Ο δαφνοστεφανομένος Ολύμπιος έφηβος είχε χθες τα γενέθλιά του και έκλεισε τα 94 χρόνια του. Μια λαμπρή Θρυλική ιστορία, γεμάτη αγώνες (αθλητικούς και μη) γεμάτη τραγούδια και συνθήματα, γεμάτη σημαίες και λάβαρα, γεμάτη τρόπαια και ρεκόρ, γεμάτη κόσμο (αγνούς φιλάθλους αλλά και φανατικές στρατιές από χούλιγκανς), γεμάτη σκάνδαλα και χρήμα. Είναι πολλές και διαφορετικές οι οπτικές που θα επιλέξει κάποιος να εστιάσει στην ιστορία ενός αθλητικού σωματείου και ιδίως ποδοσφαιρικού, καθώς το ποδόσφαιρο είναι το πιο λαοφιλές άθλημα ανά τον κόσμο, είναι μια θρησκεία χωρίς απίστους (όπως είπαν οι Μπογιόπουλος και Μηλάκας) και στο όνομά του γίνονται πολλά, άλλοτε μελανά και άλλοτε υπέρλαμπρά γεγονότα.
Το μόνο σίγουρο είναι πως ο Ολυμπιακός είναι ένα αθλητικό σωματείο παγκοσμίως ξακουστό, με βαρύ όνομα και τεράστια αθλητική κληρονομιά που έχει σημειώσει τεράστιες επιτυχίες και ιστορικά ρεκόρ σε όλα τα αθλήματα, έχει αναδείξει αστέρες του αθλητισμού και ονόματα που έχουν χαράξει το όνομά τους στο παγκόσμιο αθλητικό στερέωμα. Παράλληλα είναι το λαοφιλέστερο αθλητικό σωματείο της Ελλάδας σύμφωνα με την UEFA, αλλά και σύμφωνα με έρευνα πανεπιστημιακών κοινωνικών ερευνών και μετρήσεων που έχουν διεξαχθεί διαχρονικά στη χώρα. Σύμφωνα δε με τον ιστορικό Β. Τσοκόπουλο, “η δημοτικότητα του Ολυμπιακού πέρα από τα γεωγραφικά όρια του Πειραιά και η ύπαρξη πλήθους οπαδών του σε όλη την Ελλάδα, αποτυπώνει από κοινωνιολογική σκοπιά την ταύτιση του κόσμου της επαρχίας με τον φορέα που αντιμάχεται και τιμωρεί τον αθηναϊκό στενομυαλισμό και αριστοκρατισμό, ο οποίος ταυτίζεται συμβολικά με τον Παναθηναϊκό.” Ο Ολυμπιακός εξάλλου ήταν από την ίδρυσή του μια ομάδα λαϊκής βάσης σε αντιδιαστολή με τον Εθνικό Πειραιώς που θεωρούνταν μια κλειστή ελίτ των τότε μεγαλοαστών της πόλης.
Ο Ολυμπιακός όμως έχει πληρώσει και μεγάλο φόρο αίματος σε ολόκληρη την ιστορία του. Στο άρθρο “Οι Ήρωες” της εφημερίδας η “Αθλητική Ηχώ” διαβάζουμε πως “…με το ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου πολλοί παίκτες από διαφορετικά αθλητικά τμήματα του Ολυμπιακού φεύγουν για την πρώτη γραμμή του μετώπου. Ο Χριστόφορος Ράγγος δέχθηκε ιταλική σφαίρα στο αριστερό του πόδι τον Ιανουάριο του 1941 και καταστρέφεται ποδοσφαιρικά για πάντα. Ο Νίκος Γρηγοράτος τραυματίστηκε στο πόδι στην Κλεισούρα, ενώ ο Λεωνίδας Ανδριανόπουλος κινδύνεψε να πεθάνει από κρυοπαγήματα στα βουνά της Αλβανίας. Ο τερματοφύλακας της ομάδας πόλο και πρωταθλητής της κολύμβησης Ανδρέας Κουραχάνης, σκοτώνεται σε μάχη κατά των Ιταλών. Ο Τάκης Κονταράτος, μέσος της ποδοσφαιρικής ομάδας του συλλόγου αλλά και υδατοσφαιριστής του Ολυμπιακού, υπηρετούσε ως σημαιοφόρος στο αντιτορπιλικό Βασίλισσα Όλγα και σκοτώθηκε κατά τον βομβαρδισμό και τη βύθιση του πλοίου από τη γερμανική Λουφτβάφε στη Λέρο στις 26 Σεπτεμβρίου του 1943.
