Τον 20ο αιώνα, με την επέκταση των ιμπεριαλιστικών κατακτήσεων των ΗΠΑ ιδιαίτερα στη Λατινική Αμερική, υιοθετηθήκαν διάφορα ιδεολογήματα για να δικαιολογήσουν αυτήν την επέκταση: το ηθικό δικαίωμα της «ανώτερης λευκής ράτσας», το προνόμιο της «προάσπισης της τάξης και της σταθερότητας», για να στηριχτούν οι τραπεζίτες, τα πετρελαϊκά μονοπώλια και οι εταιρείες εμπορίας μπανάνας, και αργότερα η πρόφαση της «κομμουνιστικής απειλής». Μετά το τέλος του «ψυχρού πολέμου», η Ουάσιγκτον, για να δικαιολογεί τις επεμβάσεις της για τον έλεγχο και την διαμόρφωση κυβερνήσεων και πολιτικών στην Λατινική Αμερική, ανακάλυψε τη μάστιγα των ναρκωτικών «που απειλεί την εσωτερική ασφάλεια των ΗΠΑ», και γι’ αυτό επέβαλε την δική της λύση: τον «πόλεμο εναντίον των ναρκωτικών», έξω όμως από τα σύνορα της. Έτσι, λοιπόν, ένα παγκόσμιο κοινωνικό πρόβλημα με σχεδόν 200 εκατομμύρια καταναλωτές και με εκτιμώμενο ετήσιο τζίρο 320 δισ. δολ., μετατράπηκε σε «πρόβλημα ασφαλείας» για τις ΗΠΑ.
Ωστόσο, μόνο το 1,5% των κερδών από την πώληση της κοκαΐνης στις Ηνωμένες Πολιτείες έφτανε στους αγρότες, παραγωγούς κόκας, ενώ τα δίκτυα που οργάνωναν τη διακίνηση στο αμερικανικό έδαφος καρπώνονταν το 70%.(Διάβασε: Office des Nations unies contre la drogue et le crime: Rapport mondial sur les drogues 2010 https://www.unodc.org/documents/wdr/WDR_2010/WDR2010-PR-French.pdf)
Το φταίξιμο, όμως από τον Ρέιγκαν και τον Μπους πατέρα- με την περίφημη «Οδηγία Εθνικής Ασφαλείας υπ’ αριθμόν 18» περί «διεθνούς αντιναρκωτικής στρατηγικής»- το επωμίστηκαν κυρίως χώρες που τα αριστερά κινήματα είχαν ισχυρές λαϊκές βάσεις, όπως: το Περού (Φωτεινό Μονοπάτι), τη Νικαράγουα (όπου η CIΑ συνεργαζόταν με εμπόρους ναρκωτικών, διευκολύνοντας την διακίνηση και την πώλησή τους, ενώ με τα έσοδα χρηματοδοτούσε τους ακροδεξιούς Κόντρας), την Κολομβία (FARC) και βέβαια το Μεξικό (Ζαπατίστας). Είναι χαρακτηριστικό, ότι ο στρατιωτικός εξοπλισμός που είχε σταλεί στο Μεξικό από τις ΗΠΑ για την καταπολέμηση των καρτέλ ναρκωτικών χρησιμοποιήθηκε, τελικά, από το στρατό του Μεξικού και τις παραστρατιωτικές ομάδες θανάτου στον πόλεμο κατά του Απελευθερωτικού Στρατού των Ζαπατίστας, με την σύμφωνη γνώμη της Ουάσιγκτον, διότι η φιλο-αμερικανική και νεοφιλελεύθερη «…κυβέρνηση του Μεξικού απειλείται με πτώση λόγω κοινωνικού και οικονομικού χάους…».
Το 2014 στο Μεξικό, οι αποκαλύψεις για τη στενή συνεργασία πολιτικών, αστυνομίας και καρτέλ ναρκωτικών, με αφορμή την δολοφονία από μεικτό απόσπασμα θανάτου αποτελούμενο από αστυνομικούς και ναρκω-εμπόρους των 43 φοιτητών της σχολής Normal Rural de Ayotzinapa, οι οποίοι είχαν πάει στην πόλη Ιγκουάλα για να ζητήσουν οικονομική ενίσχυση με σκοπό να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους, συγκλόνισαν την χώρα.
