Aπ όλα έχει ο μπαχτσές, εκτός από συναίσθηση, την συναίσθηση της διαρκούς φθίνουσας, όχι μόνο στο βιοτικό αλλά εξίσου στο υπαρκτικό επίπεδο.
Και οι φωνές όσων αντιτίθενται σε αυτή τη φαντασμαγορία του αδιέξοδου δεν επαρκούν, αλλά και δεν ελευθερώνουν φυσικά μια συμπαγή αλήθεια.
Η σάτυρα- και για αυτό εξάλλου είναι και τόσο δημοφιλής- συγκαταλέγεται στις ανασταλτικές, ως προς την συνειδητοποίηση μας, δραστηριότητες. Το καλαμπούρι, η εξυπνάδα, η γελοιοποίηση ακόμα, παραποιούν ψυχολογικά τις πραγματικές διαστάσεις του συλλογικού μας αποπροσανατολισμού, μια και το θέμα δεν είναι- ποτέ δεν ήταν πραγματικά- η ατομική ανεπάρκεια, η ατομική χαμέρπεια, η ατομική σαπουνόπερα.
Οι “αριστοφάνηδες” βλάπτουν από παλιά την αντίληψη των “δημοκρατών”, σπρώχνοντας με τον δικό τους ύπουλο τρόπο πίσω στο α-πολιτικό, σ΄αυτό που ξεκινά σαν “και καλά” κοινωνικό σχόλιο, για να καταλήξει σε προσωπική εμπάθεια, που κολακεύει το αγοραίο γούστο, που βγάζει λάδι όσους δεν εμπλέκονται άμεσα, αλλά με τις δικές τους καθημερινές επιλογές συντηρούνε το κοινωνικό μας άγος.
Πολύ περισσότερο, βέβαια, δεν φτουράνε οι Αριστοφάνηδες με τα χοντροκομμένα τους, δήθεν αντιεξουσιαστικά αστειάκια, όταν προέρχονται από παρακοιμώμενους της εξουσίας, είτε της κυβερνητικής, είτε οποιασδήποτε εξουσίας προσπαθεί να αναδυθεί με λαϊκισμούς, κουστωδίες, κομματικές αιμομιξίες, λογικές αυτοεξαπάτησης.
Το ψέμα έχει γίνει εθισμός, ο πολιτικός υποτιθέμενος λόγος εκλαμβάνει ως προϋποθέσεις είτε την απουσία δυνατότητας επεξεργασίας των δεδομένων από πλευράς ακροατών, είτε την δεύτερη, τρίτη, δέκατη σκέψη αποκωδικοποίησης του μηνύματος, που η εξουσία εκπέμπει στρεβλά, σαν Πυθία.
Από κοντά και οι “ποιητικές” φωνές, που διατρανώνουν την εκζήτηση, αφού εκ προοιμίου έχουν απορριφθεί από την απόπειρα της ακριβολογίας, και δίκην προσωπικής, υποτίθεται, έκφρασης, κουβαριάζουν ένα προσωπικό παραλήρημα, που χρήζει και αυτό αποκωδικοποιητή, αλλά που έτσι και αλλιώς απευθύνεται σε ακροατήριο έτοιμο να χάσει τις αισθήσεις του για μια στιγμή. Από κοντά και η, μέχρι τελικής πτώσεως, φλύαρη και άνευρη συναισθηματολογία.
Και βέβαια, δεν θα έλειπαν από αυτή την υπεραγορά εκφραστικής αφασίας και καλλιτέχνες που δηλώνουν προοδευτικοί- επειδή κυκλοφορούν με την κονκάρδα της Αριστεράς στα κοινωνικά μέσα- και όλη τους η δραστηριότητα, καλλιτεχνική και εξωκαλλιτεχνική, όζει την δυσοσμία του τυχάρπαστου, του βαθιά καιροσκόπου, του μικροπολιτικού αερολόγου. Και φυσικά, χρόνο με τον χρόνο, όλο και πιο ανόητοι στίχοι, στο υποτιθέμενο διαφοροποιημένο από τα σκυλάδικα τραγούδι, δίκην καινούργιου πράγματος και φρέσκου.
Και τι παράξενο αλήθεια, στον κοινό τόπο της βλακώδους, κεφάτης και ανεβασμένης ατμόσφαιρας, συναντιούνται μικροί και μεγάλοι, το χάσμα των γενεών εξαφανίζεται μέσα σε ένα καθολικό χάσμα.
Καλέ, είδαμε ανθρώπους, που για δεκαετίες δεν σκάγανε ένα χαμόγελο, να αστράφτουν απ΄ το τσακίρ κέφι που έχει δημιουργήσει η κρίση. Υποτίθεται ότι όλη αυτή η υπαρξιακή- πολιτιστική φούσκα είναι μια μορφή καλοδιάθετης αντίστασης στην ψυχική μιζέρια, αλλά στην πραγματικότητα αντανακλά την παραιτημένη από απόπειρες νοήματος πελατεία του θεάματος, την φιλοσοφία: όποιον φάμε, ότι πιούμε κι όσο μας σηκώνεται.
Η φωτιά δεν κατακαίει μόνο τα δάση που έχουν απομείνει, αλλά και όλο το πλέγμα του νοήματος, σε ένα κρατίδιο που οι μεταπράτες του φυσικού και ιστορικού του πλούτου εργάστηκαν επί δυο αιώνες να κρατήσουν τους ιθαγενείς και τους ενοίκους του ζωντανούς και εκμεταλλεύσιμους με παραποιημένες ιστορικές αφηγήσεις και λαϊκιστικούς κομπασμούς.
Ο ελλαδικός χώρος θα μπορούσε ξανά να αναθρέψει Καρυωτάκηδες και Ροίδηδες και Βυζιηνούς, αλλά το λούσο πάνω στην παράγκα ξερνά συνεχώς λάμψεις μιας χοντρόπετσης καλοπέρασης.
[arve url=”https://www.youtube.com/embed/l4yn5_ezWT0″ /]
