Υπάρχουν, προφανώς, και οι Ισραηλινοί που αντιστέκονται και δεν στηρίζουν τη δολοφονική επίθεση της χώρας τους στην Παλαιστίνη. Το κείμενο 50 εφέδρων από το Ισραήλ, οι οποίοι αρνούνται να υπηρετήσουν στο ισραηλινό στρατό είναι μια απόδειξη. Το κείμενο έχει ενδιαφέρον και γιατί περιγράφει το ρόλο του στρατού στην ισραηλινοί κοινωνία.
Στη επιστολή τους γράφουν (οι υπογραμμίσεις δικές μας):
«Ήμασταν στρατιώτες σε διάφορες μονάδες και θέσεις των Ισραηλινών Ενόπλων Δυνάμεων ένα γεγονός που τώρα μετανιώνουμε, διότι, στην υπηρεσία μας, ανακαλύψαμε ότι τα στρατεύματα που λειτουργούν στα κατεχόμενα εδάφη δεν είναι οι μόνοι που εφαρμόζουν τους μηχανισμούς ελέγχου πάνω από τις ζωές των Παλαιστινίων. Στην πραγματικότητα εμπλέκεται όλος ο στρατός. Για το λόγο αυτό, αρνούμαστε να συμμετάσχουμε στα καθήκοντα μας και στηρίζουμε όλους εκείνους που αντιστέκονται όταν καλούνται να υπηρετήσουν.
Ο ισραηλινός στρατός είναι ένα θεμελιώδες μέρος της ζωής των Ισραηλινών, είναι επίσης η δύναμη που κυβερνά τους Παλαιστίνιους που ζουν στα εδάφη που κατέλαβε το 1967. Όσο υπάρχει στην σημερινή δομή του, η γλώσσα και η νοοτροπία του μας ελέγχουν: Διαχωρίζουμε τον κόσμο στο καλό και το κακό ανάλογα με τις κατηγορίες που ορίζει ο στρατός, ο στρατός λειτουργεί ως η κορυφαία αρχή που αποφασίζει ποιος είναι πιο πολύτιμος και ποιος λιγότερο πολύτιμος για την κοινωνία – ποιος είναι πιο υπεύθυνος για το επάγγελμα, ποίος επιτρέπεται να εκφράσει την αντίσταση του και ποιος όχι, και βέβαια πώς τους επιτρέπεται να το κάνει. Ο στρατός διαδραματίζει κεντρικό ρόλο σε κάθε σχέδιο δράσης και πρόταση που συζητείται στην εθνική συζήτηση, γεγονός που εξηγεί την απουσία οποιασδήποτε πραγματικής συζήτησης των μη στρατιωτικών λύσεων για τις συγκρούσεις του Ισραήλ με τους γείτονές του.
Οι Παλαιστίνιοι κάτοικοι της Δυτικής Όχθης και της Λωρίδας της Γάζας στερούνται των δικαιωμάτων των πολιτών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ζουν κάτω από διαφορετικό νομικό σύστημα, από τους Εβραίους γείτονές τους. Γ’ αυτό δεν φταίνε αποκλειστικά και μόνο οι στρατιώτες που δραστηριοποιούνται στις περιοχές αυτές. Αυτά τα στρατεύματα, ως εκ τούτου, δεν είναι οι μόνοι υποχρεωμένοι να αρνηθούν. Πολλοί από εμάς υπηρετήσαμε σε τεχνικούς ρόλους, εκεί, μάθαμε ότι ολόκληρο το στρατιωτικό σύστημα βοηθά στην εφαρμογή της καταπίεσης των Παλαιστινίων.
Πολλοί στρατιώτες που υπηρετούν σε μη- μάχιμους ρόλους αρνούνται να αντισταθούν, επειδή πιστεύουν ότι οι πράξεις τους, που συχνά έχουν ενταχθεί στην καθημερινή ρουτίνα και είναι μπανάλ, διαφέρουν από τα βίαια αποτελέσματα που συμβαίνουν αλλού. Οι δράσεις που δεν είναι μπανάλ – για παράδειγμα, οι αποφάσεις για τη ζωή ή τον θάνατο των Παλαιστινίων που γίνονται στα γραφεία πολλά χιλιόμετρα μακριά από τη Δυτική Όχθη – ταξινομούνται, και έτσι είναι δύσκολο να έχουμε μια δημόσια συζήτηση σχετικά με αυτές. Δυστυχώς, δεν αρνούμασταν πάντα να εκτελούμε τα καθήκοντα μας και με αυτόν τον τρόπο, κι εμείς συνδράμαμε στις βίαιες ενέργειες των στρατιωτικών.
