Αύριο, Τετάρτη, αναμένεται να εισαχθεί προς ψήφιση στην Ολομέλεια της Βουλής το νέο νομοσχέδιο της κυβέρνησης για τον κατώτατο μισθό, που στόχο έχει τη συγκράτηση συνολικά των μισθών γύρω από τα κατώτατα όρια, πάντα με γνώμονα τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων.
Μπροστά στην ψήφιση του νομοσχεδίου, μάλιστα, και με τα εργατικά συνδικάτα να απορρίπτουν το νομοσχέδιο, δυναμώνοντας τις διεκδικήσεις τους για επαναφορά των ΣΣΕ και για ουσιαστικές αυξήσεις, η κυβέρνηση καταφεύγει στην προπαγάνδα τάχα της «προστασίας των εργαζομένων».
Δεν είναι η πρώτη φορά: Υπενθυμίζεται ότι και με τα δύο προηγούμενα αντεργατικά νομοθετικά εκτρώματα (ν. Χατζηδάκη, ν. Γεωργιάδη), η κυβέρνηση προσπαθούσε να πείσει ότι είναι για το …καλό των εργαζομένων. Πχ. η «διευθέτηση» για δουλειά 10 ώρες τη μέρα «μεταφράστηκε» σε «ρεπό» μια φορά τη βδομάδα, ενώ η εργασία σε πολλαπλούς εργοδότες μέχρι και 13 ώρες τη μέρα «μεταφράστηκε» σε «δικαίωμα του εργαζόμενου».
Τώρα λοιπόν η κυβέρνηση λέει, πρώτον, ότι το νομοσχέδιο δημιουργεί ένα «δίχτυ ασφαλείας» για τους εργαζόμενους καθώς διαμορφώνει τάχα με «αντικειμενικό» τρόπο το ύψος του κατώτατου μισθού και δεν επιτρέπει «σε καμιά περίπτωση τη μείωσή του». Και, δεύτερον, ισχυρίζεται ότι τα συνδικάτα μπορούν να κάνουν και «ελεύθερες διαπραγματεύσεις» με τους εργοδότες για να υπογράφουν «Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας που αυξάνουν περισσότερο τους μισθούς»!
* * *
Ως προς τον πρώτο ισχυρισμό, η κυβέρνηση για μια ακόμα φορά βαφτίζει το κρέας ψάρι και ονομάζει «δίχτυ ασφαλείας» έναν σκληρό μισθολογικό πυρήνα, γύρω από τον οποίο θα συγκεντρώνεται μια όλο και μεγαλύτερη μάζα εργαζομένων, με αποτέλεσμα οι μέσοι μισθοί να φθίνουν, τείνοντας προς αυτόν τον πυρήνα.
Αντί δηλαδή για «δίχτυ ασφαλείας», η κυβέρνηση φτιάχνει μια «μαύρη τρύπα» που καταπίνει δικαιώματα και μισθούς, μετατρέποντας σταδιακά όλους τους μισθούς σε «κατώτατους», αφού την ίδια στιγμή απαγορεύει ουσιαστικά τις συλλογικές διαπραγματεύσεις. Είναι χαρακτηριστικό ότι από το 2012 που ο κατώτατος μισθός διαμορφώνεται με Υπουργική Απόφαση, όλο και περισσότερο ο μέσος μισθός «συγκλίνει» προς τα κατώτατα όρια. Δηλαδή, μέσα σε 12 χρόνια ο κατώτατος μισθός αυξήθηκε κατά 29 ευρώ, ενώ οι μέσες αποδοχές μειώθηκαν κατά 146 ευρώ!
