Just in

Όλα τα νέα
Imerodromos logo
 

1η Αυγούστου 1914: Αρχίζει ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος

Πίσω από την ειδυλλιακή εικόνα μιας ευημερούσας Ευρώπης των αρχών του 20ού αιώνα, κρύβονταν οι μεγάλες και αξεπέραστες αντιθέσεις μεταξύ..

Πίσω από την ειδυλλιακή εικόνα μιας ευημερούσας Ευρώπης των αρχών του 20ού αιώνα, κρύβονταν οι μεγάλες και αξεπέραστες αντιθέσεις μεταξύ των μεγάλων κρατών για την επικράτηση στον αδυσώπητο καπιταλιστικό ανταγωνισμό. Ετσι, το ξέσπασμα του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Σημαντικότερα από τα αίτια που οδήγησαν σε αυτόν ήταν:

α) Η ρεβανσιστική πολιτική της Γαλλίας να αποκαταστήσει το χαμένο της γόητρο και να επανακτήσει τις χαμένες από τον πόλεμο του 1870 περιοχές της Αλσατίας και της Λωραίνης.

β) Οι επεκτατικές τάσεις της τσαρικής Ρωσίας σε βάρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που εμποδίζονταν, όμως, από τη Γερμανία και την Αυστρία.

γ) Η προσπάθεια της Σερβίας να απελευθερώσει τις υπό αυστριακή κατοχή σλαβικές περιοχές.

δ) Η όξυνση του οικονομικού ανταγωνισμού μεταξύ της Αγγλίας και της Γερμανίας, που προέκυψε από την ταχύτατη ανάπτυξη της γερμανικής βιομηχανίας και από την κοινή επιθυμία των δύο χωρών να μονοπωλήσουν τις διεθνείς αγορές.

Αφορμή για την έκρηξη του πολέμου υπήρξε το γεγονός της δολοφονίας του αρχιδούκα της Αυστροουγγαρίας Φραγκίσκου – Φερδινάνδου και της γυναίκας του από έναν Σέρβο εθνικιστή στις 28 Ιούνη 1914. Στη Σερβία στάλθηκε αυστριακό τελεσίγραφο, σύμφωνα με το οποίο η Αυστρία θεωρούσε απολύτως υπεύθυνη τη Σερβία και έθετε εντελώς απαράδεκτους όρους. Στη συνέχεια και χωρίς να λάβει υπόψη της την απάντηση της Σερβίας, κήρυξε πόλεμο εναντίον της, στις 28 Ιούλη 1914. Την 1η Αυγούστου 1914, έχουμε την έναρξη του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου, ο οποίος σε πολύ λίγο χρόνο γενικεύτηκε. Η Ρωσία επιστράτευσε τις δυνάμεις της και η Γερμανία προχώρησε σε πόλεμο εναντίον της Ρωσίας και της Γαλλίας, μετά δε την εισβολή της Γερμανίας στο Βέλγιο, στη σύρραξη πήρε μέρος και η Αγγλία.

Κατά τη διάρκεια του πολέμου, σχηματίστηκαν οι εξής συνασπισμοί: Ο συνασπισμός της «Τριπλής Συμμαχίας», στον οποίο ανήκαν η Γερμανία, η Αυστροουγγαρία, η Βουλγαρία και η Τουρκία και ο συνασπισμός της «Αντάντ», στον οποίον ανήκαν η Γαλλία, η Αγγλία, η Ρωσία, η Σερβία, το Μαυροβούνιο, η Ιαπωνία, το Βέλγιο, η Ιταλία, η Πορτογαλία, η Ρουμανία, η Ελλάδα, η Κίνα και οι ΗΠΑ.

