Δεν υπάρχει αμφιβολία… Οι αρχαιολόγοι, αν και λοιδωρημένοι και συκοφαντημένοι από ένα συντονισμένο μηντιακό και πολιτικό σύστημα πλήρως ευθυγραμμισμένο στα συμφέροντα των καζινο – επενδυτών του Ελληνικού, με δυναμικές παρεμβάσεις υπερασπίστηκαν την προστασία των αρχαιοτήτων και δικαιώθηκαν. Ολοκληρωτικά; Όχι.
Η γνωμοδότηση του ΚΑΣ να κηρυχθούν ως αρχαιολογικός χώρος 300 στρέμματα εντός της έκταση της λεγόμενης «επένδυσης» από τα περίπου 3.500 στρέμματα που αρχικά πρότεινε η αρμόδια Εφορεία Αρχαιοτήτων, είναι το αποτέλεσμα πολλών συγκρούσεων και ενός συμβιβασμού.Η Αρχαιολογική Υπηρεσία «περιορίστηκε», αλλά δεν απεμπόλησε το νομικά και συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμά της να προστατεύει τα υλικά κατάλοιπα της ανθρώπινης δραστηριότητας (διαβάστε εδώ http://www.sea.org.gr/details.php?id=704 την ανακοίνωση του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων). Δικαίωμα που κατισχύει οποιασδήποτε άλλης δραστηριότητας και όχι το αντίστροφο κατά το δοκούν ή ακριβέστερα κατά τους λογιστικούς και ταμειακούς υπολογισμούς.
Η κοινοπραξία των «επενδυτών» (Λάτσης κλπ) αφρίζει και μόνο στην υποθετική σκέψη ότι μπορεί κάτι να πληρώσει, έναντι κάποιου πράγματος να έχει έννομη υποχρέωση, να οφείλει να υπακούσει σε νόμους. Οι πολιτικοί παρατρεχάμενοι – κυβερνητικοί και μη – τρέμουν πριν ακόμα αρχίζει να βρυχάται το … τέρας και φροντίζουν εγκαίρως να το κατευνάζουν. Στην προκειμένη περίπτωση η κατά συρροήν συκοφάντηση συλλήβδην των αρχαιολόγων, οι οποίοι μετατράπηκαν σε εχθροί της χώρας, πήρε διαστάσεις σχεδόν κανιβαλικές.
Είναι όμως προφανές ότι πρόκειται για μία μερικήδικαίωση σε ένα πόλεμο που ακόμη μαίνεται. Και ο πόλεμος είναι η καθολική και ολοκληρωτική επίθεση σε ο,τιδήποτε συνιστά δημόσια περιουσία. Είναι το πλιάτσικο που μεθοδεύεται συστηματικά από επενδυτικά αρπακτικά κοράκια και πρόθυμο πολιτικό προσωπικό.
Η Αρχαιολογική Υπηρεσία θα ελέγχει, θα ανασκάπτει, θα προστατεύει και όταν το απαιτεί η σημασία των ευρημάτων θα ζητάει ακόμα και τροποποιήσεις των σχεδίων, όπως προβλέπεται από τον Αρχαιολογικό Νόμο. Ο «επενδυτής» είναι θεσμικά ενημερωμένος για την ενδεχόμενη ύπαρξη αρχαιοτήτων, άρα δεν θα αποζημιωθεί σε περίπτωση εντοπισμού τους κατά τη διάρκεια των εκσκαφών (γεγονός που συνιστά καθυστέρηση του έργου) όπως προβλέπεται από τη σκανδαλώδη σύμβαση παραχώρησης του Ελληνικού. Η απόφαση του ΚΑΣ επεμβαίνει και στο Σχέδιο Ολοκληρωμένης Ανάπτυξης επιβάλλοντας όρους όπως να παραμείνουν αδόμητες περιοχές αρχαιολογικού ενδιαφέροντος (Λόφος Χασάνι, Χερσόνησος Αγίου Κοσμά) και να μειωθεί το ύψος των μεγάλων κτηρίων.
Αλλά, ακόμα κι έτσι… όλα πια βαίνουν καλώς; Ένα νέο ή μάλλον τροποποιημένο Μνημόνιο Συνεργασίας θα ρυθμίσει τις παραμέτρους της συνύπαρξης της «επένδυσης» με την Αρχαιολογική Υπηρεσία. Μήπως, ο Αρχαιολογικός Νόμος δεν είναι αρκετός; Προφανώς και είναι… Τέτοιου τύπου Μνημόνια στην πραγματικότητα επεκτείνουν το περίφημο «Μνημόνιο Συναντίληψης και Συνεργασίας για τα Μεγάλα Εργα» που υπεγράφη του 2010 μεταξύ του Υπουργείου Πολιτισμού και του τότε Υπουργείου Υποδομών Μεταφορών και Δικτύων και το οποίο ουσιαστικά αποτελεί ένα «εργαλείο» «διευκόλυνσης» των δημόσιων συγχρηματοδοτούμενων έργων μέσω της «επιτάχυνσης» των αρχαιολογικών εργασιών. Στο εξής, παραλλαγές αυτές του Μνημονίου θα λειτουργούν ως «εργαλεία» για την επιτάχυνση και των αμιγώς ιδιωτικών και κερδοσκοπικών έργων.
Από την άλλη πλευρά η «δικαίωση» για τη μάχη της αρχαιολογικής νομιμότητας και εν τέλει προστασίας δεν ανήκει σε όλους.
Δεν ανήκει σε εκείνους τους βουλευτές της «κυβερνώσας αριστεράς», οι οποίοι υποκριτικά έσπευσαν να συνταχθούν δίπλα στους αρχαιολόγους, με το ίδιο τρόπο που ως «κυβερνώντες αριστεροί» μετατρέπονταν σε κυνικούς «πραγματιστές» και ψήφιζαν την εκποίηση του Ελληνικού. Οπωσδήποτε, δεν ανήκει ούτε στην κυβέρνηση συνολικά, η οποία έσπευσε με απύθμενο θράσος να την καρπωθεί. Δεν ανήκει σε μία κυβέρνηση η οποία ήταν έτοιμη να λάβει τα δέοντα προς όφελος του επενδυτή μέτρα αν η κατάσταση ξέφευγε εντελώς από τον έλεγχό της και που τελικά, αναλύοντας τα δεδομένα με λογική κόστους – οφέλους, φαίνεται πως θεώρησε πιο «βολική» μια τυπική νομιμότητα από μια προκλητική ανομία. Η στρατηγική επιλογή του κεφαλαίου, της Ε.Ε., των κυβερνήσεων για ολοκληρωτική παράδοση του δημόσιου πλούτου στους κερδοσκόπους και για πλήρη εμπορευματοποίηση των δημόσιων αγαθών, συμπεριλαμβανομένης και της Πολιτιστικής Κληρονομιάς, δεν άλλαξε, πολύ περισσότερο δεν ανατράπηκε.
Με άλλο λόγια, τα κοράκια δεν έπαψαν ακόμα να πετάνε και να μετρούν πόσο χρήμα «κόβει» για τις τσέπες τους η γη, το νερό, ο αέρας, το δάσος, η πολιτιστική κληρονομιά. Εννοείται πως δεν έφυγαν και από το Ελληνικό… Κι αν μερικές νησίδες αρχαίων είναι το άλλοθι του «ευεργετικού» τους πλιάτσικου… θα τα ανεχτούν.
Το ζήτημα είναι η κοινωνία, ο λαός, όλοι εμείς, θα τους ανεχτούμε;
