Η μεγάλη θεατρική επιτυχία «Άνθρωποι και Ποντίκια», το αριστούργημα του Τζον Στάινμπεκ, σε σκηνοθεσία του Βασίλη Μπισμπίκη και απόδοση της Σοφίας Αδαμίδου, συνεχίζει για τρίτη σεζόν, από τις 6 Νοεμβρίου, στον Τεχνοχώρο Cartel -που μεταφέρθηκε σε νέο χώρο (Λεγάκη 7, Αγ. Ιωάννη Ρέντη, τηλ. 693 98 98 258).
Στις 26 Οκτωβρίου, στις 12:00 ξεκινάει η ηλεκτρονική προπώληση μέσω viva.gr. Κρατείστε έγκαιρα τις θέσεις σας, ηλεκτρονικά ΜΟΝΟ.
Το Of Mice and Men ήταν η πρώτη προσπάθεια του Στάινμπεκ να γράψει με τη μορφή μυθιστορήματος-παιχνιδιού. Ήθελε να γράψει ένα μυθιστόρημα που θα μπορούσε να παιχτεί στο θέατρο, ή ένα θεατρικό έργο που θα μπορούσε να διαβαστεί σα μυθιστόρημα. Αρχικά έδωσε τον τίτλο «Κάτι που συνέβη» επειδή κανείς δεν μπορεί να κατηγορηθεί για την τραγωδία που ξετυλίγεται στην ιστορία. Ωστόσο, άλλαξε τον τίτλο αφού διάβασε το ποίημα του Ρόμπερτ Μπερνς «Τα καλύτερα σχέδια ποντικιών και ανδρών/Συχνά πηγαίνουν στραβά» και μιλάει για τη λύπη που αισθάνεται ο αφηγητής για το ότι κατέστρεψε το σπίτι ενός ποντικιού ενώ όργωνε το χωράφι του.
Ο Τζον Στάινμπεκ αφηγείται τις εμπειρίες των George Milton και Lennie Small, δύο μεταναστών εργαζομένων σ΄ ένα ράντζο, οι οποίοι μετακινούνται από τόπο σε τόπο, στην Καλιφόρνια, αναζητώντας νέες ευκαιρίες εργασίας κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο Βασίλης Μπισμπίκης με μια παράσταση ακραίου ρεαλισμού αφηγείται τη ζωή δύο εκτοπισμένων ψυχών, στην περιοχή του Ρέντη, μέσα σε βιομηχανικές αποθήκες και εργοστάσια που αναζητούν δουλειά, κατά τη διάρκεια της μακροχρόνιας κρίσης στην Ελλάδα.
Διανύοντας τις ίδιες αγωνιώδεις και συγκινητικές προσπάθειες των ανθρώπων του μόχθου για επιβίωση, μέσα στις πιό δυσμενείς οικονομικές συνθήκες, οι ήρωες του «Άνθρωποι και ποντίκια» δουλεύουν σκληρά, συγκρούονται, παλεύουν, απογοητεύονται αλλά ταυτόχρονα ονειρεύονται και ελπίζουν. Η μοναξιά είναι ένας σημαντικός παράγοντας στη ζωή πολλών χαρακτήρων. Παρά την ανάγκη για συντροφικότητα, ο Στάινμπεκ υπογραμμίζει πώς η μοναξιά διατηρείται μέσα από τα εμπόδια που δημιουργούνται από την απάνθρωπη δράση μεταξύ τους. Ο ρατσισμός, το απατηλό όνειρο για μια μικρή ιδιοκτησία, η δύναμη της φιλίας, η σημασία της ελπίδας, τα ιδανικά της αφοσίωσης, της πίστης, της αυτοδιάθεσης και της αλληλεγγύης, καθιστούν το έργο επίκαιρο και διαχρονικό.
Οι χαρακτήρες του έργου αναγκαστικά σκληροί για να επιβιώσουν, ζουν σε ένα βρώμικο, αηδιαστικό κόσμο, η γλώσσα τους χυδαία πολλές φορές, οι σκηνές με σεξουαλικές στιγμές, αλλά και η κριτική που γίνεται για το κοινωνικό σύστημα, δεν έχουν τίποτα άσεμνο, ή διαφορετικό από τους συνήθεις διαλόγους μιας σκληρής πραγματικότητας.
Τους ρόλους ερμηνεύουν: Βασίλης Μπισμπίκης, Δημήτρης Δρόσος, Μαίρη Μηνά, Στέλιος Τυριακίδης, Μάνος Καζαμίας, Γιώργος Σιδέρης, Γιανμάζ Ερντάλ, Λευτέρης Αγουρίδας, Αγγέλα Πατσέλη, Μάρα Ζαλόνη και Ερατώ Αγγουράκη.
Δραματουργική επεξεργασία – Σκηνοθεσία: Βασίλης Μπισμπίκης
Μετάφραση- Ελεύθερη απόδοση: Σοφία Αδαμίδου
Σκηνικά-Κοστούμια: Αλεξία Θεοδωράκη
Φωτισμοί: Λάμπρος Παπούλιας
Κινησιολογία: Αγγέλα Πατσέλη
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ερατώ Αγγουράκη
Φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή
Αφίσα: Παναγιώτης Μητσομπόνος
Υπεύθυνη Παραγωγής: Φαίη Τζήμα
Κατασκευή Σκηνικού: Ομάδα Cartel
Υπεύθυνη επικοινωνίας : Μαρίκα Αρβανιτοπούλου
Παραστάσεις: Παρασκευή έως Κυριακή στις 21:00, από τις 6 Νοεμβρίου. Διάρκεια: 2 ώρες και 15 λεπτά
Εισιτήρια: 15 ευρώ γενική είσοδος, 12 ευρώ φοιτητικά και άνω των 65, 10 ευρώ ανέργων και ΑμεΑ.
Λόγω των ιδιαίτερων υγειονομικών συνθηκών στο χώρο του μηχανουργείου που ούτως ή άλλως διαθέτει φυσικά ανοίγματα, έχει εγκατασταθεί νέο σύστημα εξαερισμού και η χωρητικότητά του εξασφαλίζει την τήρηση των προβλεπόμενων αποστάσεων μεταξύ των θεατών.
* Η παράσταση επιχορηγήθηκε το 2018 από το Υπουργείο Πολιτισμού.
* Το παλιό μηχανουργείο στου Ρέντη που στεγάζεται πλέον ο Τεχνοχώρος Cartel παραχωρήθηκε από τη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση
* Υπάρχει χώρος στάθμευσης απέναντι από το θέατρο.
«Σε κάθε έντιμο γράψιμο στον κόσμο υπάρχει ένα βασικό θέμα. Προσπαθήστε να καταλάβετε τους ανθρώπους, αν καταλαβαίνετε ο ένας τον άλλον θα είστε έτοιμοι. Η καλή γνώση ενός ανθρώπου δεν οδηγεί ποτέ στο μίσος και σχεδόν πάντα οδηγεί στην αγάπη. Υπάρχει γραφή που προωθεί την κοινωνική αλλαγή, που γράφει στηλιτεύοντας την αδικία, γράφει τιμώντας τον ηρωισμό, αλλά πάντα αυτό είναι το βασικό θέμα. Προσπαθήστε να καταλάβετε ο ένας τον άλλον. (Τζον Στάινμπεκ, στο περιοδικό του 1938 New York Wiley Publishing).