Ακόμη, στη συνέντευξή του Νίκο Γόδα με τίτλο “Εκτελέστε με τη φανέλα του Ολυμπιακού, διαβάζουμε πως την περίοδο της κατοχής οι αθλητές του Ολυμπιακού είχαν πλούσια αντιστασιακή δράση κατά των Γερμανών Ναζί κατακτητών και πολλοί από αυτούς έχασαν τη ζωή τους. Η δράση τους συνεχίστηκε και κατά την περίοδο των Δεκεμβριανών. Ο Μιχάλης Αναματερός, αγωνιστής της Εθνικής Εαμικής Αντίστασης, σκοτώθηκε στη μάχη των Εξαρχείων. Ο ΕΠΟΝίτης Ανδρέας Μουράτης, ο νεαρός παίκτης σύμβολο του συλλόγου και ηγέτης της ποδοσφαιρικής ομάδας της εποχής αγωνίστηκε σκληρά με τον ΕΛΑΣ στη μάχη της Ηλεκτρικής Εταιρίας στο Κερατσίνι. Δίπλα του στη μάχη και ο Νίκος Γόδας, λοχαγός του ΕΛΑΣ που πολέμησε τους Γερμανούς στις μάχες της Ηλεκτρικής στο Κερατσίνι, στην Κοκκινιά, στο Πέραμα και τους Βρετανούς στα Δεκεμβριανά και εκτελέστηκε στις 19 Νοεμβρίου του 1948, μεσούντος του Εμφυλίου στο Λαζαρέτο της Κέρκυρας φορώντας την ερυθρόλευκη φανέλα και το λευκό σορτσάκι, όπως ήταν η τελευταία του επιθυμία, αρνούμενος να υπογράψει δήλωση, όντας πραγματικός κομμουνιστής.
Όμως ούτε η Χούντα των συνταγματαρχών είδε με καλό μάτι τον Ολυμπιακό. Στα μέσα της δεκαετίας του ΄60 ο Ολυμπιακός βρίσκεται σε εξαιρετική άνοδο και το τμήμα ποδοσφαίρου θα κατακτήσει συνολικά δύο συνεχόμενα πρωταθλήματα Ελλάδας, το 1966 και το 1967 καθώς και το κύπελλο Ελλάδας το 1968, με προπονητή τον Ούγγρο Μάρτον Μπούκοβι. Το 1967 η Χούντα εξαναγκάζει σε παραίτηση τον επί δεκατρία συναπτά έτη πρόεδρο του συλλόγου Γιώργο Ανδριανόπουλο, καταργεί όλα τα μέλη του Δ.Σ. του Ολυμπιακού και την επόμενη χρονιά, το 1968, διώχνει εν τω μέσω της νυκτός, τον προπονητή Μπούκοβι από την Ελλάδα.
Δυστυχώς όμως η ιστορία του Ολυμπιακού δεν είχε τελειώσει με τις μαύρες σελίδες της. Στις 8 Φεβρουαρίου 1981 σημειώνεται η τραγωδία της Θύρας 7, που αποτελεί την πιο τραγική στιγμή στην ιστορία του συλλόγου. Μετά το παιχνίδι Ολυμπιακός-ΑΕΚ που έληξε με τη θριαμβευτική νίκη του Ολυμπιακού με σκορ 6-0 στο στάδιο Καραϊσκάκη, 21 φίλαθλοι έχασαν τη ζωή τους, στη Θύρα 7 του γηπέδου. Διαβάζουμε από την επίσημη ιστοσελίδα του Ολυμπιακού το χρονικό της τραγωδίας: “Λίγο πριν το σφύριγμα της λήξης του αγώνα, οι φανατικοί οπαδοί που βρίσκονταν στη θύρα 7 προσπάθησαν να φθάσουν στη θύρα 1 για να αποθεώσουν τους νικητές, καθώς βρισκόταν δίπλα στον διάδρομο των αποδυτηρίων. Με την ξαφνική μετακίνηση τόσο μεγάλου αριθμού οπαδών, το κακό δεν άργησε να συμβεί. Κάποιος από τους προπορευόμενους γλίστρησε στα σκαλοπάτια, παρασύροντας και άλλους που ήταν ήδη εκεί. Οι υπεύθυνοι δεν είχαν ανοίξει τις πόρτες και όσοι ακολουθούσαν δεν γνώριζαν τι συνέβαινε μπροστά τους, καταπατώντας τους μπροστινούς. Τότε άρχισε να επικρατεί συνωστισμός και ασφυξία, με μόνη διέξοδο κάποιο τουρνικέ που ξήλωσε η αστυνομία. Δεκαεννιά άτομα δεν τα κατάφεραν, καθώς είχαν ήδη χάσει τη ζωή τους. Λίγο αργότερα θα υποκύψει ακόμη ένας στο «Τζάνειο» Νοσοκομείο του Πειραιά, όπου μεταφέρονταν οι σοβαρά τραυματισμένοι. Έξι μήνες αργότερα θα προστεθεί ακόμη ένας άνθρωπος στον τραγικό κατάλογο των νεκρών, καθώς δεν κατόρθωσε να ξυπνήσει ποτέ από το κώμα στο οποίο έπεσε. Ο αριθμός των θυμάτων σταματά στους 21, ενώ οι τραυματίες πολλοί περισσότεροι. Η μέρα αυτή αποτελεί σαφώς την πιο μαύρη σελίδα του ελληνικού αθλητισμού, ωστόσο δεν αποδόθηκαν ποτέ οι ευθύνες στους αρμόδιους. Η δικαιοσύνη δεν έλαβε ποτέ επίσημη θέση και άφησε τις οικογένειες των θυμάτων με πολλά αναπάντητα ερωτήματα.”
