Καθημερινά τα νούμερα των νεκρών είναι ασύλληπτα και οι εικόνες απερίγραπτες. Δεν το χωρά ο νους του ανθρώπου πως συμβαίνει τέτοια επίθεση προς άμαχο πληθυσμό και δε σηκώνονται κι οι πέτρες!
- της Τζίνας Κοντογεώργου
Δεν πρόκειται για απειλή εξαφάνισης του Στεπαετού και του Μαυροκιρκίνεζου, που εσείς υποκριτές και φαρισαίοι θα μπουκώνατε με εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ τις διάφορες ΜΚΟ για τη δήθεν προστασία τους.
Πρόκειται για την προσπάθεια αφανισμού ενός ολόκληρου λαού που βρίσκεται υπό κατοχή, με το επιχείρημα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας. Ένα επιχείρημα απ’ το κράτος του Ισραήλ που γυρνάει μπούμερανγκ στον ίδιο τον λαό του, καθώς πάνω σ’αυτό, το παράλογο επιχείρημα, βρίσκουν πάτημα να χύσουν το ρατσιστικό τους δηλητήριο οι όπου γης φασίστες και χειροκροτητές του Χίτλερ.
Παράλληλα, ο χαρακτηρισμός ενός λαού ως τρομοκράτης από ένα κράτος που χρησιμοποιεί κάθε μέσο για να κάνει αβίωτη τη ζωή εκατομμυρίων κατοίκων, αποτελεί ανοικτή πρόκληση σε κάθε άνθρωπο αντιλαμβάνεται ως αναφαίρετο δικαίωμα των Παλαιστινίων να διεκδικούν και να παλεύουν για ελεύθερη πατρίδα.
Στα Παλαιστινιακά εδάφη, σχεδόν τρεις γενιές ανθρώπων δεν έζησαν ποτέ σε συνθήκες ειρήνης. Αντιθέτως, εδώ και 75 χρόνια βιώνουν τον εξευτελισμό, τις διώξεις, τις βίαιες εκτοπίσεις απ’ τα σπίτια τους, τις μαζικές φυλακίσεις, τις εκτελέσεις, το άνοιξε – κλείσε της “στρόφιγγας” του νερού και του ρεύματος. Εδώ και δεκαετίες γίνονται μάρτυρες της καταστροφής των περιουσιών τους.
Εδώ και δεκαετίες αυτοί οι άνθρωποι παλεύουν για τη γη που μεγάλωσαν, για τη που καλλιέργησαν οι πρόγονοί τους και τους άφησαν κληρονομιά. Δεν είναι κάτοχοι εταιρειών, δεν ξέρουν από κεφάλαια που “ευδοκιμούν” σε χρηματαγορές και σε επενδύσεις πολυεθνικών. Δεν τους ενδιαφέρουν τα σχέδια και οι συμφωνίες των ιμπεριαλιστών για το μοίρασμα των πετρελαιοφόρων ζωνών. Δε θέλουν άλλο ξένους “ρυθμιστές” που αυτοβούλως επιδιώκουν “να βάλουν τάξη” στην Ανατολή. Τη γη τους θέλουν, την πατρίδα τους θέλουν. Σ’ αυτά τα χώματα θέλουν να ζήσουν τα παιδιά τους.
Τα παιδιά που μεγαλώνουν υπό τον ήχο των βομβαρδισμών κι όσα απ’ αυτά σταθούνε τυχερά, πλην όμως μπαρουτοκαπνισμένα, όπως οι γονείς τους, θα ζουν, θα αναπνέουν, θα προσδοκούν και θα παλεύουν έχοντας τον ίδιο στόχο όλων εκείνων, των παππούδων, των γονιών, των συγγενών και φίλων, να ζήσουν σε μια πατρίδα λεύτερη.
Μέσα απ’ το γάλα που βυζάξανε έχει περάσει και διαποτίσει κάθε κύτταρό τους η λαχτάρα να ζήσουν με αξιοπρέπεια. Μια αξιοπρέπεια που σ’ όλη τη διάρκεια της σύντομης ζωής τους γνώρισαν κατακόκκινη, βουτηγμένη στο αίμα, τυλιγμένη σε λευκά σάβανα, να θάβεται και να ξανά-Ανασταίνεται, όσο κι αν η κυβέρνηση του Ισραήλ και οι σύμμαχοί της θέλουν να την εξαφανίσουν.
Σ’ αυτά τα παιδιά που δεν ακούσαν παραμύθια με τέλος happy, παρά μεγάλωσαν συμμετέχοντας σε live gameς γεωστρατηγικής, υπερδυνάμεων και πολεμοχαρών εξολοθρευτών, αν δεν τους αποδώσουν λεύτερη πατρίδα, θα κουβαλούν στο νου και στην καρδιά τους το ίδιο όνειρο των προγόνων τους.
Θα κουβαλούν την ελπίδα να μυρίσουν τα ζουμπούλια, τα γιασεμιά και τους λεμονανθούς του κήπου τους, δίχως την οσμή της καμένης σάρκας γύρω τους.
Θα κουβαλούν την ελπίδα να συγκομίσουν τις ελιές τους ακούγοντας τα στρούθια να κελαηδούν και όχι έχοντας ως μουσική υπόκρουση τα πολυβόλα των φυλάκων τους.
Θα κουβαλούν την ελπίδα να ατενίσουν τον έναστρο ουρανό δίχως φωτοβολίδες.
Θα κουβαλούν την ελπίδα να προχωρούν στο δρόμο δίχως να τους στοχεύει ένα αυτόματο στον κρόταφο.
Θα κουβαλούν την ελπίδα να γιατροπορέψουν τους υπερήλικες γονείς και όχι να παραστούν στον άδικο χαμό των αδελφών, των συμμαθητών και φίλων.
Αυτά τα παιδιά δεν έχουν είδωλα pop stars, αλλά συνομηλίκους νεκρούς απ’ τα πυρά ενός κράτους αδίστακτου δολοφόνου, που λειτουργεί με την ανοχή των Δυτικών συμμάχων του, με στόχο αφενός την καλλιέργεια του φόβου, αφετέρου δε, τη ρύθμιση των δικών τους συμφερόντων στην περιοχή.
Όσο μέσα στα αθώα μάτια αστράφτουν οι εικόνες του εξευτελισμού, της ανημπόριας, του τρόμου και του θανάτου, τόσο θα σπινθοβολά η πίστη για το δίκαιο του αγώνα τους.
Όσο ο λαός αυτός θα αντιστέκεται, τόσο θα μας έχει δίπλα του να κραυγάζουμε μαζί
Λευτεριά στην Παλαιστίνη!
Γιατί ανήκουμε σε κείνη την κατηγορία των “τρομοκρατών” που θα κάναμε το ίδιο που κάνανε οι δικοί μας πρόγονοι την περίοδο που γράφανε την εποποιία του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα και της εθνικής αντίστασης απέναντι στην τριπλή κατοχή την περίοδο του Β Παγκοσμίου πολέμου. Γιατί ανήκουμε στην ίδια κατηγορία των “τρομοκρατών” προγόνων μας, όταν οι Άλλοι, οι νομοταγείς και φιλήσυχοι, ως μέγα “πατριώτες”, είτε φεύγανε για την Αίγυπτο και την Αγγλία, είτε συνεργάζονταν με τους κατακτητές, είτε λουφάζαν στα λαγούμια τους, είτε επιδίδονταν σε δραστηριότητες δοσιλογισμού και μαυραγοριτισμού γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων τους το λαό και την πατρίδα.
