραξαν αξιόποινες πράξεις μια δεύτερη ευκαιρία ή τους καταδικάζουμε να κουβαλούν τη βία της  φυλακής σε όλη την υπόλοιπη ζωή τους;

Εύφημος μνεία στον εξαιρετικό πρωταγωνιστή. Είναι νεότατος, σίγουρα θα τον ξανασυναντήσουμε σύντομα.

Η ταινία προβλήθηκε στο τμήμα Ανοικτοί Ορίζοντες του φεστιβάλ.

Η ανθολογία μιας πόλης – φάντασμα – Ghost town anthology

Σκηνοθεσία: Ντενί Κοτέ

Πρωταγωνιστούν: Ρόμπερτ Νέιλορ, Ζοζέ Ντεσέν, Ξο;θελιν Ζουκό

Στο μακρινό Κεμπέκ του γαλλόφωνου Καναδά, στο απομακρυσμένο χωριό Ιρινέ-συρ-λε –Νεζ που το χειμώνα στέκει περικυκλωμένο από απέραντες, χιονισμένες εκτάσεις όπου βασιλεύει η σιωπή, ο θάνατος του εικοσάχρονου Σιμόν, ο πρώτος θάνατος μετά από πολλά χρόνια, αναγκάζει όλα τα μέλη του χωριού να αντιμετωπίσουν το πένθος και τα όρια τους. Η δήμαρχος αρνείται οποιαδήποτε βοήθεια από τα έξω, ισχυριζόμενη ότι είναι όλοι πολύ δεμένοι μεταξύ τους και σε θέση να βοηθήσουν ο ένας τον άλλο. Η ίδια κάνει ό,τι μπορεί για να βοηθήσει την οικογένεια του νεαρού αγοριού, αλλά φαίνεται πως οι προσπάθειες της δεν είναι αρκετές.

Μετά από λίγο αρχίζουν να εμφανίζονται γύρω από το χωριό μορφές ανθρώπων που δεν έχουν ξαναδεί οι κάτοικοι. Σύντομα αντιλαμβάνονται πως πρέπει να μάθουν να ζουν με τους νεκρούς ανάμεσα τους. Ή να φύγουν.

Το χιονισμένο, βουβό τοπίο βοηθάει στο να δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα μυστηρίου και ενίοτε τρόμου σε μια ταινία που θα μπορούσε αλλά δεν είναι θρίλερ. Πρόκειται μάλλον για ένα βαθυστόχαστο σχόλιο σχετικά με την κοινότητα – την έννοια, τα όρια και τις αντοχές της. Τους πειθαναγκασμούς που επιβάλλονται σιωπηλά, την ευκολία με την οποία μοιράζονται οι ρόλοι, την απομόνωση από τα έξω που αντικατοπτρίζει την αποξένωση μέσα.

O Ντενό Κοτέ, που προτιμάει πάντα να σκηνοθετεί ιστορίες στα όρια της κανονικότητας, σκιαγραφεί μέσα από την ταινία του τον οικονομικό και κοινωνικό θάνατο των μικρών κοινοτήτων – το Ιρινέ-συρ-λε-Νεζ  είχε ένα ορυχείο που έκλεισε – οι οποίες, στην άκρη του πουθενά, στο μεταίχμιο μεταξύ ύπαρξης και ανυπαρξίας, καταλήγουν να κατοικούνται από αναμνήσεις, από φαντάσματα, ενώ οι κάτοικοι τους αναχωρούν για να βρουν την τύχη τους στις πόλεις, ‘εκεί όπου δεν εμφανίζονται οι νεκροί.’

Η ταινία προβλήθηκε στο τμήμα Ειδικές Προβολές.

 

 

Απόψεις