Όμως, πολλοί είναι αυτοί που προτιμούν να μην εστιάζουν την προσοχή τους σε τέτοιες «λεπτομέρειες» και να αφήνουν στη σκιά τόσο το ζήτημα του βαθύτατα διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος, όσο και της συνεχιζόμενης καταστολής της Αριστεράς στην Λατινική Αμερική, με πρόσχημα την καταπολέμηση των καρτέλ.
Σύμφωνα με την οργάνωση Human Rights Watch, περισσότεροι από 60.000 Μεξικάνοι έχουν χάσει τη ζωή τους στον « πόλεμο κατά των ναρκωτικών ». «Tο λουτρό αίματος τροφοδοτείται από δύο αλληλένδετες πηγές : από τη μία πλευρά, οι Ηνωμένες Πολιτείες διοχετεύουν χρήματα και όπλα στην άλλη πλευρά του Ρίο Γκράντε, προκειμένου να καταπολεμηθεί το εμπόριο ναρκωτικών. Από την άλλη πλευρά, τα διάφορα καρτέλ ανταγωνίζονται για τον έλεγχο των κυκλωμάτων διακίνησης. Όπως λέει ο συγγραφέας Τσαρλς Μπάουντεν, ο πόλεμος ενάντια στα ναρκωτικά συναντά τον πόλεμο για τα ναρκωτικά. Και οι δύο είναι εξίσου φονικοί».( (Monde-diplomatique: Γιατί η Ουρουγουάη νομιμοποιεί την κάνναβη http://archives.monde-diplomatique.gr/spip.php?article528)
Όπως παρατήρησε ο Ντέιβιντ Σάιμον, δημιουργός της τηλεοπτικής σειράς The Wire, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα μπορούσαν να δοκιμάσουν να συνεχίσουν τον πόλεμο κατά των ναρκωτικών « μέχρι τον τελευταίο Μεξικάνο ». (Τhe guardian: David Simon, creator of The Wire, says new US drug laws help only ‘white, middle-class kids’ https://www.theguardian.com/world/2013/may/25/the-wire-creator-us-drug-laws)
Στο Μεξικό, είναι αλήθεια, αναπνέει κανείς έναν αέρα ελεύθερης και εξωστρεφούς επιχειρηματικότητας από τις αρχές του 20ου αιώνα, όταν η εταιρεία International Harvester Company, ιδιοκτήτρια χιλιάδων εκταρίων μεξικανικής γης και χιλιάδων Ινδιάνων σκλάβων, παρήγαγε με μηδαμινό εργατικό κόστος φτηνές κλωστές. Οι Ινδιάνοι σκλάβοι-εργάτες δούλευαν στο ρυθμό που επέβαλε το μαστίγιο του επιστάτη. Εάν κάποιος παρέκλινε από το πρόγραμμα, τον έθαβαν ως το λαιμό και μετά αμολούσαν αλόγα πάνω του. Ειρήσθω εν παρόδω, ιδιοκτήτης της International Harvester Company ήταν ο Cyrus McCormick Jr, ο οποίος θεωρούσε άκρως επικίνδυνους εγκληματίες, όποιους εργάτες δεν αποδέχονταν τον δουλικό προορισμό τους, αλλά διεκδικούν εργατικά δικαιώματα ή κάνουν απεργία. Από τα εργοστάσια του McCormick ξεκίνησαν οι εργατικές διεκδικήσεις της οκτάωρης εργασίας και των καλύτερων εργασιακών συνθηκών, που κορυφώθηκαν με την απεργιακή κινητοποίηση και την σφαγή των εργατών στην πλατεία Haymarket στο Σικάγο την 1η Μαΐου 1886.
