Αυτή την εβδομάδα οι δημοσιογράφοι είναι σιδηροδρομικοί. Την προηγούμενη ήταν σεισμολόγοι. Πριν λίγες εβδομάδες ήταν οικονομολόγοι, ειδικοί επι του πληθωρισμού. Λίγο πιο πριν κρυολόγοι, χιονολόγοι, ζεστολόγοι, και όλα τα εις… -όγοι.
Μετά από μια τραγωδία σαν κι αυτή με το τραίνο στα Τέμπη ανακαλύψαν τα μνημόνια και την κατάντια που προέκυψε μετά από αυτά. Μέχρι πριν λίγες μέρες τα μνημόνια ήταν απλά… ευλογία, ευκαιρία, ξεκαθάρισμα, και βέβαια ήταν η απαλλαγή μας από το κακό δημόσιο.
Ξαφνικά, ανακαλύψαν πολλοί δημοσιογράφοι, ότι οι συνδικαλιστές δεν είναι απλά κηφήνες αλλά και εργαζόμενοι που ξέρουν τα προβλήματα του χώρου τους, αλλά και δυστυχώς για όσους τους έβριζαν «εν καιρώ ειρήνης», τα είχαν επισημάνει όλα. Για την ακρίβεια είχαν περιγράψει όλα τα μελλούμενα.
Το κορυφαίο βέβαια είναι ότι οι δημοσιογράφοι μαλώνουν συνέχεια τους συνδικαλιστές για ποιο λόγο δεν έκαναν απεργίες ώστε να αποτραπεί όλο αυτό και να διορθωθούν τα πράγματα. Τα ύστερα του κόσμου δηλαδή.
Και κάπως έτσι έρχεται η ίδια η ζωή να μας δείξει την αλήθεια:
Ο σταθμάρχης ήταν ηλικιωμένος. Λάθος. Είναι 59 ετών και έχει ακόμα 8 χρόνια εργασίας. Σύνταξη στα 67.
Ο σταθμάρχης ήρθε με μετάταξη και είχε άλλη ειδικότητα. Λάθος. Ήταν η περιβόητη κινητικότητα, που κύριος υπέρμαχος της, ήταν σαν υπουργός ο σημερινός πρωθυπουργός.
Ο σταθμάρχης ήταν άπειρος. Λάθος. Εδώ και πολλά χρόνια δεν αναγνωρίζεται καμία προϋπηρεσία αλλά δεν έχει και καμία σημασία.
Θέλετε κι άλλα; Αρκεί μόνο ένα. Τα μνημόνια.
Κύριοι δημοσιογράφοι μήπως ήρθε η ώρα να γίνετε μνημονιολόγοι;
