Εκλογές, ένας τρόπος απόδοσης των ευθηνών της κρατικής διακυβέρνησης ώστε να
εκφράζεται με συνέπεια και πληρότητα η λαϊκή κυριαρχία.
Ναι…
Και μετά ξυπνήσαμε από τον μεγάλο ύπνο!
Σε μια καπιταλιστική κοινωνία όπου η ταξική διάρθρωση αποτελεί το βασικό πυλώνα της,
δεν υπάρχει σινάφια πόσο μάλλον ενότητα όσων δυνητικά μπορούν να ασκήσουν εξουσία.
Σε αυτήν την κοινωνία συνυπάρχει η σύγκρουση συμφερόντων των κυρίαρχων τάξεων με
των εργατικών διεκδικήσεων. Η σύγκρουση αυτή τον καιρό του χρηματοοικονομικού
καπιταλισμού, των μονεταριστικών οικονομικών αποφάσεων, των χρηματιστηριακών
χαρτοφυλακίων, της μαύρης χειρ της αγοράς και των ιδιωτικοποιήσεων, το δημοκρατικό
κεκτημένο της καθολικής ψήφου τίθεται όχι υπό αμφισβήτηση αλλά το αντίκρισμα του
υποτιμάται διαρκώς.
Ο οικονομικός ολοκληρωτικός φιλελευθερισμός, το χέρι της ελεύθερης αγοράς εμφανίζεται ως προϋπόθεση λειτουργίας της δημοκρατίας και μάλιστα υπό το πνεύμα της «φυσικής εξέλιξης». Ο φιλελευθερισμός όμως δεν είναι μια «φυσική εξέλιξη» όπως αρέσκονται να επισημαίνουν οι απολογητές αυτής της ιδεολογίας αλλά ο τρόπος που βρήκαν οι ελίτ και οι «άριστοι» να επιβάλουν στην δημόσια σφαίρα την προστασία της οικονομικής πολιτικής και κοινωνικής θέσης τους.
Αδιάψευστο τεκμήριο αποτελεί η αποστροφή του σημερινού Πρωθυπουργού Κυριάκου
Μητσοτάκη σε μια ομιλία του στην 82 η έκθεση Θεσσαλονίκης: «Δεν τρέφω αυταπάτες για
μια κοινωνία χωρίς ανισότητες, κάτι τέτοιο είναι αντίθετο στην ανθρώπινη φύση, όσοι το
επιχείρησαν καταστρατήγησαν τελικά την ίδια τη δημοκρατία και τα ατομικά δικαιώματα».
Στο ίδιο πνεύμα ο Στέλιος Πέτσας Αναπληρωτής Υπουργός Εσωτερικών που διετέλεσε
Υφυπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ και Κυβερνητικός Εκπρόσωπος, πρώην μέλος του
Διοικητικού Συμβουλίου του Ο.Τ.Ε. Α.Ε. και της Cosmote Α.Ε, δήλωσε τον Σεπτέμβριο του
2022 την ώρα που η δημόσια συζήτηση εξελισσόταν γύρω από το θέμα της ενεργειακής
κρίσης και τις τρομακτικές αυξήσεις στους λογαριασμούς του ηλεκτρικού: «Οποίος δεν
προσαρμόζεται πεθαίνει»!
Στην πραγματικότητα και οι δυο δηλώσεις στηρίζονται στον βιολογικό κοινωνικό
προκαθορισμό και αποτελεί μια βολική απόδειξη για όσους αναζητούν «επιστημονικό»
άλλοθι. Η κοσμολογία του Δαρβίνου, περί φυσικής επιλογής που λειτουργεί καθολικά στη
φύση ,βασίστηκε στο δίπολο προσαρμογή ή θάνατος, έδωσε το τεκμήριο της επιστημονικής
ευπρέπειας που αναζητούσε η άρχουσα τάξη για να δικαιολογεί την κτηνώδη
εκμετάλλευση των εργαζομένων και των φτωχών τάξεων. Με άλλα λόγια η κατεστημένη
οικονομική και πολιτική τάξη αντικατοπτρίζει την φυσική τάξη πραγμάτων όπου επιβιώνει ο
πιο προσαρμοσμένος, ανάγοντας τις ανθρώπινες τάξεις και τις σχέσεις κυριαρχίας, ως
απόρροια της φυσικής επιλογής!
