Δεν είναι η πρώτη φορά και, δυστυχώς, δεν θα είναι η τελευταία, που ένα μέτριας έντασης καιρικό φαινόμενο προκαλεί δυσανάλογα μεγάλες καταστροφές. Δεν είναι μόνο η «ανοχύρωτη» Αθήνα, που πνίγεται με μια έντονη βροχόπτωση, είναι και η υπόλοιπη χώρα, που μετά από κάθε κακοκαιρία μετράει τις πληγές της. Κάθε φορά και μεγαλύτερες, κάθε φορά και περισσότερες.
Οι πλημμύρες του φθινοπώρου και του χειμώνα, έρχονται να αποτελειώσουν ότι άφησαν πίσω τους οι πυρκαγιές του καλοκαιριού, σε μια αλληλουχία μέσα στο χρόνο, η οποία διακόπτεται ενίοτε από κάποιο σεισμό, που έρχεται να επιβεβαιώσει τη δύναμη των φυσικών φαινομένων.
Έτσι, οι εκάστοτε κυβερνήσεις «κρύβονται» πίσω από την ένταση των φαινομένων για να δικαιολογήσουν το μέγεθος της καταστροφής και να «κρύψουν» τις ευθύνες και τις παραλείψεις τους.
Η ένταση των φαινομένων των τελευταίων ημερών δεν μπορεί να θεωρείται εξαιρετικά μεγάλη, αφού βρισκόμαστε στα τέλη Οκτωβρίου και φαινόμενα (βροχοπτώσεις, δυνατοί άνεμοι, κλπ ) τέτοιας έντασης θεωρούνται αναμενόμενα.
Άλλες είναι οι αιτίες των δυσανάλογα μεγάλων καταστροφών και τις γνωρίζουμε όλοι, πολύ περισσότερο το ίδιο το κράτος. Είναι το μπάζωμα των ρεμάτων, είναι η οικοδόμηση πάνω στα μπαζωμένα, είναι ο ελλιπής καθαρισμός των φρεατίων, είναι η έλλειψη αποστραγγιστικών και αντιπλημμυρικών έργων, είναι η παντελής απουσία προληπτικής πολιτικής σε συνδυασμό με την διαρκή αποδυνάμωση των μηχανισμών αντιμετώπισης των προβλημάτων.
Δεν μπορείς, ως κυβέρνηση, να επικαλείσαι εκ των υστέρων την ανεπάρκεια των μηχανισμών, όταν εκ των προτέρων έχεις περικόψει τα κονδύλια και έχεις μειώσει δραματικά το προσωπικό τους. Όταν στο πλαίσιο των «μνημονιακών» περικοπών έχεις εκμηδενίσει τα κονδύλια για την πρόληψη. Όταν ιεραρχείς το επιχειρηματικό, εργολαβικό, κέρδος σε υπέρτερο αγαθό της κοινωνικής προστασίας.
