Η Ένωση Απόστρατων Αξιωματικών Στρατού (Ε.Α.Α.Σ.) επανέρχεται, έναν χρόνο μετά την πρώτη απόρριψη της αγωγής της από την ελληνική Δικαιοσύνη, με επανάληψη ακριβώς των ίδιων κατηγοριών που απορρίφθηκαν πέρυσι. Επιμένει να ζητά από τον δημοσιογράφο Νίκο Μπογιόπουλο το ποσό των 70.000 ευρώ και επιπρόσθετα την 6μηνη φυλάκισή του. Επικαλείται ηθική βλάβη, καθώς ο δημοσιογράφος αποκάλυψε την εμφυλιοπολεμική της ρητορική κατά τη διάρκεια των επετειακών εκδηλώσεων που διοργανώνει κάθε τέλη Αυγούστου στον Γράμμο και το Βίτσι.
Μια μικρή παράκαμψη στο κείμενό μας, προς γνώση των νεότερων:
Σε εκείνες τις περιοχές, θεωρούν οι συγκεκριμένοι απόστρατοι, που αποτελούν ένα μικρό κλάσμα (κατάλοιπο του παρελθόντος) των απόστρατων αυτής της πατρίδας, ότι κατατροπώθηκε ο «συμμοριτισμός». «Συμμορίτες» και μάλιστα «κομμουνιστοσυμμορίτες» αποκαλούν οι συγκεκριμένοι απόστρατοι τα μέλη του οργανωμένου Δημοκρατικού Στρατού, που συγκροτήθηκε από τα παιδιά του ελληνικού Λαού, στο όνομα της ελευθερίας αυτού του Λαού και αυτής της μοναδικής του πατρίδας. Παρεμπιπτόντως, στον Δημοκρατικό Στρατό εντάχθηκαν και μέλη του εθνικού στρατού, άνθρωποι έντιμοι, με πατριωτικό ήθος που ήθελαν μια πατρίδα που να ανήκει στον Λαό της. Συνεπώς, ούτε εκείνη την εποχή, προφανώς ούτε και σήμερα, δεν μπαίνουν όλοι οι στρατιωτικοί — είτε οι εν ενεργεία, είτε οι απόστρατοι — στο ίδιο τσουβάλι. Μάλιστα δεν μπορεί παρά να προβληματιστούμε, μήπως χρησιμοποιείται σαν κάλυψη μια ένωση πανελλήνιας εμβέλειας που αφορά ολόκληρο το σώμα των απόστρατων, για την αναβίωση μεμονωμένων, προσωπικών φιλοδοξιών και απόψεων ορισμένων; Απόψεων που εντάσσονται σε μια ιδεολογία που, οπουδήποτε δείχνει σημεία αναβίωσης (Ιταλία, Γαλλία, Ουγγαρία κτλ) μάλλον μούδιασμα και άρνηση προκαλεί στους Λαούς, παρά ανακούφιση;
Κλείνοντας την παράκαμψη, να ενημερώσουμε τους νεότερους ότι ο Δημοκρατικός Στρατός δεν κατατροπώθηκε, δεν διαλύθηκε, δεν τράπηκε σε άτακτη φυγή, αλλά υποχώρησε συντεταγμένα ως στρατιωτικό σώμα μεταφέροντας τον οπλισμό του, τους τραυματίες και τους αιχμαλώτους του. Καταλαβαίνω ότι αυτό το ιστορικό δεδομένο μπορεί να αμαυρώνει την εικόνα της «σαρωτικής» νίκης του Εθνικού στρατού, που θέλουν να καλλιεργήσουν μερικοί, αλλά η επιστήμη της Ιστορίας είναι άκαμπτη και δεν προσαρμόζεται στα αφηγήματα κανενός. Κυρίως δεν προσαρμόζεται στα αφηγήματα εκείνων που καπηλεύονται τα οστά των νεκρών της περιόδου 1946-1949.