To 1982 ήταν η χρονιά εμπλοκής του ΔΝΤ στο Μεξικό, όταν αυτό ανακοίνωσε μορατόριουμ για τα διεθνή χρέη του, μετά από χρόνια κλοπής των πρώτων υλών τού από πολυεθνικές των ΗΠΑ. Όμως, καθοριστικό ρόλο άρχισε να παίζει το 1995, όταν το Μεξικό υπέγραψε τη λεγόμενη «Γραμμή Ευέλικτης Πίστωσης» με το ΔΝΤ, το οποίο συνεργάστηκε με το υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ και την Παγκόσμια Τράπεζα, για να εκπονηθεί ένα σχέδιο δανεισμού για την «αναδιάρθρωση της Μεξικάνικης οικονομίας». Δηλαδή, της διάσωσης του τραπεζικού συστήματος. Για το σκοπό αυτό, το Μεξικό δανείστηκε από το ΔΝΤ 20 δις. δολ. Η «αναδιάρθρωση της οικονομίας» και οι δομικές μεταρρυθμίσεις επενδύθηκαν από τους κυβερνώντες και τα ΜΜΕ με τις συνήθεις σε αυτές της περιπτώσεις δικαιολογίες: «αδυναμία του δημοσίου να ανταποκριθεί στις αυξανόμενες ανάγκες», οι «ιδιωτικοποιήσεις θα φέρουν ανάπτυξη και θέσεις εργασίας», οι «φόροι υπέρ του δημοσίου καταστρέφουν την ανταγωνιστικότητα», οι «συντάξεις απειλούν τα δημόσια ταμεία» ή «οικονομία πρέπει να ανταποκριθεί στις ανάγκες της σύγχρονης αγοράς».
Ένα από τα πρώτα μέτρα ήταν η ριζική αναμόρφωση του δημόσιου εκπαιδευτικού συστήματος με βάση ιδιωτικοοικονομικά και τεχνοκρατικά κριτήρια, με κατάργηση της ελεύθερης πρόσβασης στα Πανεπιστήμια και αλλαγές στον μέγιστο χρόνο σπουδών, που απέκλεισαν εκ των πραγμάτων χιλιάδες εργαζόμενους φοιτητές από τη συνέχιση των σπουδών τους.
Όλα αυτά θεσμοθετήθηκαν «νομιμότατα» με την συνταγματική αναθεώρηση του 1992, όπου καταργήθηκε κάθε διάταξη περί δημόσιας δωρεάν παιδείας. Η αναθεώρηση στην παιδεία μαζί με την ιδιωτικοποίηση της αγροτικής γης (που πυροδότησε την εξέγερση των Ζαπατίστας) αποτέλεσαν την πρώτη δέσμη των νεοφιλελευθέρων μέτρων του ΔΝΤ στο Μεξικό.
Ακολούθησε κύμα καταλήψεων των Πανεπιστημίων από φοιτητές, που κράτησαν σχεδόν ένα χρόνο. Έληξαν με βία από την κυβέρνηση του Ernesto Zedillo, ο οποίος είναι διευθυντής του Κέντρου για τη Μελέτη της Παγκοσμιοποίησης στο Πανεπιστήμιο Yale, και μέλος στο διοικητικό συμβούλιο της τράπεζας Citigroup.
Αυτή η καταστολή προκάλεσε ρίγη συγκίνησης στα αμερικανικά ΜΜΕ. Με ενθουσιασμό οι New York Times έγραφαν πως: «Ειρηνική επιδρομή τερματίζει τη μακρά πολιορκία των φοιτητών στο Μεξικό», και η εφημερίδα Boston Globe διαπιστώνει πως: «οι Σχολές είναι μπάχαλο μετά από ταλαιπωρία 291 ημερών»,ενώ ο τότε πρόεδρος Ερνέστο Σεντίγιο εξήγησε ότι «η δημοκρατία δεν μπορούσε να ανεχτεί άλλο την αρπαγή του πανεπιστημίου» από τους καταληψίες «που το μετέτρεψαν σε ατομική ιδιοκτησία τους». Η κυβέρνηση Σεντίγιο έστειλε 745 φοιτητές στα δικαστήρια με την κατηγορία της «ιδιοποίησης ξένης περιουσίας»!