Ωστόσο αν και η συμμέτοχή όλων των πολιτών θεωρείται δεδομένη και αναφαίρετη (έστω
και σε ένα εκβιαστικό πλαίσιο όπως το έθεσε ο εργοδότης κ. Λιάγκας στους εργαζόμενους
της NOS ΙNSURANCE παρουσία του Υπουργού της ΝΔ Άδωνη Γεωργιάδη) στις εκλογικές
διαδικασίες, το κοινωνικό σώμα δεν έχει πραγματική πρόσβαση στην λήψη των πολιτικών
και οικονομικών αποφάσεων. Ακόμα και οι εκλεγμένοι θεσμικοί παράγοντες έχουν
περιορισμένη ελευθερία κινήσεων γιατί η λήψη των σημαντικών αποφάσεων έχει
μεταβιβαστεί σε εξωθεσμικους παράγοντες και μη εκλεγμένους φορείς. Δηλαδή η ψήφος
έχει μηδενικό ρόλο στα κέντρα λήψης των αποφάσεων ενώ παράλληλα το πολιτικό
εκλεγμένο προσωπικό παρέχει την απαραίτητη νομοθετική βάση για την προώθηση
ισχυρών ιδιωτικών συμφερόντων.
Αποτέλεσμα: δημοσιονομικές περικοπές, μετατροπή των δημόσιων νοσοκομείων σε
Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου με ταυτόχρονη υποβάθμιση του κράτους πρόνοιας,
ιδιωτικοποιήσεις όλων των δημόσιων υπηρεσιών στις οποίες ο πολίτης κατέβαλε δαπάνες
και μάλιστα ανελαστικές όπως ΔΕΗ, ΔΕΔΜΗΕ κ.α, περιορισμό της κρατικής ενίσχυσης στο
συνταξιοδοτικό ασφαλιστικό σύστημα, γενική εξαφάνιση διαφόρων θεσμικών περιορισμών
για τις «αγορές», δημιουργία ανεξάρτητου καθεστώς χωρίς κανένα κοινοβουλευτικό ή
νομικό έλεγχο για τις Κεντρικές τράπεζες. (Αρκεί να θυμηθούμε πως ο εδώ κεντρικός
τραπεζίτης Γιάννης Στουρνάρας, τον Νοέμβριο του 2022, προαναγγέλλει ή υποδεικνύει
γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων του τη δικαιοσύνη και την διάκριση των
εξουσιών, την απόφαση του Αρείου Πάγου για τους πλειστηριασμούς η οποία εκδόθηκε σε
χρόνο ρεκόρ τρεις μήνες μετά. Περισσότερα: Τα ηθελημένα νεφελώδη funds και Services
https://www.imerodromos.gr/strong-ta-hthelhmena-nefelodh-funds-kai-strong-strong-
servicers-strong/).
Ζητήματα τέτοιας σπουδαίας σημασίας δεν τίθενται ούτε στον προεκλογικό τηλεοπτικό
διάλογο, ούτε στο εκλογικό σώμα. Κάνεις δεν ασχολείται με την εταιρεία FS Italiane Group,
που ελέγχει μονοπωλιακά τα τρένα , τις διοικήσεις ΟΣΕ, ΕΡΓΟΣΕ, ΤΡΕΝΟΣΕ, τον αρμόδιο
υπουργό Αχιλλέα Καραμαλή, που έχει το θράσος να κατεβεί υποψήφιος βουλευτής της ΝΔ.
Αυτοί είχαν την ευθύνη για την υλοποίηση των έργων και την ασφάλεια της μετακίνησης
των πολιτών και που η ανικανότητα τους, η αδιαφορία τους επέφερε τον θάνατο 57
συνανθρώπων μας και τον τραυματισμό δεκάδων.
Σχεδόν αδιάφορα από μεγάλο όγκο του εκλογικού σώματος περνάει η τιτλοποίηση και
πώληση δανείων που είναι συνδεδεμένα με την πρώτη και μοναδική κατοικία σε εταιρείες
– κελύφη τα οποία εδρεύουν σε post restant κάποιου στενού του Δουβλίνου, και μάλιστα
από την κυβέρνηση του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας το οποίο χρωστάει σε δάνεια 392
εκατ. ευρώ για τα οποία ο Υπουργός Ανάπτυξης Άδωνης Γεωργιάδης έχει δηλώσει πως
πρέπει «να διαγραφεί το χρέος της ΝΔ για την εύρυθμη λειτουργεία […] του δημοκρατικού
πολιτεύματος».
Κανένας δε θα ασχοληθεί με υπόθεση του κυβερνητικού βουλευτή Ανδρέα Πάτση ο οποίος
νόμιμα και ηθικά αγόρασε, με δάνειο που του χορήγησε η τράπεζα Πειραιώς αξίας 4
εκατομμυρίων ευρώ, χρέη από πιστωτικές κάρτες και δάνεια συμπολιτών μας που εχουν
ξανα μανά στην τράπεζα Πειραιώς λογιστικής αξίας 63 εκατ. Ευρω!