Κατά τον πρώτο χρόνο του πολέμου, στο Δυτικό Μέτωπο μάχονταν Γάλλοι και Αγγλοι εναντίον των Γερμανών. Οι Γερμανοί προχωρούσαν ακάθεκτοι και έφτασαν μέχρι το Παρίσι. Η προέλασή τους, όμως, ανακόπηκε στις 4 Σεπτέμβρη από το γαλλικό στρατό υπό τις διαταγές του στρατάρχη Ζοφρ στη Μάχη του Μάρνη. Στη συνέχεια, οι Γερμανοί ανασυγκροτούνται και επιχειρούν νέα επίθεση. Βρίσκουν, όμως, συμπαγές αγγλογαλλικό μέτωπο και υποχρεώνονται σε πόλεμο χαρακωμάτων. Ταυτοχρόνως, εξελίσσονταν οι πολεμικές επιχειρήσεις στο Ανατολικό Μέτωπο, στο Βαλκανικό Μέτωπο και στη θάλασσα.

Στο τέλος του 19ου και στην αρχή του 20ού αιώνα οι μεγαλύτερες μέχρι τότε δυνάμεις είχαν μοιράσει εξ ολοκλήρου τον κόσμο ανάμεσα τους, αφήνοντας έξω από τη μοιρασιά τα κράτη που μπήκαν αργότερα στο δρόμο της καπιταλιστικής ανάπτυξης (Γερμανία, ΗΠΑ, Ιαπωνία) οι οποίες με τη σειρά τους εκτόπιζαν τις παλιές καπιταλιστικές χώρες και κύρια τη Μεγάλη Βρετανία και την Γαλλία, από τις διεθνείς αγορές. Η Γερμανία προσπαθώντας να θέσει υπό τον έλεγχό της την Τουρκία είχε διεισδύσει δυναμικά στην οικονομία της, βάζοντας σε κίνδυνο τα συμφέροντα των Ρώσων και των Βρετανών ιμπεριαλιστών στην περιοχή. Η κατασκευή της σιδηροδρομικής γραμμής Κωνσταντινούπολη – Βαγδάτη από τους Γερμανούς άνοιγε το δρόμο στη Γερμανία προς τον Περσικό Κόλπο απειλώντας την από ξηρά και θάλασσα συγκοινωνία των Βρετανών με την Ινδία, ενώ βάθαιναν οι διαφορές με τη Γαλλία, πέρα από το ζήτημα της κατοχής της Αλσατίας και της Λωραίνης, τα συμφέροντά τους συγκρούονταν και στην αξίωσή τους να προσαρτήσουν ο καθένας για λογαριασμό του το Μαρόκο. Το Δεκέμβρη του 1913 η αποστολή γερμανικής στρατιωτικής δύναμης με επικεφαλής τον στρατηγό Φον Σάντερς, για την αναδιοργάνωση του τουρκικού στρατού προκαλεί διεθνή αναταραχή.

Οι ενδο-ιμπεριαλιστικές διαφορές ανάμεσα στην Αγγλία, τη Γαλλία τη Ρωσία και την Ιταλία υποχώρησαν μπροστά στην κύρια απειλή που συνιστούσε η Γερμανία και οι σύμμαχοί της. Η όξυνση αυτών των αντιθέσεων έβαζε σε πρώτη γραμμή το ζήτημα του ξαναμοιράσματος του κόσμου κι αυτό το ξαναμοίρασμα δεν μπορούσε να γίνει παρά μόνο με έναν παγκόσμιο πόλεμο. Εναν πόλεμο που μαζί με τον υπόλοιπο κόσμο, επέφερε αλλαγές και στη μεγάλη περιοχή της Μέσης Ανατολής.

Σύντομο χρονικό

1914 (1 Αυγούστου): Ξεσπάει ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Η Τουρκία κρατάει φαινομενικά ουδετερότητα, όμως

1914 (16 Οκτώβρη): Επίθεση τουρκικών και γερμανικών πλοίων στο ρωσικό στόλο στη Μαύρη Θάλασσα.

1914(20 Οκτώβρη): Η Ρωσία κήρυξε τον πόλεμο κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, στις 5 Νοέμβρη ακολουθεί η Βρετανία και η Γαλλία.