Το Μεξικό σήμερα είναι μια χώρα όπου το 45,5% του πληθυσμού ζει κάτω από το όριο της φτώχιας, και μόνο το 5,6% των παιδιών συνεχίζουν την μάθηση τους στην ιδιωτικοποιημένη παιδεία μετά από τα πρώτα έξι χρόνια του σχολείου, ενώ ένας στους τέσσερις ιθαγενείς ηλικίας 15 ετών δεν μπορεί να διαβάσει ή να γράψει.(huffingtonpost: Mexico’s Poverty Rate: Half Of Country’s Population Lives In Poverty https://www.huffingtonpost.com/2013/07/29/mexico-poverty_n_3673568.html και Τheguardian: The help never lasts’: why has Mexico’s education revolution failed? https://www.theguardian.com/inequality/2017/aug/15/the-help-never-lasts-why-has-mexicos-education-revolution-failed)
Στο Μεξικό, του οποίου ένας πρόεδρος, ο Vicente Fox Quesada (2000-2006) ήταν ταυτόχρονα και διευθύνων σύμβουλος της Coca Cola σε όλη την Λατινική Αμερική, όλες οι δημόσιες και στρατιωτικές δομές είναι παραδομένες στις ΗΠΑ, στο ΔΝΤ και στις πολυεθνικές. Με νόμο η κυβέρνηση ποινικοποίησε την κοινωνική διαμαρτυρία, χαρακτηρίζοντας ως «τρομοκράτες» και «υπονομευτές του πολιτεύματος» τους κοινωνικούς αγωνιστές ∙ ενώ με το πρόσχημα της καταπολέμησης των ναρκωτικών, τα αστυνομικά, τα στρατιωτικά και παραστρατιωτικά σώματα συνέτριψαν κάθε πολιτική ή κοινωνική αντίσταση.
Με τι ίδιο πρόσχημα οι ΗΠΑ δεν δίστασαν να βομβαρδίσουν με χημικά, κατασκευασμένα από την Monsanto, την Chevron και την Dow, κάθε καλλιέργεια που αποφάσιζαν ότι ήταν ύποπτη σε όποια χώρα “γούσταραν”, ρημάζοντας ζωές και εδάφη, προκαλώντας παράλληλα μη αναστρέψιμη περιβαλλοντική ερήμωση. Το αποφυλλωτικό-ζιζανιοκτόνο που χρησιμοποίησαν οι ΗΠΑ στον «πόλεμο εναντίον των ναρκωτικών» είναι το απαγορευμένο από την Παγκόσμια Οργάνωση Υγεία, Glyphosate. Σε εμάς είναι γνωστό με την εμπορική ονομασία Roundup. (Τhe guardian: Will Colombia stop fighting coca by spraying glyphosate? https://www.theguardian.com/environment/andes-to-the-amazon/2015/may/12/colombia-monsanto-glyphosate-coca)
Η επικινδυνότητα του Roundup έχει πολλάκις καταγγελθεί, καθώς προκαλεί μια σειρά σοβαρών ασθενειών όπως καρκίνο, ορμονικές διαταραχές, γενετικές ανωμαλίες και νευρολογικές ασθένειες όπως η νόσος του Πάρκινσον. Επιπροσθέτως, έχει αποδειχθεί βλαβερό για την άγρια πανίδα και τον υδροφόρο ορίζοντα, όταν εξαπλώνεται μέσω του εδάφους ή των υδάτων απορροής. (Τhe guardian: Colombia to use glyphosate in cocaine fight again https://www.theguardian.com/world/2016/apr/19/cocaine-colombia-to-resume-using-glyphosate-to-destroy-illegal-coca-crops)