Τα πέτρινα χρόνια του Ολυμπιακού ήταν μια δεκαετία πολύ δύσκολη για την ομάδα, συνδεδεμένη με σκάνδαλα, με διεφθαρμένους προέδρους, με παρακράτη και κυβερνητικά ρουσφέτια κάτω από το τραπέζι και κυρίως με την παντελή έλλειψη τίτλων και επιτυχιών της ομάδας. Οι παράγοντες του ιστορικού συλλόγου του Πειραιά ασχολούνται μόνο με το χρήμα και το ξέπλυμά του και καθόλου με την ομάδα, την οποία χρησιμοποιούν άλλοτε ως πλυντήριο των κερδών τους και άλλοτε ως πηγή εξουσίας και χρήματος. Από τον Κωσκοτά και τα πάμπερς ως τον Σαλιαρέλη και τα ρουμπίνια. Μια ιστορία τόσο βρώμικη όσο θα έπρεπε να είναι για να ταιριάζει με τη δεκαετία που έλαβε χώρα. Το 1993 ο Ολυμπιακός περνά στα χέρια του Σωκράτη Κόκκαλη, γιος του αντιστασιακού, ΕΑΜίτη, ακαδημαϊκού και γιατρού Πέτρου Κόκκαλη, στενού συνεργάτη του Νίκου Ζαχαριάδη, ο οποίος το 1942 έχασε την έδρα του στο πανεπιστήμιο λόγω της συμμετοχής του στο ΕΑΜ. Συμμετείχε στην ΠΕΕΑ και στην Κυβέρνηση του Βουνού ως υπουργός Κοινωνικής Πρόνοιας και Παιδείας. Στα χέρια του Σωκράτη Κόκκαλη ο Ολυμπιακός ανέκαμψε αφήνοντας πίσω τα πέτρινα χρόνια και πρωταγωνίστησε σε όλα τα αθλήματα. σημειώνοντας πολλά ρεκόρ και κατακτώντας αλλεπάλληλους τίτλους. Ωστόσο για ακόμη μια φορά δε λείπουν τα σκάνδαλα και οι εμπλοκές του επιχειρηματία προέδρου του Ολυμπιακού με τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ. Η ομάδα άλλαξε χέρια το 2010 για να καταλήξει στον Βαγγέλη Μαρινάκη για τον οποίο εκκρεμεί ένα πλούσιο κατηγορητήριο γεμάτο με στημένα παιχνίδια, βιαιοπραγία κατά διαιτητών, εκβιασμούς αθλητικών παραγόντων, διακίνηση και εμπόριο ναρκωτικών, ξέπλυμα βρώμικου χρήματος, χρηματοδότηση της ναζιστικής οργάνωσης χρυσής αυγής και πολλών άλλων.
Ο Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς γιορτάζει και μαζί του γιορτάζουν εκατομμύρια φίλαθλοί του ανά τον κόσμο. Το σωματείο που βαδίζει προς τη συμπλήρωση ενός αιώνα ζωής παραμένει εκείνος ο αιώνιος Ολύμπιος δαφνοστεφανομένος έφηβος που γράφει ιστορία στα γήπεδα και τους στίβους ολόκληρου του κόσμου, σε κάθε διοργάνωση που λαμβάνει μέρος. Παρά τις εικόνες ντροπής που έχει κατά καιρούς εμφανίσει η θύρα 7 με τα ναζιστικά πανό, τα ρατσιστικά συνθήματα και τις χρυσαυγίτικες υπηρεσίες που εκτελεί στο Πέραμα για λογαριασμό εφοπλιστών που ενοχλούνται από τους συνδικαλιστικούς αγώνες των ναυτεργατών, βαθιά στις καρδιές των αγνών φιλάθλων υπάρχει ακόμη μια αγνή αγάπη που προκαλεί ανατρίχιασμα όταν αναλογιστεί κανείς το υπέροχο σάλπισμα του Ατίλιο να μεταφέρεται με το δροσερό θαλασσινό αεράκι του Φαλήρου στα τσιμεντένια σκαλιά του (παλιού) σταδίου Γ. Καραϊσκάκης.
Ολυμπιακέ, μεγάλη μου αγάπη!