1914: Η Γερμανία χάνει μια σειρά αποικίες: Τα νησιά Καρολίνες, Μαριάνες και Μάρσαλ στον Ειρηνικό ωκεανό και η γερμανική ναυτική βάση Τσιντάο στη Κίνα καταλαμβάνεται από την Ιαπωνία, το γερμανικό τμήμα της Νέας Γουινέας και τα νησιά Σολομώντα από τους Αυστραλούς, τα νησιά Σαμόα από τους Νεοζηλανδούς. Τα αγγλογαλλικά στρατεύματα καταλαμβάνουν τις γερμανικές αποικίες στην Αφρική: Το 1914 το Τόγκο, το 1915 την Νοτιοδυτική Αφρική, το 1916 το Καμερούν και το 1917 την Ανατολική Αφρική…

1914 – 1915Τουρκικά στρατεύματα παίρνουν θέση στη Συρία και τη Παλαιστίνη και στη Μεσοποταμία με αρχιστράτηγο (τυπικά) τον σουλτάνο Μεχμέτ τον Ε΄, διοικητή τον Εμβέρ πασά και αρχηγό του Επιτελείου τον Γερμανό στρατηγό Φ. Μπρόνζαρτ φον Σέλλεντορφ. Τον Φλεβάρη του 1915 επιχειρούν, χωρίς επιτυχία, να περάσουν τη διώρυγα του Σουέζ και να ανακαταλάβουν την Αίγυπτο. Η Αγγλία ολοκληρώνει τη συγκρότηση της Αιγυπτιακής Εκστρατευτικής Δύναμης (Ανοιξη του 1916) με διοικητή τον στρατηγό σερ Εντμουντ ξεκινά την επιχείρηση κατάκτησης της Παλαιστίνης και της Συρίας.

1915 (Απρίλης)  Στο Λονδίνο υπογράφεται μυστική συμφωνία μεταξύ Μεγάλης Βρετανίας, Γαλλίας και Ρωσίας, από τη μια και Ιταλίας από την άλλη, προκειμένου να εξασφαλιστεί η είσοδος της τελευταίας στο πλευρό της Ανταντ. Με αυτό το Σύμφωνο του Λονδίνου οι συμμαχικές δυνάμεις εκχώρησαν στην Ιταλία, ανάμεσα στα άλλα, πλήρη κυριαρχία επί της Λιβύης και επί των Δωδεκανήσων καθώς και μια ζώνη επιρροής στη Μικρά Ασία. Στις 23 Μάη του 1915 η Ιταλία κηρύσσει τον πόλεμο στην Αυστροουγγαρία και πολύ αργότερα, στις 28 Αυγούστου κατά της Γερμανίας.

DENEZ1916 (5 Ιουνίου): Ξεκινά η Αραβική Εξέγερση. Ενας από τους κυβερνήτες της Αραβίας, ο Σαρίφ Χουσεΐν κηρύσσει τον πόλεμο στην Τουρκία συγκροτώντας έναν ισχυρό αραβικό στρατό από τις γύρω νομαδικές φυλές, κάτω από τη διοίκηση του γιου του εμίρη Φειζάλ και τη συμμετοχή Αγγλων ειδικών συμβούλων, ανάμεσά τους και ο συνταγματάρχης Τόμας Λόρενς. Τα βρετανικά στρατεύματα στα τέλη του 1917 καταλαμβάνουν την Παλαιστίνη και μέχρι τον Οκτώβρη του 1918 βρετανικές και αραβικές δυνάμεις κατακτούν τη Συρία. Στο μεταξύ μονάδες του βρετανικού στρατού από τις Ινδίες αποβιβάζονται στη Μεσοποταμία (Νοέμβρης του 1914) και καταλαμβάνουν τη Βασόρα. Μέχρι το τέλος του πολέμου (1918) θέτουν κάτω από τον έλεγχό τους τη Βαγδάτη (Μάρτης 1917) και τη Μοσούλη (Οκτώβρης 1918).