Τη δουλειά του αεροψεκασμού την έχει αναλάβει βέβαια ο ιδιωτικός τομέας και συγκεκριμένα η ιδιωτική στρατιωτική εταιρεία DynCorp International, η οποία μεριμνά για την «επιβολή του νόμου» και την «εξάλειψη της τρομοκρατίας», μιας και διαθέτει μισθοφορικές «δυνάμεις γρήγορης αντίδρασης». Η DynCorp εκπαιδεύει την αστυνομία του Ιράκ και του Αφγανιστάν, το οποίο παράγει σήμερα σταθερά πάνω από το 80% των οπιούχων που πωλούνται παγκοσμίως. Μάλιστα, η παραγωγή ηρωίνης στο Αφγανιστάν αυξήθηκε κατά 40 φορές από την ώρα που το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ ξεκίνησαν τον «Πόλεμο κατά της Τρομοκρατίας» το 2001. Γεννάται, λοιπόν, το ερώτημα: πώς γίνεται να υπάρχει τόσο μεγάλη παραγωγή οπίου και ηρωίνης μετά την εισβολή της Δύσης στην πολύπαθη χώρα; (Afghan Opium Production 40 Times Higher Since US-NATO Invasion https://www.telesurtv.net/english/news/Afghan-Opium-Production-40-Times-Higher-Since-US-NATO-Invasion-20160831-0003.html)
Ωστόσο, η εταιρεία DynCorp ,βαδίζοντας πίσω από το λάβαρο των υψηλών δημοκρατικών αμερικανικών ιδεωδών και των ραφιναρισμένων συμβολαίων που της εξασφάλιζαν πλουσιότατες απολαβές, διέθεσε ένα σμήνος αεροσκαφών τύπου OV-10 Bronco για τους ψεκασμούς στην Λατινική Αμερική μαζί με τους πιλότους. (Washingtonpost :Were peasant farmers poisoned by the U.S. war on drugs? A jury has the case https://www.washingtonpost.com/local/public-safety/were-peasant-farmers-poisoned-by-the-us-war-on-drugs-a-jury-has-the-case/2017/04/19/c44df686-2396-11e7-bb9d-8cd6118e1409_story.html?utm_term=.552eda160b8b)
Μια άλλη μέθοδος στην από αέρος καταπολέμηση των ναρκωτικών από τις ΗΠΑ είναι ο μύκητας Fusarium oxysporum. Ο μύκητας αυτός ανακαλύφθηκε σε φυτείες κόκας ιδιοκτησίας της γνωστής πολυεθνικής εταιρείας Coca Cola, η οποία χρησιμοποιεί, νομίμως βεβαίως, συστατικά του φυτού στο αναψυκτικό της. Στις φυτείες κόκας που διατηρεί στη Χαβάη η αγαπημένη εταιρεία, διαπιστώθηκε η καταστρεπτική δυνατότητα του μύκητα Fusarium oxysporum και άρχισαν τα πειράματα για την αξιοποίησή του. (The New York Times: Drug War Awaits Attack of Killer Fungus http://www.nytimes.com/2000/07/18/science/drug-war-awaits-attack-of-killer-fungus.html)
Με την συναίνεση των προτεκτοράτων του Λευκού Οίκου, Περού και Κολομβία, όπου το 0,2% των γαιοκτημόνων κατέχει το 45% της γης, πραγματοποιήθηκε η πρώτη χρήση του μύκητα στα εδάφη αυτών των χώρων, τα οποία και κατάστρεψε με οριστικό τρόπο αλλά όχι και την παραγωγή κόκας. (Colombia Journal: Washington’s New Weapon in the War on Drugs http://www.ericfichtl.org/index.php/texts/article/washingtons_new_weapon )