Κατά τη διάρκεια της θητείας μας στο στρατό, γίναμε μάρτυρες (ή συμμετείχαμε) στην μεροληπτική συμπεριφορά του στρατού: στις διαρθρωτικές διακρίσεις σε βάρος των γυναικών, η οποία ξεκινά με την αρχική διαλογή και την ανάθεση των ρόλων, την σεξουαλική παρενόχληση που ήταν μια καθημερινή πραγματικότητα για μερικούς από εμάς, και επεκτείνεται στα κέντρα μετανάστευσης τα οποία εξαρτώνται από ένστολη στρατιωτική βοήθεια. Μερικοί από μας είδαμε επίσης από πρώτο χέρι πώς η γραφειοκρατία τοποθετεί σκόπιμα μαθητές τεχνικής κατεύθυνσης σε τεχνικές θέσεις, χωρίς να τους παρέχει τη δυνατότητα να υπηρετήσουν και σε άλλους ρόλους. Τοποθετηθήκαμε σε μαθήματα κατάρτισης με ανθρώπους που φαινόταν και ακουγόταν σαν εμάς, παρά την ανάμειξη και την κοινωνικοποίηση που ο στρατός υποστηρίζει ότι κάνει.
Ο στρατός προσπαθεί να παρουσιάσει τον εαυτό του ως ένα θεσμό που διευκολύνει την κοινωνική κινητικότητα, ως ένα σκαλοπάτι στην ισραηλινή κοινωνία. Στην πραγματικότητα, διαιωνίζει το διαχωρισμό. Πιστεύουμε ότι δεν είναι τυχαίο ότι όσοι προέρχονται από οικογένειες μεσαίου-υψηλού εισοδήματος καταλήγουν σε ελίτ μονάδες νοημοσύνης, και από εκεί μετά, πολύ συχνά εργάζονται σε εταιρίες τεχνολογίας με υψηλό μισθό. Νομίζουμε ότι δεν είναι τυχαίο που όταν οι στρατιώτες μιας μονάδας φύγουν, πολύ συχνά λόγω οικονομικών λόγων αποκαλούνται “draft-dodgers”. Ο στρατός καθιερώνει μια εικόνα του “καλού ισραηλινού, “που στην πραγματικότητα αντλεί τη δύναμή του μέσω της υποταγής των άλλων. Η κεντρική θέση του στρατού στην ισραηλινή κοινωνία, και η ιδανική εικόνα που δημιουργεί, συνεργάζονται για να σβήσουν τις κουλτούρες και τους αγώνες των Mizrachi, των Αιθιόπων, των Παλαιστίνιων, των Ρώσων, των Δρούζων, και των Ορθόδοξων-Ορθόδοξοι Βεδουίνων και βέβαια των γυναικών.
Όλοι μας συμμετείχαμε, στο ένα ή στο άλλο επίπεδο, σε αυτή την ιδεολογία και λάβαμε μέρος στο παιχνίδι του «καλού Ισραηλινού” που εξυπηρετεί τον στρατό πιστά. Κυρίως η υπηρεσία μας, μας παρείχε θέσεις στα πανεπιστήμια και στην αγορά εργασίας. Κάναμε συνδέσεις και επωφελήθηκαμε από τη ζεστή αγκαλιά της “Ισραηλινής συναίνεσης”. Αλλά για τους παραπάνω λόγους, τα οφέλη αυτά δεν άξιζαν το κόστος.
Σύμφωνα με το νόμο, κάποιοι από εμάς εξακολουθούμε να είμαστε μέρος των εφεδρικών δυνάμεων (άλλοι έχουν καταφέρει να κερδίσουν απαλλαγές ή τους έχουν χορηγηθεί μετά την απόλυση τους), και ο στρατός κρατά τα ονόματά μας και τις προσωπικές πληροφορίες, όπως και την νομική δυνατότητα να μας ξανακαλέσει. Αλλά δεν θα συμμετάσχουμε-με κανένα τρόπο.
Υπάρχουν πολλοί λόγοι που οι άνθρωποι αρνούνται να υπηρετήσουν στον ισραηλινό στρατό. Ακόμη κι εμείς έχουμε τις διαφορές μας και τα κίνητρα μας για το γιατί γράψαμε αυτή την επιστολή. Παρ ‘όλα αυτά, υποστηρίζουμε όσους αντιστέκονται την στρατολόγηση, υποστηρίζουμε τους αντιστασιακούς: τους μαθητές γυμνασίου που έγραψαν την δική του επιστολή, τους ορθόδοξους εβραίους που διαμαρτύρονται για το νέο νόμο και για την υποχρεωτική στράτευση, τους αρνητές των Δρούζων, και όλους εκείνους των οποίων η συνείδηση, η προσωπική κατάσταση ή η οικονομική ευεξία δεν τους επιτρέπει να υπηρετήσουν. Υπό το πρόσχημα μιας συζήτησης για την ισότητα, αυτοί οι άνθρωποι αναγκάζονται να πληρώσουν το τίμημα. Όχι πια άλλο»!
