Είναι προφανές ότι στην προκειμένη περίπτωση το ουσιαστικό (εργοδοσία) υπερισχύει του επιθετικού προσδιορισμού («αριστερή»). Για να αποκατασταθεί η τάξη (της κοινωνικής γραμματικής), θα πρέπει να εξαλειφθούν τα εισαγωγικά και η λέξη ΑΡΙΣΤΕΡΑ να γράφεται με κεφαλαία.
Για να γίνει ωστόσο αυτό, απαραίτητη προϋπόθεση είναι οι αυτοπροσδιοριζόμενοι – άτομα, ομάδες ή κόμματα – ως αριστεροί, κομμουνιστές ή και επαναστάτες να επιδιώκουν να διευρύνουν το πνεύμα, τη δράση και τις αντιλήψεις τους ώστε να τους ταιριάζουν τα «ιερά» αριστερά άμφια και όχι το αντίθετο.
Με πιο απλά λόγια – τη συνέπεια λόγων και πράξεων την οποία υπαινισσόμαστε – την έχει περιγράψει με μοναδικό τρόπο ο Γκάντι: «Πρέπει να είσαι η αλλαγή που θέλεις να έρθει».
Δεν έχει λοιπόν καμία σημασία αν:
- Καταθέτεις νομοθετικές προτάσεις για τον κατώτατο μισθό.
- Διαμαρτύρεσαι για τις μειώσεις των μισθών.
- Κραυγάζεις κατά των απολύσεων.
Δεν έχει καμία σημασία αν (ως αριστερός, κομμουνιστής, επαναστάτης) φωνάζεις για όλα αυτά και την ίδια στιγμή:
- Προχωράς σε ατομικές συμβάσεις εργασίας.
- Μειώνεις μισθούς.
- Απολύεις.
- Καταγγέλλεις εργαζομένους σου οι οποίοι απεργούν.
Η δύναμη απορρόφησης που διαθέτει το σύστημα (το οποίο ως αριστερός – κομμουνιστής – επαναστάτης παλεύεις, όπως λες, να αλλάξει) είναι τόσο μεγάλη όσο είναι η δική σου αδυναμία (ή μήπως απροθυμία;) «να είσαι η αλλαγή που θέλεις να έρθει».
Όλα τα υπόλοιπα είναι απλώς λόγια, τα οποία μπορεί και να ακούγονται ωραία. Σαν παραμύθια…