Στην Κολομβία, τα τάγματα θανάτου που βρίσκονται στην υπηρεσία των επενδυτών των πολυεθνικών των γαιοκτημόνων των καρτέλ ναρκωτικών ή οποιουδήποτε αλλού μπορεί να τα πληρώσει, αυτοχαρακτηρίζονται «ομάδες κοινωνικής εκκαθάρισης». Αυτές οι ομάδες έχουν έφεση στις δολοφονίες ζητιάνων, δημοσιογράφων, και Αριστερών στελεχών και μελών του FARC-EP. Όπως, άλλωστε, είχε τονίσει ο ο Φράνσις Τέιλορ, συντονιστής των αντιτρομοκρατικών ενεργειών του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, στην έδρα του Οργανισμού Αμερικανικών Κρατών (OAS) στην Ουάσιγκτον, κατά τη διάρκεια της συνάντησης της «Διαμερικανικής Επιτροπής κατά της Τρομοκρατίας» (CICTE), τόνισε ότι «Οι FARC-ΕΡ αλλά και ο ELN βρίσκονται μέσα στη λίστα των ΗΠΑ και θα έχουν την ίδια μεταχείριση όπως οποιαδήποτε άλλη τρομοκρατική οργάνωση του πλανήτη[…]όσον αφορά την υπεράσπιση των συμφερόντων μας που θα μας οδηγήσει να βάλουμε ένα τέρμα στις τρομοκρατικές δραστηριότητές τους».(Ριζοσπάστης:Χορός θανάτου https://www.rizospastis.gr/story.do?id=1114652)
Μια ακόμα ιερή ενασχόληση των «ομάδων κοινωνικής εκκαθάρισης» είναι η υπεράσπιση των πολυτελών επαύλεων στην πλούσια συνοικία της Μπογκοτά, όπου διαμένουν αξιοπρεπείς επενδυτές, οικονομικοί και πολιτικοί παράγοντες, γαιοκτήμονες, κυβερνητικοί συνδικαλιστές. (Διάβασε: stanford «United Self Defense Forces of Colombia, AUC» http://web.stanford.edu/group/mappingmilitants/cgi-bin/groups/view/85 ) Καθώς, όμως, το εμπόριο ναρκωτικών ανθούσε και οι ιδιωτικές παραστρατιωτικές δυνάμεις προστάτευαν φυτείες κόκας με ζήλο, σε ορισμένες περιοχές οι παραστρατιωτικές οργανώσεις εξελίχθηκαν σε de facto κυβερνήσεις. Έτσι, όταν η πολυεθνική εταιρεία Occidental Petroleum το 1983 ανακάλυψε σε αγροτική περιοχή Caño Limón πετρελαιοφόρα παιδία, είχε έτοιμο τον ιδιωτικό στρατό της. Η πολυεθνική συνέβαλλε οικονομικά στα κατακάθια των παραστρατιωτικών ομάδων, πληρώνοντας ένα δολάριο εν’οίδει πολεμικού φόρου, αφενός για να εκδιώξουν βίαια (δολοφονώντας, βιάζοντας, καίγοντας σοδιές και χωράφια) από την περιοχή τους γηγενείς πληθυσμούς, κυρίως Ινδιάνους μικροκαλλιεργητές, αφετέρου για προστασία από επιθέσεις των ανταρτών στα πετρελαιοφόρα οικόπεδα της. Η Occidental Petroleum είχε προσλάβει ακόμα και πιλότους που πετούσαν πάνω από τις εγκαταστάσεις και τους αγωγούς της, με σκοπό να εντοπίζουν αντάρτες και να ειδοποιούν τον κολομβιανό στρατό για να τους συντρίψει. Μάλιστα, η κυβέρνηση του Πατρός Μπους διέθεσε το 2000 κονδύλι ύψους 100 εκατομμυρίων δολαρίων, ώστε να εκπαιδεύσουν Κολομβιανούς με σκοπό την προστασία των εγκαταστάσεων της πετρελαιοβιομηχανίας. Ενώ το 2004 ο Λευκός Οίκος διέθεσε 147 εκατομμύρια προκειμένου να τοποθετήσει ιδιωτικό στρατό 800 ανδρών κατά μήκος των ιδιωτικών αγωγών πετρελαίου, γιατί, όπως επεσήμανε ο πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Κολομβία, η προστασία της Occidental Petroleum και των αγωγών της «ήταν σημαντικά για το μέλλον της τροφοδοσίας σε πετρέλαιο και για την εμπιστοσύνη των επενδυτών μας».(Sonia Shah: «Η Ιστορία του αργού πετρελαίου» Εκδόσεις Άγρα).
