Ο νέος υπουργός Οικονομικών πήγε στο πρώτο του Eurogroupγια να δηλώσει: «Η πολιτική της Ελλάδας δεν αλλάζει, μάλλον επισπεύδεται». Καθησύχασε έτσι τους «εταίρους» για τη «μεταρρυθμιστική κόπωση» που διαπιστώνουν στην Ελλάδα. Και διέλυσε όλη την ανοητολογία περί χαλάρωσης κ.λπ. Παράλληλα όμως ήρθαν οι ίδιοι οι «εταίροι» (δηλαδή οι δανειστές) να ξεκαθαρίσουν πώς βλέπουν το μέλλον της δήθεν διαπραγμάτευσης για το χρέος βάζοντας τρεις προϋποθέσεις:
α. Την ικανοποίηση των προαπαιτούμενων (εδώ εγγυήθηκε ο Χαρδούβελης την «επιτάχυνση»).
β. Την ύπαρξη του πρωτογενούς πλεονάσματος (αυτή η προϋπόθεση προϋπήρχε και θα τηρηθεί ακόμη και αν μείνει λίθος επί λίθου).
γ. Την «εκτίμηση» (των δανειστών) ότι η ελάφρυνση του χρέους είναι αναγκαία. Διότι, όπως είπε γλαφυρά ο Ντάισελμπλουμ, δεν έχουν πειστεί ακόμη αν παρίσταται λόγος να «ελαφρυνθεί» ένα χρέος που τρέχει προς το 180% του ΑΕΠ.
Στο σημείο αυτό ο Όλι Ρεν ήταν ακόμη σαφέστερος: σημαντικότατος συντελεστής για να εκτιμηθεί η βιωσιμότητα του χρέους είναι ο δείκτης ανάπτυξης. Διότι, κύριοι, σημασία δεν έχει αν το χρέος είναι αδύνατον να εξυπηρετηθεί. Εφόσον πετύχετε έστω και την ελάχιστη αναιμική ανάπτυξη που υπόσχεται ο πρωθυπουργός σας, το προϊόν της θα έρθει σε εμάς. Τα υπόλοιπα είναι λαϊκισμός.
Όπως λαϊκισμός είναι η πιθανότητα να δουν φως οι κατεστραμμένοι δανειολήπτες. Όλα τα μοντέλα ρύθμισης των «κόκκινων δανείων» απαιτούν την αποπληρωμή του συνόλου των χρεών ακόμη και σε τεράστιο χρονικό βάθος. Πολιτική ρύθμιση δεν προβλέπεται.
Άλλωστε την πολιτική στην ευρωζώνη την ορίζουν οι διαχειριστές του χρήματος και δανειστές. Οι ευνούχοι που παριστάνουν τους πολιτικούς απλώς φροντίζουν τη διατήρηση της τάξης και την οργάνωση της λεηλασίας. Τίποτε άλλο…