1917: (6 Απρίλη) Οι ΗΠΑ εισέρχονται στον πόλεμο στο πλευρό της Ανταντ.

ΔΕΝΕΖΑΚΗΣ 81917: Πραγματοποιείται  η Μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση – Η Σοβιετική Ρωσία  προτείνει στις εμπόλεμες χώρες την υπογραφή συνθήκης ειρήνης, χωρίς προσαρτήσεις και επανορθώσεις. Η άρνηση της Αντάντ και των ΗΠΑ να δεχτούν την πρόταση της, οδηγεί την σοσιαλιστική κυβέρνηση στην υπογραφή ανακωχής με τον γερμανικό συνασπισμό και στην έναρξη διαπραγματεύσεων για ειρήνη. Η Σοβιετική Ρωσία βγαίνει από τον πόλεμο και ακυρώνει τα ιμπεριαλιστικά σχέδια της τσαρικής Ρωσίας, ανατρέποντας τις μέχρι τότε μυστικές συμφωνίες μεταξύ των ιμπεριαλιστών που μπροστά στην διαφαινόμενη ήττα της Γερμανίας  παζάρευαν το «νέο πρόσωπο του κόσμου».

1916: Η Συμφωνία Σάιξ – Πικό .Τον Νοέμβρη του 1915 ξεκινούν μυστικές  συνομιλίες διαπραγματεύσεις ανάμεσα στους Βρετανούς, που εκπροσωπούσε ο σερ Μαρκ Σάιξ και τους Γάλλους με τον Φρανσουά Πικό, με κεντρικό θέμα τη ρύθμιση των γαλλικών διεκδικήσεων στην Ανατολική ΜεσόγειοΤο Μάρτη του 1916, αφού επιτεύχθηκε  μια αρχική συμφωνία, οι δυο πλευρές απέσπασαν την έγκριση της Πετρούπολης, προσφέροντας στη Ρωσία περισσότερα τουρκικά εδάφη (ανάμεσα στα άλλα η Ρωσία μετά τον πόλεμο, έπαιρνε την Κωνσταντινούπολη, τη δυτική όχθη του Βόσπορου, τον έλεγχο της θάλασσας του Μαρμαρά και των νησιών της, τα Στενά των Δαρδανελίων, την Ιμβρο και την Τένεδο, καθώς και την παράκτια περιοχή της Μικράς Ασίας ανατολικά του Βοσπόρου με αντάλλαγμα την ελεύθερη χρήση του λιμανιού της Κωνσταντινούπολης από τις άλλες ευρωπαϊκές δυνάμεις και την ελεύθερη διέλευση των Στενών).

Η αγγλογαλλορωσική Συμφωνία προέβλεπε άμεση κυριαρχία της Βρετανίας στο Ιράκ (στις επαρχίες της Βαγδάτης και της Βασόρας) και σε δυο περιοχές στα παράλια της Παλαιστίνης γύρω από τις πόλεις Χάιφα και Ακκρα.

Η Γαλλία θα αποκτούσε τον άμεσο έλεγχο των παράκτιων περιοχών της Συρίας δυτικά της Δαμασκού καθώς και την Κιλικία στη νοτιοδυτική Τουρκία.

Κάτω από «Διεθνή Διοίκηση» θα έμπαινε το τμήμα της Παλαιστίνης δυτικά του Ιορδάνη ποταμού και νότια μέχρι τη Γάζα. Η μορφή που θα έπαιρνε η Διεθνής Διοίκηση θα καθορίζονταν μετά από διαβουλεύσεις με τη Ρωσία και τον ηγέτη της Αραβικής Εξέγερσης Σαρίφ Χουσεΐν της Μέκκας.