Μεγάλο ψέμα είναι και η δήθεν «αντικειμενικότητα» για τον τρόπο διαμόρφωσης του κατώτατου μισθού, επειδή αυτός θα γίνεται με μαθηματικό τύπο, τάχα «επιστημονικά». Πρόκειται για πολιτική επιλογή της κυβέρνησης και των επιχειρηματικών ομίλων, αφού μέσα από τους συγκεκριμένους δείκτες που μπαίνουν στον αλγόριθμο, στην ουσία ο κατώτατος διαμορφώνεται στα μέτρα των ομίλων, προστατεύοντας την εργοδοσία από τις δίκαιες διεκδικήσεις των εργαζομένων για ουσιαστικές αυξήσεις.
Κυρίως όμως η κυβέρνηση ψεύδεται όταν λέει ότι «αποκλείονται μειώσεις», εννοώντας ότι με βάση το νομοσχέδιο μπορεί να γίνουν μηδενικές αυξήσεις (στην πραγματικότητα μειώσεις λόγω πληθωρισμού). Ομως, τα κριτήρια της ανταγωνιστικότητας, της ανάπτυξης, της κερδοφορίας και της ανεργίας, με βάση τα οποία καθιερώνονται στο νομοσχέδιο εφτά διαφορετικοί λόγοι «παγώματος» του κατώτατου μισθού, είναι ακριβώς τα ίδια που αξιοποιήθηκαν και το 2012, όταν σε ένα βράδυ ο κατώτατος μισθός μειώθηκε με νόμο κατά 22%.
* * *
Ο δεύτερος ισχυρισμός της κυβέρνησης στηρίζεται στο ψέμα περί «ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων». Ομως, όλες οι κυβερνήσεις, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, έχουν νομοθετήσει μια σειρά από μέτρα για το χτύπημα της διεκδίκησης των εργαζομένων, για να δώσουν περισσότερα όπλα στην εργοδοσία ώστε, από τη μία, να μην κάθεται καν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και, από την άλλη, να ποινικοποιεί τον αγώνα των εργαζομένων.
Η εργοδοσία μπορεί να τινάζει στον αέρα συλλογικές διαπραγματεύσεις όποτε θέλει, αφού γνωρίζει ότι δεν επιτρέπεται π.χ. η μονομερής προσφυγή στη διαιτησία από τα σωματεία. Γνωρίζει επίσης ότι ακόμα κι αν υπογράψει ΣΣΕ αυτή δεν θα κηρυχθεί απαραίτητα υποχρεωτική από την κυβέρνηση, όπως γίνεται κατά κόρον τα τελευταία χρόνια. Είναι χαρακτηριστικό ότι την τριετία 2021 – 2023 υπογράφτηκαν μόλις 74 κλαδικές και ομοιοεπαγγελματικές Συμβάσεις, από τις οποίες η κυβέρνηση έκανε υποχρεωτικές μόνο τις 25, δηλαδή το 34,5%. Ενώ το 2024, μέχρι τον Σεπτέμβρη, είχαν υπογραφεί 8 κλαδικές και ομοιοεπαγγελματικές Συμβάσεις Εργασίας, από τις οποίες η κυβέρνηση έκανε υποχρεωτικές μόνο τις 2, δηλαδή το 25%!
Ως προς την «ελευθερία» επίσης των συλλογικών διαπραγματεύσεων, χαρακτηριστικά είναι και τα παραδείγματα απολύσεων συνδικαλιστών, απεργιών που κηρύσσονται «παράνομες και καταχρηστικές» ακόμα και μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα, με τα δικαστήρια να «βαράνε υπερωρίες» για λογαριασμό της εργοδοσίας κ.ο.κ. Υπενθυμίζεται π.χ. ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ σε μια προσπάθεια να προστατέψει την εργοδοσία από τις απεργίες στους χώρους δουλειάς είχε κάνει νόμο την αυξημένη πλειοψηφία για λήψη απόφασης για απεργία σε επίπεδο επιχείρησης. Κι αυτό χώρια από όλες τις άλλες ρυθμίσεις που υψώνουν διαρκώς εμπόδια στην οργανωμένη συλλογική διεκδίκηση των εργαζομένων για λογαριασμό των επιχειρηματικών ομίλων, τινάζοντας στον αέρα το επιχείρημα περί «ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων».