Ας επανέλθουμε τώρα στη μήνυση. Ο Νίκος Μπογιόπουλος, ως δημοσιογράφος δημοσιοποίησε ένα ρεπορτάζ και τεκμηρίωσε τα σχόλιά του με οπτικοακουστικό υλικό. Στο πλαίσιο της ελευθερίας του λόγου και της ελευθερίας του Τύπου, που αποτελούν θεμελιώδεις αρχές της Δημοκρατίας, εξέφρασε την πολιτική του άποψη. Στο πλαίσιο των ίδιων αυτών δημοκρατικών αρχών, η πολιτική του άποψη είναι ανοιχτή σε κάθε κριτική, όπως αντίστοιχα ανοιχτή σε κάθε κριτική είναι η πολιτική άποψη κάθε πολίτη αυτής της χώρας. Προσοχή όμως, είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα η κριτική σε μια πολιτική άποψη από την δικαστική δίωξη μιας άποψης. Αυτή η μήνυση στην ουσία μας αφορά όλους διότι αντικαθιστά την πολιτική κριτική με τη δικαστική δίωξη, στερώντας μας το δικαίωμα να μπορούμε ελεύθερα να εκφράζουμε τις απόψεις μας. Επίσης, αφορά όλους όσους αρνούνται να «στρογγυλεύουν» τις λέξεις, αφαιρώντας κάθε φορά και ένα μέρος από το νόημά τους. Στρογγυλεύοντας τις λέξεις έχουμε καταλήξει να μην μπορούμε να ορίσουμε την πραγματικότητα, να θολώνουμε τα όρια του σωστού με το λάθος.
Το δικαίωμά μας να έχουμε πολιτική άποψη και να μπορούμε να την εκφράζουμε δημοσίως το έχουμε κατακτήσει με ποταμούς αίματος. Δεν χαρίστηκε, δεν έπεσε σαν «μάννα εξ ουρανού», αλλά διεκδικήθηκε σε τοίχους εκτελέσεων, σε κελιά φυλακών, σε βουνοκορφές όπως το Βίτσι και ο Γράμμος. Συνεπώς, θα πρέπει η Ένωση Αποστράτων να αναγνωρίσει ότι σε συνθήκες δημοκρατικού πολιτικού περιβάλλοντος, τα φίμωτρα δεν είναι αποδεκτά. Βεβαίως, είναι αποδεκτά σε μη δημοκρατικές συνθήκες, αλλά αυτό σίγουρα δεν αφορά τους επίσημους φορείς ενός δημοκρατικού κράτους, όπως είναι το δικό μας.
Η Ένωση Απόστρατων επικαλείται ότι υπέστη ηθική βλάβη επειδή ο Νίκος Μπογιόπουλος δημοσιοποίησε φωτογραφίες και ηχητικά ντοκουμέντα που αποδεικνύουν ότι εκπρόσωποί της συμμετείχαν από κοινού με ακροδεξιά στοιχεία, κάποια μέλη της εγκληματικής Χρυσής Αυγής, σε επετειακές εκδηλώσεις κατά τις οποίες ο Εμφύλιος χαρακτηρίζονταν «συμμοριτοπόλεμος» και οι μαχητές του «κομμουνιστοσυμμορίτες». Πέρα από το παράνομο αυτών των δηλώσεων, καθώς από το 1989 βάσει νόμου έχει αντικατασταθεί η χρήση αυτών των χαρακτηρισμών, αναρωτιέται κανείς ποιος είναι αυτός που δικαιούται να επικαλείται «ηθική βλάβη». Ανάμεσα σε αυτόν που προσβάλλει τη μνήμη και τους αγώνες των νεκρών του Δημοκρατικού Στρατού και στον άλλον που υφίσταται την προσβολή βλέποντας να αμαυρώνεται η θυσία της ζωής του, ποιος θίγεται ηθικά; Μήπως τελικά, αυτό που ζούμε είναι η αντιστροφή της πραγματικότητας;
Ο Εμφύλιος πόλεμος τελείωσε πριν από 73 χρόνια. Ακολούθησαν σχεδόν 25 χρόνια ενός καθεστώτος «εκτάκτου ανάγκης» με πολιτικούς κρατούμενους σε ξερονήσια, με πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, με χωροφύλακες έξω από τα σπίτια των ανθρώπων, με απαγορεύσεις, με λογοκρισία, με χούντα. Μακελεύτηκαν ζωές, ξενιτεύτηκαν γενιές, μαυροφορέθηκε ολόκληρη η χώρα! Δεν υπάρχει πλέον χώρος στη σύγχρονη κοινωνία για «αναμόχλευση των παθών» και δεν υπάρχει κανένα θεσμικό ή νομικό κενό που να επιτρέπει τη χρήση εμφυλιοπολεμικών όρων του τύπου «συμμορίτης». Η Ιστορία γεννιέται εν θερμώ, αλλά μελετάται και διδάσκεται με ψυχραιμία.
Ας γνωρίζουν όσοι επιμένουν να έχουν εμφυλιοπολεμικές διαθέσεις, ότι απάντηση υπάρχει. Όσο αποκαλούν τους νεκρούς του Δημοκρατικού Στρατού «κομμουνιστοσυμμορίτες», εμείς εδώ είμαστε για να τους θυμίζουμε τους ταγματαλήτες…
