Just in

Όλα τα νέα
Imerodromos logo
 

Το brand name Μαρία Δαμανάκη

Προσπαθώ, εδώ και χρόνια, να καταλάβω τι ακριβώς χρεώνω στη Μαρία Δαμανάκη, και κάθε φορά που ακούω το όνομά της..

Προσπαθώ, εδώ και χρόνια, να καταλάβω τι ακριβώς χρεώνω στη Μαρία Δαμανάκη, και κάθε φορά που ακούω το όνομά της γίνομαι θηρίο.

Εκφωνήτρια του ραδιοφωνικού σταθμού του Πολυτεχνείου, η φωνή της ταυτίστηκε με τους Έλληνες που δεν ανέχονταν να σκύψουν το κεφάλι στη χούντα. Χιλιάδες, ίσως δεκάδες χιλιάδες φορές ακούσαμε τα λόγια της να «ντύνουν» ντοκιμαντέρ σχετικά με την φασιστική επταετία. Περιβλήθηκε με την αίγλη του αντιστασιακού αγώνα, το πρόσωπο κι η φωνή της έγιναν ένα από τα πρώτα brandnamesτης μεταπολίτευσης. Ξέρω, ο όρος είναι «ιερόσυλος» για κάποιους, αλλά δεν τον χρησιμοποιώ χωρίς λόγο.

Γιατί, δεν έγινε τυχαία η Μαρία Δαμανάκη brandname– καθόλου μάλιστα. Βεβαίως, η ελληνική Αριστερά την εκμεταλλεύθηκε στο έπακρον. Αλλά υποψιάζομαι ότι δεν την έσερναν παρά τη θέλησή της από συνέντευξη σε φωτογράφιση κι από ντοκιμαντέρ σε βουλευτικά έδρανα και πίσω πάλι. Μάλλον η ίδια, θεώρησε καλή ιδέα να επωμιστεί το ρόλο του συμβόλου της εξέγερσης της Πολυτεχνείου: η Αριστερά εκμεταλλεύθηκε το σύμβολο, αλλά και το σύμβολο εκμεταλλεύθηκε την Αριστερά επίσης· κι αυτό σημαίνει: εκμεταλλεύθηκε τις ελπίδες των εργαζόμενων που πίστεψαν στην άδολη μαχητικότητά της.

Φυσικά, δεν είναι η μόνη περίπτωση αυτή της Δαμανάκη. Δεκάδες περιπτώσεις ανθρώπων μπορεί να απαριθμήσει κανείς, που εκμεταλλεύθηκαν τις ελπίδες της μεταπολίτευσης για να αναρριχηθούν – για να μην εργαστούν ποτέ, κι επιπλέον για να αναλάβουν την κατ’ επάγγελμα διοίκηση όσων άλλων είχαν την ατυχή ιδέα να εργάζονται για να ζήσουν. Πολλοί, πάρα πολλοί, κυρίως στην πάλαι ποτέ «κεντροαριστερά», έχτισαν καριέρες με τον ίδιο τρόπο που το έπραξε η νυν Ελληνίδα επίτροπος. Αλλά κανείς, δεν είχε στα χέρια του το τεράστιο συμβολικό κεφάλαιο που έφερε εκείνη. Μια σύμπτωση γεγονότων, και πιθανόν  οι μυθικές διαστάσεις που αποδόθηκαν στις τρεις μέρες του Νοέμβρη του 1973 – δικαίως ίσως – μαζί με τις αναντίρρητες επικοινωνιακές ικανότητες της ίδιας, συνέκλιναν έτσι ώστε η Μαρία Δαμανάκη να μείνει στο απυρόβλητο, σε σχέση με άλλους της ίδιας εποχής, που πολύ γρήγορα έδειξαν τα όριά τους.