Ο Πατσης εξακολουθεί και είναι βουλευτής…
Αδιάφορα πέρασε η δήλωση του εισαγγελέα Αρείου Πάγου Ισίδωρου Ντογιάκου για την υπόθεση των κυβερνητικών παρακολουθήσεων και της καταγραφής προσωπικών δεδομένων, μέσω της ΕΥΠ στην οποία προϊστάμενος είναι ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, πολιτικών αντιπάλων τη ΝΔ όπως του: του ΚΚΕ, δημοσιογράφων, πολιτικών, δικηγόρων, προσώπων που έχουν εμπλακεί με το προσφυγικό, ή απλών πολιτών λόγω τη συμμετοχή τους σε συγκεντρώσεις. Η δήλωση έχει ως εξής: «Αν ήξερα ότι θα γινόταν έλεγχος, θα είχα προετοιμάσει την παρεμπόδιση» Δηλαδή ο Ντογιάκος θα μπλόκαρε την ΑΔΑΕ και έτσι δεν θα είχαν ενημέρωση όσοι παρακολουθούνται!
Ακόμα και η δημοσιογραφική έρευνα από τον Guardian και δεκάδες άλλα διεθνή μέσα σχετικά με ισραηλινή ομάδα εργολάβων που ισχυρίζεται ότι έχει προβεί σε χειραγώγηση της κοινής γνώμης ώστε να επηρεάζει τα αποτελέσματα των εκλογών και στην Ελλάδα, πέρασε σχεδόν αδιάφορα!
Όλα αυτά και αλλά τόσα, που απουσιάζουν από το δημόσιο διάλογο μα και από την
τηλεοπτική αντιπαράθεση, καθιστούν τις εκλογές ένα γεγονός χωρίς αποτέλεσμα. Ένα
τεχνοκρατικό ζήτημα που συνεπάγεται με μηδαμινά πεδία συμμετοχής των πολιτών και
άρα συμβάλει στην αποπολιτικοποίηση τους με έντονα φαινόμενα αποχής τα οποία
οδηγούν σε κρίση την αντιπροσωπευτική δημοκρατία και αυξημένη κοινωνική πόλωση.
Πάντως αυτή η ηθελημένη απόσπαση και η αδιαφορία μεγάλου μέρους του λαϊκού
παράγοντα συντελεί ώστε να παρέχονται περισσότερα περιθώρια προώθησης από την
εκτελεστική εξουσία, των ισχυρών ιδιωτικών συμφερόντων. Με το αζημίωτο βέβαια…
Αυτή όμως η εξασθένηση της εκλογικής συμμετοχής του λαϊκού παράγοντα δεν είναι
τυχαία. Πρέπει να πιστέψει ο μέσος πολίτης πως «όλοι ίδιοι είναι» οπότε η ψήφος δεν έχει
σημασία ή αποτέλεσμα, κατ’ επέκταση δεν έχει σημασία ποιος εκλέγεται και ποιος όχι.
Όμως συνήθως η αποχή δεν είναι έκφραση μιας πολιτικής θέσης αλλά ένας παράγοντας
που λειτουργεί σε βάρος της ποιότητας της εκλογικής διαδικασίας γιατί η ελάχιστη
συμμέτοχη εκλαμβάνεται ως ελάχιστη πολιτική δραστηριοποίηση άρα ως ανοχή απέναντι
στην εξουσία.
Πολλοί είναι και εκείνοι που ασκούν το τυπικό δημοκρατικό τους δικαίωμα με βάση το
ατομικό συμφέρον τους. Μεγάλο μέρος των ατόμων-ψηφοφόρων , αν πάει να ψηφίσει,
καθορίζει την στάση του προσμετρώντας, αποκλειστικά προσωπικά, κέρδη και ζημίες. Το
ατομικό συμφέρον δηλαδή λειτουργεί ως μηχανισμός διαμόρφωσης πολιτικής και
εκλογικής συμπεριφοράς, απαλλαγμένης από κομματικές ταυτίσεις, ιδεολογικές
συνιστώσες, και κοινωνικά συλλογικά συμφέροντα. Κανόνας είναι η απομόνωση του
ανθρώπου από το πολιτικό πεδίο, η αποξένωση του από τον συνάνθρωπο , η απολυτή
απάθεια και η μη συμμέτοχη του το πολιτικό γίγνεσθαι.