Εμμεση πολιτική επιρροή θα ασκούσαν η μεν Γαλλία στην υπόλοιπη ενδοχώρα της Συρίας και στην επαρχία της Μοσούλης, η δε Βρετανία στα νοτιότερα τμήματα της Μοσούλης, στην Υπεριορδανία και τα νότια τμήματα της Παλαιστίνης, περιοχές στις οποίες θα ιδρυόταν «ανεξάρτητο»  αραβικό κράτος ή συνομοσπονδία.

Με αυτή τη μυστική συμφωνία οι Βρετανοί αθετούσαν την υποχρέωση που είχαν αναλάβει μετά από συζητήσεις και ανταλλαγή επιστολών μεταξύ του Βρετανού ύπατου αρμοστή της Αιγύπτου ΜακΜάχον και του Σαρίφ Χουσεΐν, για ανεξαρτησία των αραβόφωνων περιοχών.

Δυο χρόνια μετά την υπογραφή του Συμφώνου και αφού η Ιταλία πληροφορήθηκε τα βασικά σημεία της Συμφωνίας Σάιξ – Πικό η ιταλική κυβέρνηση ζήτησε τροποποίηση της συμφωνίας  και πέτυχε νέα συμφωνία (Απρίλης του 1917 – Αγιος Ιωάννης της Μωριέννης) με την οποία της εκχωρήθηκε μεγάλη έκταση τουρκικών εδαφών, συμπεριλαμβανομένης και της Σμύρνης, στο νοτιοδυτικό τμήμα της Μικράς Ασίας.

Η νεαρή σοβιετική κυβέρνηση, με εντολή του Λένιν, έδωσε στη δημοσιότητα το κείμενο της συμφωνίας το Δεκέμβρη του 1917, καταγγέλλοντας την πολιτική των ιμπεριαλιστών, προκαλώντας αγανάκτηση στον αραβικό κόσμο.

1917 – Η Διακήρυξη Μπάλφουρ

ΔΕΝΕΖΑΚΗΣ 9Το καλοκαίρι του 1917 η γερμανική κυβέρνηση, με σκοπό τη διάσπαση του μετώπου των συμμαχικών δυνάμεων, αναλαμβάνει πρωτοβουλία και προτείνει μεσολαβητικό ρόλο ανάμεσα στις ευρωπαϊκές σιωνιστικές οργανώσεις και την Οθωμανική αυτοκρατορία προκειμένου να επιτευχθεί συμφωνία για την εγκαθίδρυση εβραϊκής κοινότητας στην Παλαιστίνη. Το ενδεχόμενο να επιτευχθεί συμφωνία και σε συνδυασμό με την πιθανότητα κάτω από τις πιέσεις της Ρωσίας και των ΗΠΑ για έναρξη ειρηνευτικών συνομιλιών, να τερματιστεί «πρόωρα» ο πόλεμος, πριν την ολοκλήρωση του διαμελισμού της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, οδήγησε τον εβραϊκής καταγωγής Βρετανό υπουργό Εξωτερικών λόρδο Αρθουρ Μπάλφουρ, στις 2 Νοέμβρη 1917, μετά από σχετικές συνομιλίες με τη Διεθνή Σιωνιστική Οργάνωση, να στείλει επίσημη επιστολή στον Βρετανό σιωνιστή λόρδο Ου. Ρόθτσαϊλντ, με την οποία γνωστοποιούσε την απόφαση της βρετανικής κυβέρνησης να υποστηρίξει την ίδρυση εβραϊκής εθνικής εστίας στην Παλαιστίνη. Με αυτόν τον τρόπο η Βρετανία επιχείρησε να θέσει υπό τον έλεγχό της ολόκληρη την Παλαιστίνη, εκβιάζοντας τη γαλλική και την ιταλική κυβέρνηση οι οποίες ενέκριναν την Διακήρυξη Μπάλφουρ  το Φλεβάρη του 1918, κάτω από την πίεση των σιωνιστικών οργανώσεων που δρούσαν στις χώρες τους και προκειμένου να εξασφαλίσουν τις δικές τους διεκδικήσεις στη Μέση Ανατολή.

