Just in

Όλα τα νέα
Imerodromos logo
 

Αντιπροσωπευτικά Δείγματα Φιλελευθερισμού

Πρόσφατα το Liberal.gr οργάνωσε στο Hilton συζήτηση με θέμα την: «αναγκαιότητα μιας φιλελεύθερης Ελλάδας απαλλαγμένης από τα δεσμά του κρατισμού»...

Πρόσφατα το Liberal.gr οργάνωσε στο Hilton συζήτηση με θέμα την: «αναγκαιότητα μιας φιλελεύθερης Ελλάδας απαλλαγμένης από τα δεσμά του κρατισμού». Την προσταγή της απαλλαγή της οικονομίας και ολόκληρης της κοινωνίας από τον «κρατισμό» την έδωσαν τέσσερις από τους πιο «προβεβλημένους (σύμφωνα με το Liberal.gr) Φιλελεύθερους Έλληνες»: ο Κωστής Χατζηδάκης αντιπρόεδρος της ΝΔ, ο Θοδωρής Σκυλακάκης πρόεδρος της “Δράσης”, ο δημοσιογράφος Πάσχος Μανδραβέλης  και ο Αριστείδης Χατζής καθηγητής στο ΕΚΠΑ.

Το αστικό πολιτικό προσωπικό, οργανικοί διανοούμενοι και δημοσιογραφικές πένες,  συμφωνούν πως η δημοκρατία και οι νόμοι πρέπει να είναι ταυτόσημοι όροι με την πίστη στον οικονομικό φιλελευθερισμό και στην «ελεύθερη αγορά». Διότι ο επενδυτής χρειάζεται μια χώρα όπου «δεν θα τον περιμένουν ορδές συντεχνιών για να του αρπάζουν λίγα λίγα επειδή οι νόμοι προϋποθέτουν ότι ακόμη και για να βήξεις χρειάζεται πιστοποιητικό, δηλαδή ένα σφραγισμένο χαρτί, που στην πραγματικότητα δεν πιστοποιεί τίποτε, παρά μόνο ότι έδωσες τον οβολό σου σε ένα μέλος της συντεχνίας.» γράφει ο ταλαντούχος γραφιάς,  Πάσχος Μανδραβέλης στην «Καθημερινή», σε άρθρο του με τίτλο: «Η Χαμένη Ανταγωνιστικότητα».

Τι είναι όμως αυτή η πολυδιαφημισμένη ανταγωνιστικότητα;

Αυτό ας αφήσουμε να το απαντήσει ένας άλλος από την ομάδα  των προβεβλημένων  φιλελευθέρων, ο καθηγητής του ΕΚΠΑ Αριστείδης Χατζής γιατί κατά γενική ομολογία είναι πιο καταρτισμένος σε αυτό το σύνθετο ζήτημα, μα και γιατί στην συζήτηση που διοργάνωσε το Liberal.gr «ξεχώρισε(…) το ζήτημα της Παιδείας για μία πραγματικά φιλελεύθερη ελληνική κοινωνία».

Είμαστε όμως σίγουροι πως το ζήτημα της Παιδείας και της «ανταγωνιστικότητας» συνδέονται; Ο λόγος  στον κύριο καθηγητή,  που με ακαδημαϊκή αξιοπιστία πληροφορεί τους φοιτητές και τις φοιτήτριες του και όλους εμάς  πως:

«Δεν έχω καθίσει ούτε μια φορά σε Mikel. Δεν υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος. Συνήθως με απωθεί το γεγονός ότι όλα τα Mikel είναι προς το παρόν ασφυκτικά γεμάτα. Αν θέλεις να καθίσεις για να πιείς το καφεδάκι σου και να συζητήσεις μ’ έναν φίλο θα πρέπει να συμπεριλάβεις στη συζήτηση, αναγκαστικά, και όλους που κάθονται στα διπλανά τραπέζια. Αντίθετα το Starbucks μου αρέσει πολύ περισσότερο γιατί είναι συνήθως πιο άνετο και λίγο πιο φιλικό για κουβέντα και καμιά φορά για διάβασμα ή και γράψιμο(..) Το Mikel δεν έχει βέβαια αυτό το διεθνές προφίλ και την ενδιαφέρουσα ιστορία αλλά έχει κάτι άλλο. Προφανώς είναι πολύ ελκυστικό στους νέους, ιδιαίτερα στις φοιτήτριες και τους φοιτητές. Σε μια ελεύθερη αγορά αυτό μετράει πολύ. Η Ελλάδα δεν αποτελεί το υπόδειγμα της ελεύθερης αγοράς (“mostly unfree” χαρακτηρίζεται στα διεθνή rankings) αλλά η αγορά του καφέ είναι από τις πιο ανταγωνιστικές.(…) Έτσι τα Mikel κατόρθωσαν αυτό που είχε πετύχει παλιά μόνο το Goody’s (που γονάτισε τα McDonald’s): στρίμωξαν τα Starbucks! Όπως είπα στην αρχή, δεν έχω καθίσει ούτε μια φορά στο Mikel. Εξαιτίας του Mikel όμως, και αυτού του πολύ ωραίου, εξωτικού για την Ελλάδα, πράγματος που λέγεται «ανταγωνισμός», θα απολαμβάνω από εδώ και πέρα φθηνότερα το καφεδάκι μου στο Starbucks. Ευχαριστώ Mikel!»