Γίνεται καταφανές πως υπάρχει πλήθος αμέτοχων πολιτών που αδιάφοροι για το πολιτικό
και κοινωνικό γίγνεσθαι αναζητούν απλά και μόνο μια σταθερή και ήρεμη καθημερινότητα,
να τσιμπάνε το ψιχουλάκι από τα πίτουρα της κότας που κάνει όμως τα χρυσά αυγά, χωρίς
να τους ενδιαφέρει ο μετασχηματισμός των θεσμών μέσω της κοινωνικής συμμέτοχης έστω
και σε εκλογικό επίπεδο.
Τα κοινωνικά πρότυπα που προβάλλουν τα ΜΜΕ ωθούν την κοινωνία προς αυτήν την
κατεύθυνση. Η προβολή της ζωής reality αστέρων, η αποπολιτικοποίηση των ειδήσεων, η
εμμονή σε ειδήσεις εγκλήματος και η μετατροπή τους σε show reality με στόχο το τη
διέγερση του θυμικού της μάζας, η εμμονική προβολή ενός πνεύματος ατομικού
καταναλωτισμού και πλαστικού ευδαιμονισμού δημιουργούν το κατάλληλο υπόβαθρο που
οδηγεί στο σχηματισμό προσωπικοτήτων που το ενδιαφέρον τους για την κοινωνία θα φιλτράρεται μέσα από το κέρδος που οι πιο ικανοί, οι πιο προσαρμόσιμοι, θα αποκομίζουν
πάντα από την εξαθλίωση των άλλων.
Η μιντιακή απεικόνιση, με ελάχιστες αλλά σπουδαίες εξαιρέσεις, δημιουργεί αποδοχές και συγκαταθέσεις στο σώμα της κοινωνίας και χρησιμοποιείται ως φορέας ιδεολογικού ελέγχου: χειραγωγεί αντιλήψεις, διαμορφώνει τα θέματα που θα σκέπτονται οι άνθρωποι-δηλαδή έχουμε μια κατασκευή της λογικής-δεν συνεισφέρει καθόλου στον πλουραλισμό των απόψεων, αναπτύσσει την προκατάληψη, αποπροσανατολίζει την αυτόνομη κρίση, δημιουργεί ένα αλλοτριωμένο κοινό και
λειτουργεί ως μηχανισμός απόσβεσης κοινωνικοπολιτικών αντιδράσεων!
Κατ΄ επέκταση η αλληλεγγύη, η αφοσίωση σε συλλογικούς κοινωνικούς σκοπούς ή η
πολιτική- συνδικαλιστική δράση, στην καλύτερη των περιπτώσεων αποτελούν έννοιες που
έχουν ξεθωριάσει στην χειρότερη έχουν χαθεί μέσα στην γενική κοινωνική ομοιομορφία.
Φτάνει όμως μόνο αυτή η ιδιαίτερα εκφυλιστική περιγραφή για να κατανοήσουμε τον
βαθμό της αποπολιτικοποίησης κυρίως των νέων ανθρώπων;
Μήπως φταίω και γω μα και εσύ αγαπητέ αναγνώστη;
Μήπως πρέπει να στοχαστούμε εκ νέου πάνω στην φύση των κοινωνικών ανταγωνισμών
όπως διαμορφώνονται στο σύγχρονο καπιταλισμό όπου οι αλµατώδεις τεχνολογικές
εξελίξεις στους τοµείς της ψηφιοποίησης και της εισαγωγής της ρομποτικής στην αγορά
εργασίας επηρεάζουν εν γένει τις μοίρες τόσο των κοινωνικών συνόλων όσο και των
μεμονωμένων ατόμων;
Μπορεί η απόλυτη ιδεολογικοποίηση και τα στεγανά που αγνοούν τις σκέψεις άλλων
ρευμάτων στην ουσία να μας φτωχαίνει από το να ενσωματώνουμε το καινούργιο, την
διαφορετική αλήθεια τα νέα θεματολογικά πεδία. Πρέπει να καταλάβουμε πως καμία
ιδεολογία δεν μπορεί να αναπτυχτεί και να διαχυθεί στον κόσμο εάν δεν ενσωματώσει το
καινούργιο που ανοίγει την σκέψη και τους ορίζοντες του ανθρώπου.
Όπως και να έχει χρειαζόμαστε άμεσα μια κοινωνία μου όχι μόνο θα αναθέτει την εξουσία
αλλά θα αντιστέκεται ουσιαστικά, θα ελέγχει αλλά κι όταν χρειάζεται θα ανατρέπει…