Οι Αγγλοι, δυο μήνες μετά τη δημοσίευση της Διακήρυξης, επιχείρησαν να καθησυχάσουν τους Αραβες διαβεβαιώνοντάς τους ότι η Συμφωνία  Σάιξ – Πικό είχε προσωρινό χαρακτήρα και ότι η Βρετανία επιθυμούσε τη δημιουργία ανεξάρτητων αραβικών κρατών στην περιοχή με καθεστώτα που θα στηρίζονταν στη βούληση των πληθυσμών τους.  Τα αραβικά στρατεύματα συνέχισαν τις πολεμικές επιχειρήσεις στο πλευρό των Αγγλων αρχίζοντας επίθεση κατά των τουρκικών στρατευμάτων τον Σεπτέμβρη 1918  στην Παλαιστίνη και τον Οκτώβρη κατέλαβαν την Δαμασκό.

Το τέλος του πολέμου

Ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος τελείωσε με ήττα της Γερμανίας και των συμμάχων της, επηρεάζοντας αποφασιστικά ολόκληρο τον πλανήτη. Οι ιμπεριαλιστές πέτυχαν το οριστικό μοίρασμα του κόσμου, δεν υπήρχαν πλέον περιοχές στη γη έξω από τον έλεγχο των ιμπεριαλιστών, με εξαίρεση το πρώτο σοσιαλιστικό κράτος.

Στις 28.9.1918 συνθηκολογεί η Βουλγαρία, στις 30.10.1918 στο λιμάνι του Μούδρου στη Λήμνο, στο κατάστρωμα του αγγλικού καταδρομικού πλοίου «Αγαμέμνων», υπογράφει συμφωνία συνθηκολόγησης η Τουρκία, στις 3.11.1918 η Αυστροουγγαρία και τέλος στις 11.11.1918 στο δάσος της γαλλικής πόλης Κομπιένη υπογράφτηκε η ανακωχή μεταξύ της ηττημένης Γερμανίας και τους εκπροσώπους των Αγγλων, Γάλλων και Αμερικάνων σηματοδοτώντας το τέλος του πολέμου και προετοιμάζοντας την Συνδιάσκεψη Ειρήνης του Παρισιού και την Συνθήκη Ειρήνης των Βερσαλλιών,

Η Διεθνής Συνδιάσκεψη του Παρισιού που συγκάλεσαν οι νικήτριες δυνάμεις προκειμένου να καταρτίσουν και να υπογράψουν  τις συνθήκες ειρήνης με τα κράτη που ηττήθηκαν, ξεκίνησε στις 18 Γενάρη του 1919 και, με διακοπές, τερματίστηκε στις 21 Γενάρη του 1920. Στις εργασίες της (τη μεγάλη μοιρασιά) πήραν μέρος τα κράτη:  Μεγάλη Βρετανία, Γαλλία, ΗΠΑ, Ιταλία, Ιαπωνία, Βέλγιο, Βραζιλία, Βρετανικές κτήσεις (Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία, Καναδάς, Νοτιοαφρικανική Ενωση), Ινδία, Ελλάδα, Γουατεμάλα, Αϊτή, Χετζάζη, Ονδούρα, Κίνα, Κούβα, Σερβία, Λιβερία, Νικαράγουα, Παναμάς, Πολωνία, Πορτογαλία, Ρουμανία, Σιάμ και Τσεχοσλοβακία. Επίσης τα κράτη που είχαν διακόψει διπλωματικές σχέσεις με το γερμανικό συνασπισμό: Ισημερινός, Περού, Βολιβία και Ουρουγουάη. Η Σοβιετική Ρωσία δεν προσκλήθηκε, φυσικά. Η Γερμανία και οι πρώην σύμμαχοί της παραβρέθηκαν στη  Συνδιάσκεψη αφού καταρτίστηκαν τα σχέδια των συνθηκών ειρήνης.