Στην ουσία ο κύριος καθηγητής, που διδάσκει σε δημόσιο Πανεπιστήμιο,  με γαλήνια πεποίθηση και αυτάρεσκη αίσθηση διαφημίζει την ιδεολογία του μονεταρισμού, η οποία μεταμορφώνει των άνθρωπο σε αξεσουάρ των αγορών.

Ταυτόχρονα επικαλείται το θεώρημα του περίβλεπτου ανταγωνισμού, όπου η ζωή απεικονίζεται ως ένας αγώνας για χρήμα-κέρδος, ως προωθητική διαφημιστική δύναμη φτηνού καφέ.

Κουβέντα ότι για τη διατήρηση της ανταγωνιστικότητα (αυτού του πολύ ωραίου, εξωτικού για την Ελλάδα πράγματος σύμφωνα με τον κύριο καθηγητή)  απαιτείται αναπόφευκτα εργατική  ελαστικότητα, απορρύθμιση των εργασιακών δικαιωμάτων και της προστασίας των εργαζομένων, συνεχείς περικοπές στην κοινωνική ασφάλιση την υγεία  και την παιδεία  ώστε να μην παρεμποδιστεί από αναχρονιστικά σοσιαλιστικά κατάλοιπα η ανάπτυξη.

Ο φιλελεύθερος νόμος των αυτορρυθμιζόμενων μηχανισμών των αγορών,  το ευαγγέλιο που εμπνέει τον κύριο καθηγητή, του δίνει το δικαίωμα να μετατραπεί από καθηγητή σε «μάνατζερ», σε έναν ισοσκελιστή λογαριασμών δηλαδή, με μέλημα πώς θα προσελκύσει κονδύλια για το ίδρυμα όπου διδάσκει και πως θα το κάνει ανταγωνιστικό έναντι άλλων ιδρυμάτων!

Έτσι κι αλλιώς τα πανεπιστήμια, στον μονεταρισμό πρέπει να μοιάζουν και να λειτουργούν σαν άψογα οργανωμένα εμπορικά κέντρα και οι φοιτητές πρέπει να μπαίνουν στις τάξεις ρουφώντας επώνυμο καφέ και να συμπεριφέρονται σαν καταναλωτές όπου η εταιρική κουλτούρα και όχι το προϊόν, στην περίπτωση μας ο καφές, να καθορίζει το οικοδόμημα της ίδιας της ύπαρξης τους βάση του επωνύμιου που αγόρασαν!

Το πανεπιστήμιο στο κάτω κάτω της γραφής, πρέπει να λειτουργεί ως επιχείρηση κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των εντολών που έχουν λάβει οι καθηγητές από την εταιρική χρηματοδότηση, αξιολογώντας ταυτόχρονα τι πουλάει και τι όχι, υπολογίζοντας κέρδη ώστε να είναι «βιώσιμο και ανταγωνιστικό».

Γι αυτό και καταργούν το επιστημονικό περιεχόμενο των πτυχίων και το μετατρέπουν σε βεβαίωση και πιστοποιητικό κατάρτισης και μάλιστα διαφόρων ταχυτήτων, ανάλογα με τις μεταβαλλόμενες ανάγκες της αγοράς. Τα Πανεπιστήμια θα πουλάνε πτυχία και διπλώματα και οι φοιτητές θα αγοράζουν όχι γνώση αλλά μελλοντικά κέρδη!

Γιατί λοιπόν ο κύριος καθηγητής, που εκπροσωπεί μια τάξη καθοσιωμένη ολοκληρωτικά στον αόρατο βραχίονα της αγοράς,  να μην προωθήσει τους πολιτικά ορθούς συγκινησιακούς του δεσμούς που εμπνέουν την συμπεριφορά του, με την μοδάτη φίρμα Starbucks;

Κέρδος και όφελος!

