13 Ιουνίου 1974: Η 20μελής επιτροπή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου αποφασίζει να υιοθετηθεί ένα νέο διεθνές σύστημα συναλλαγματικών ισοτιμιών. Σύμφωνα με το νέο σύστημα, καταργείται ο χρυσός ως βασική μονάδα για εκτίμηση αξιών.
H απόφαση αυτή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου υπαγορεύτηκε ουσιαστικά από τις ΗΠΑ και έμελλε να παίξει σημαντικό ρόλο στις οικονομικές (κατά συνέπεια και πολιτικές) ανακατατάξεις στον καπιταλιστικό κόσμο, στο ιμπεριαλιστικό σύστημα.
Οι νομισματικές κρίσεις, που εμφανίζονται κατά περιόδους στην καπιταλιστική οικονομία, οφείλονται στη σταδιακή εγκατάλειψη του χρυσού και το πέρασμα στα ακέραια χαρτονομίσματα, που χαρακτηριστικό στοιχείο τους είναι η πληθωριστική υποτίμηση. Σαν αποτέλεσμα αυτών των διαδικασιών στις ΗΠΑ, παραδείγματος χάριν, ο δείκτης των εγχώριων χοντρικών τιμών αυξήθηκε από το 1913 ως το 1975 περίπου πέντε φορές και η τιμή του χρυσού σε δολάρια 8 φορές. Η διατήρηση του κανόνα του χρυσού αποδείχτηκε αδύνατη στις συνθήκες της γενικής κρίσης.
Επιδιώκοντας να ξεπεράσουν την κρίση με τα μέσα συλλογικής κρατικομονοπωλιακής ρύθμισης, οι καπιταλιστικές χώρες, με επικεφαλής τις ΗΠΑ, δημιούργησαν το 1944 το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο που κλήθηκε να ρυθμίσει τις διεθνείς νομισματικές σχέσεις. Το μεταπολεμικό νομισματικό σύστημα του καπιταλισμού ονομάζεται συχνά «σύστημα Μπρέτον – Γουντς» απ’ την πόλη των ΗΠΑ, όπου το 1944 συγκλήθηκε η διεθνής οικονομική συνδιάσκεψη, που αποφάσισε τη δημιουργία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Η δεκαετία 1940-1950 χαρακτηρίζεται από την κυριαρχούσα επίδραση των ΗΠΑ και από την καθιέρωση του δολαρίου σε κύριου αποθεματικού νομίσματος για όλες τις καπιταλιστικές χώρες. Το 1967 το «σύστημα Μπρέτον – Γουντς» γνωρίζει μεγάλη κρίση. Η πιο σοβαρή έκφραση της κρίσης είναι η μεγάλη αύξηση του πληθωρισμού.
Στο διάστημα 1973 -1975 ο πληθωρισμός σε πολλές ανεπτυγμένες χώρες έφτασε μέχρι 20-25% το χρόνο. Η κρίση αυτή οδήγησε στην κατάρρευση του «συστήματος Μπρέτον – Γουντς» και άρχισε η σταδιακή αποσύνδεση των νομισμάτων από το χρυσό. Η απόφαση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στις 13 Ιούνη 1974 είναι και η τυπική επικύρωση της κατάρρευσης. Από το 1976 άρχισε να ισχύει το σύστημα των κυμαινόμενων ισοτιμιών, η κρίση του οποίου εμφανίζεται στις μέρες μας. Οι όποιες προσαρμογές δεν μπορούν, όμως, να σταματήσουν τη δράση των θεμελιακών αιτιών της νομισματικής κρίσης.