Η Συνδιάσκεψη Ειρήνης του Παρισιού κατάρτισε τις συνθήκες: των Βερσαλλιών με την Γερμανία (28 Ιούνη 1919), του Αγίου Γερμανού με την Αυστρία (10 Σεπτέμβρη 1919), του Νεϊγύ με την Βουλγαρία (27 Νοέμβρη 1919), του Τριανόν με την Ουγγαρία (4 Ιούνη 1920) και των Σεβρών με την Τουρκία (10 Αυγούστου 1920).

Με απόφαση της Συνδιάσκεψης δημιουργήθηκε η Κοινωνία των Εθνών (ΚτΕ) υπό τη σκέπη της οποίας ολοκληρώθηκε η διανομή των αποικιών ανάμεσα στα κράτη – νικητές με τη μορφή των Εντολών. Το «υπό εντολή» σύστημα αναφέρεται σε αποικίες και εδάφη «που λόγω του τελευταίου πολέμου, έπαψαν να βρίσκονται υπό την κυριαρχία των κρατών που τις κυβερνούσαν προηγουμένως, και που κατοικούνταν από λαούς οι οποίοι δεν είχαν ακόμη τη δυνατότητα να διοικηθούν μόνοι τους στις σκληρές συνθήκες που επικρατούσαν στο νέο κόσμο».

Τα «υπό εντολή» εδάφη χωρίστηκαν σε τρεις ομάδες: Τα εδάφη της πρώτης ομάδας οργανώθηκαν ως κράτη, που όμως η νομοθεσία, η εσωτερική πολιτική και οι εξωτερικές σχέσεις κατευθύνονταν από την «εντολοδόχο χώρα» που είχε το δικαίωμα να αποφασίζει για το χρόνο που το «υπό εντολή» κράτος θα αποκτούσε την ικανότητα για αυτοδιαχείριση.  Στην ομάδα αυτή περιλαμβάνονταν: το Ιράκ, η Παλαιστίνη και η Ιορδανία, με εντολοδόχο τη Μεγάλη Βρετανία, και η Συρία και ο Λίβανος, με εντολοδόχο τη Γαλλία.

Τα εδάφη της δεύτερης ομάδας τα κυβερνούσε κατευθείαν το εντολοδόχο κράτος και αφορούσαν τμήματα του Καμερούν, του Τόγκο και της Τανγκανίκα, με εντολοδόχο τη Μεγάλη Βρετανία, ένα άλλο τμήμα του Καμερούν και του Τόγκο, με εντολοδόχο τη Γαλλία, και την Ρουάντα – Ουρούντι, με εντολοδόχο το Βέλγιο.

Τα  «υπό εντολή» εδάφη της τρίτης ομάδας διοικούνταν ολοκληρωτικά με βάση τους νόμους του εντολοδόχου κράτους «ως αναπόσπαστα τμήματα της επικράτειάς τους». Στην ομάδα αυτή ανήκουν: η Νοτιοδυτική Αφρική (με εντολοδόχο τη Νοτιοαφρικανική Ενωση),  η πρώην γερμανική Νέα Γουινέα (με εντολοδόχο την Αυστραλία), η Δυτική Σαμόα (με εντολοδόχο τη Νέα Ζηλανδία), το Ναουρού (με εντολοδόχους την Αυστραλία, τη Μεγάλη Βρετανία και τη Νέα Ζηλανδία) και τα νησιά Καρολίνες, Μαριάννες και Μάρσαλ στον Ειρηνικό Ωκεανό (με εντολοδόχο την Ιαπωνία).

Στο μεταξύ, στη προσπάθειά τους να επιβάλουν τα σχέδιά τους στην Τουρκία οι Αγγλογάλλοι ιμπεριαλιστές μπλέκουν την Ελλάδα σε έναν μάταιο πόλεμο και όταν αυτοί εκτίμησαν ότι τα συμφέροντά τους μεταφέρθηκαν στην απέναντι πλευρά, την εγκατέλειψαν οδηγώντας την στην Μικρασιατική Καταστροφή του 1922.

 

Απόψεις