Η νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία  προτάσσει την υποταγή όλων των πτυχών των κοινωνικών θεσμών σε χρησιμοθηρικές σταθμίσεις και χρηματιστηριακούς υπολογισμούς!    Σε αυτά θα περιοριστεί  λοιπόν ένα όχι άμεσα ποσοτικά- με καπιταλιστικούς  πάντα όρους-  προσδιοριζόμενου αγαθού  όπως είναι το καθήκον της διδαχής;

Ο Αριστείδης Χατζής και οι συν αυτώ «προβεβλημένοι Φιλελεύθεροι Έλληνες» είναι δημοκρατικές περιστέρες, με «νομιμοποιητική» επιστημονική κατάρτιση  και θεωρητικοί των αγορών. Άρα γενικώς νομιζόμενα είναι πολύ πιο έξυπνοι από έναν εργάτη ή έναν άνεργο ή έναν συνταξιούχο.

Ωστόσο το θεμελιώδες γνώρισμα της «φιλελεύθερης σκέψης» τους, εκτός του ότι προκαλεί απωθητικά ανακλαστικά σε ότι έχει σοσιαλιστικό πρόσημο,  είναι η καταφατική της στάση απέναντι στον μονεταριστικό καπιταλιστικό ορίζοντα, εκεί που θα έχει μειωθεί σημαντικά ο κεντρικός ρόλος του δημοσίου ως συγκροτηκός οικονομικός και πολιτικός θεσμός των αστικών κοινωνιών.

Συγχρόνως οι «προβεβλημένοι Φιλελεύθεροι Έλληνες» υποβαθμίζουν, απαξιώνουν και αισχρά κατασυκοφαντούν όχι μόνο την άμυνα της εργατικής τάξης απέναντι στην άθλια πολιτική τους αλλά ακόμα και την άρθρωση κριτικού λόγου!

Ομοθυμαδόν διαχέουν οφελιμοθηρικές κρίσεις φαντασιακού χαρακτήρα, μα με επιστημολογικό περίβλημα, ώστε να εδραιώσουν μια «ενιαία» σκέψη και όχι μια κριτική σκέψη.       

«Είμαι φιλελεύθερος και θεωρώ ότι ο καλύτερος τρόπος να βελτιωθεί η ελληνική ανώτατη παιδεία είναι να καταργηθεί το άθλιο άρθρο 16 του Συντάγματος και να επιτραπεί η λειτουργία ιδιωτικών μη-κερδοσκοπικών πανεπιστημιακών ιδρυμάτων που θα υποχρεώσουν τα αρτηριοσκληρωτικά κρατικά πανεπιστήμια να υιοθετήσουν πλήρως τις διεθνείς πρακτικές.» Ζητά ο καθηγητής δημοσίου πανεπιστημίου Αριστείδης Χατζής σε συνέντευξη  που έδωσε σε ιστοσελίδα που και ο ίδιος αρθρογραφεί.

Θέλουν να επηρεάσουν  την «κοινή γνώμη» γι αυτό την υποβάλουν ακατάπαυτα σε μια σειρά από στερεότυπα που τα παρουσιάζουν ως απαρασάλευτες αλήθειες  και επικαλούνται προς επίρρωση των θέσεων τους  αόριστες «διεθνείς πρακτικές».

Αλήθεια τι προβλέπουν και τι υιοθετούν οι «διεθνείς πρακτικές» σε περίπτωση  που υπάρξει μια «εσφαλμένη» μη «παραγωγική» επιλογή σπουδών από κάποιον μαθητή με αντιωφελιμιστκή θέση και άποψη, που δεν πίνει καφέ ούτε Starbucks ούτε Mikel, η οποία θα στερείται αμέσου αντικρίσματος στην αγορά; Ο άνθρωπος αυτός  θα είναι  στο μέλλον μια ύπαρξη σπαταλημένη αφού δεν θα έχει καμιά προοπτική κέρδους ;

Οι προβεβλημένοι «Φιλελεύθεροι Έλληνες» προσπαθούν ασφυκτικά με μια βάρβαρη επανασημασιολόγηση των κοινωνικών θεσμών,  πάντα βάσει των νέων επιταγών της κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης, να επιτύχουν μια ιδεολογική κυριαρχία που θα τους επιτρέψει να δημιουργήσουν προϋπόθεσης επιλεκτικής γνωστικής προσπέλασης στον λαό ώστε να διαμορφώσουν συνειδήσεις κατά το δοκούν!

Απόψεις