Μέχρι που ήρθε το μνημόνιο. Ήταν ακριβώς η κρίσιμη στιγμή, η ώρα εκείνη που δεν αφήνει περιθώρια να μείνει κανείς αμέτοχος: ή μέσα από την πύλη του Πολυτεχνείου θα είσαι ή απ’ έξω.  Κι εκεί, η Μαρία Δαμανάκη αποδείχθηκε κατώτερη των περιστάσεων. Και δεν σιώπησε απλώς: ούσα η ίδια μέλος της Κομισιόν, συνέχισε να συμμετέχει στο όργανο που αποτέλεσε μια από τις κύριες δυνάμεις της επίθεσης ενάντια στην ελληνική κοινωνία. Αλλά, δεν περιορίστηκε εκεί. Η «φωνή του Πολυτεχνείου» ξανακούστηκε για να μας πει μεταξύ άλλων ότι «τηρουμένων των αναλογιών, ευθύνη έχουμε όλοι, ακόμη και όσοι δεν είχαμε κυβερνητικές θέσεις. Δεν είναι ανεύθυνες ούτε οι μικρότερες πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς, ούτε οι συνδικαλιστικές ηγεσίες»[1]. Να μας πει δηλαδή ότι, σωστά τα λέει ο Πάγκαλος. Να μας τονίσει ότι ορθώς μπήκαμε στο μνημόνιο για να μην την πληρώσουν οι εργαζόμενοι(!).  Να μας επισημάνει ότι «το Μνημόνιο είναι το πικρό φάρμακο για την ανάνηψη της ελληνικής οικονομίας από μια βαρειά ασθένεια που τη σιγοτρώει εδώ και 35 χρόνια. Είναι το πιστοποιητικό ενοχής μιας ολόκληρης πολιτικής τάξης που άσκησε την εξουσία είτε από τη θέση της κυβέρνησης, είτε από αυτή της αντιπολίτευσης. Οι μέρες της αμεριμνησίας έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί» [2]. Να μας θυμίσει ότι έχουμε χρέος ως κοινωνία απέναντι «στον Γιώργο Παπανδρέου. Χωρίς το προσωπικό του διεθνές κύρος δεν θα είχαμε την ίδια τύχη» [2]. Και να μας συνετίσει λέγοντας ότι «το Μνημόνιο μας έδωσε μια χρονική ανάσα και την ουσιαστική ευκαιρία να παραμείνουμε στη Ζώνη του Ευρώ. Ειλικρινά, δεν βλέπω κανένα περιθώριο συζήτησης. Το Μνημόνιο ήταν όρος επιβίωσης» [3]. Η ίδια βέβαια, συνέχισε να εισπράττει αμέριμνα τον μισθό της από την ΕΕ, δηλαδή και από τα χρήματα των Ελλήνων που «δεν δικαιούνταν πλέον να είναι αμέριμνοι».

Αλλά, και τι θα μπορούσε να κάνει θα ρωτούσε κάποιος καλόπιστος. Να, αίφνης, θα μπορούσε να παραιτηθεί από τη θέση της Επιτρόπου,  καταγγέλλοντας το δημοκρατικό έλλειμμα της ΕΕ, καθώς και τη μεθόδευση εναντίον της χώρας της. Θα μπορούσε να επιστρέψει στην Ελλάδα με το κεφάλι ψηλά. «Ιδέες αφελούς» θα πει κάποιος, βολεύτηκε και σιγά μη ξεβολευτεί για λόγους «πατριωτισμού».

Ε, λοιπόν, αυτό ακριβώς είναι που με κάνει θηρίο με τη Μαρία Δαμανάκη. Ότι μπορούσε να σπάσει το στερεότυπο του σιχαμερού πολιτικάντη που «εκμεταλλεύεται την αφέλεια του λαού», και δεν το έκανε.  Απλώς, το επιβεβαίωσε με τον χειρότερο τρόπο, αυτή, το σύμβολο που δεν είχε το δικαίωμα να πράξει έτσι. Γιατί, τελικά, η Μαρία Δαμανάκη δεν έφτασε εκεί με κάποιες αναμφίβολες ικανότητές της (ποιες άλλωστε;) αλλά με την αποδοχή των Ελλήνων, που τόσο άνετα τους πούλησε.

«Είμαστε άοπλοι – είμαστε άοπλοι» έλεγε η Μαρία Δαμανάκη κάποτε στους στρατιώτες της χούντας. Το ίδιο λέγαμε κι εμείς, αλλά δεν ακουστήκαμε. Ούτε από τη Δαμανάκη, ούτε από τις νέες παρεούλες της. Και δεν αντέχω να μην το πω: κανέναν άλλο δεν μπορώ να σκεφτώ, που επί σαράντα συνεχή χρόνια, κατορθώνει να εξαργυρώνει τόσο επιδέξια τρεις ημέρες.

Υ.Γ. Παρεμπιπτόντως, αν θέλετε να μάθετε ποιος είναι ο μισθός της Μαρίας Δαμανάκη, μπορείτε να τον δείτε στο [4] όπου η ίδια (προς τιμήν της) παραθέτει τη φορολογική της δήλωση καθώς και τη δήλωση του «πόθεν έσχες».

Πηγές

1. http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=363964

2. http://www.damanaki.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=1295:l-r-q-q&catid=45:2010-02-17-17-39-09&Itemid=54

3. http://www.damanaki.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=1277:l——-r—-qq—–&catid=46:2010-02-17-17-39-52&Itemid=55

4. http://www.damanaki.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=60&Itemid=56

*Ο Θωμάς Μαυροφίδης είναι διδάκτορας του Πανεπιστημίου Αιγαίου, με ειδικότητα τη Θεωρία Συστημάτων.

Απόψεις