Η Κολομβία, η χώρα του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, στον οποίο οι ΗΠΑ είχαν απαγορεύσει να εισέρχεται στη χώρα γιατί χρηματοδοτούσε, λέει, αριστερούς αντάρτες στην πατρίδα του, είναι η τέταρτη μεγαλύτερη οικονομία της Λατινικής Αμερικής. Διαθέτει βαριά βιομηχανία, βιομηχανία ξυλείας, ασήμι, χρυσό, σμαράγδια, τεράστια αγροτική παραγωγή σε καφέ και κόκα και φυσικά πετρέλαιο. Είναι μια πολύ πλούσια χώρα με εκατομμύρια φτωχούς που ζουν σε φαβέλες, διότι τα μυθώδη κέρδη μοιράζονται σε μια δράκα ντόπιων ελίτ που έχουν δημιουργήσει δεσμούς και σχέσεις αλληλεγγύης με το ΔΝΤ, τις τράπεζες και μερικές ακόμα πολυεθνικές. Την ώρα που οι ελίτ της Κολομβίας πετάγονται τα σαββατοκύριακα στο Μαϊάμι για να κάνουν τα ψώνια τους, το 13% των παιδιών της χώρας πάσχει από χρόνιο υποσιτισμό, ενώ η ακραία φτώχεια πλήττει το 28% του πληθυσμού, και ασφαλώς κάτω και από αυτό το όριο ζει το 8,5%…
Ωστόσο, εάν η Ουάσιγκτον ήθελε πράγματι να αντιμετωπίσει το πρόβλημα, θα εστίαζε αφενός στις μεγάλες διεθνείς τράπεζες (πχ η HSBC και η Wachovia) που καθαρίζουν τα χρήματα της διακίνησης, λειτουργώντας ως ενεργός οικονομικός συνέταιρος των καρτέλ, χρηματοδοτώντας και τις ανισορροπίες του εμπορικού ισοζυγίου των ΗΠΑ, αφετέρου στο διασπασμένο εσωτερικό κοινωνικό περιβάλλον, στην απουσία κοινωνικής αλληλεγγύης και κοινωνικής έκφρασης, στην δημιουργία αξιοπρεπών θέσεων εργασίας για τα εκατομμύρια των περιθωριοποιημένων Αμερικανών. Όπως γράφει σε άρθρο του ο Άρης Χατζηστεφάνου: «…η αντανάκλαση του πολέμου κατά των ναρκωτικών στο εσωτερικό των ΗΠΑ επέτρεψε σε διαδοχικές κυβερνήσεις να επαναφέρουν τους μαύρους στην κατάσταση που βρίσκονταν πριν από τη δεκαετία του ’60 και πολύ κοντά στην εποχή της δουλείας. Παρά το γεγονός ότι τα εγκλήματα κατοχής, χρήσης και εμπορίας ναρκωτικών στις ΗΠΑ παρατηρούνται σε ανάλογα ποσοστά στο λευκό και το μαύρο πληθυσμό, οι φυλακές της χώρας συνέχιζαν να γεμίζουν με μαύρους και δευτερευόντως ισπανόφωνους. Σύμφωνα με την Μισέλ Αλεξάντερ (καθηγήτρια του δικαίου στο Πανεπιστήμιο του Οχάιο) με το να ποινικοποιήσουν σχεδόν τρείς στους τέσσερις μαύρους πολίτες της χώρας οι ΗΠΑ απλώς διαιωνίζουν τις φυλετικές διακρίσεις, με τη διαφορά ότι θύμα δεν λέγεται πλέον «νέγρος» αλλά «εγκληματίας». Το αποτέλεσμα είναι ότι η πλειονότητα του μαύρου πληθυσμού στερείται τα ίδια δικαιώματα στην εκπαίδευση, τη στέγαση, την κοινωνική πρόνοια και του δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι, που στερούνταν και οι μαύροι σκλάβοι πριν από δυο αιώνες.» (info-war: Από τον Ψυχρό Πόλεμο στον Πόλεμο των ναρκωτικών 04/12/2014).
Η ιστορία, όμως, της βρετανικής τράπεζας Hong Kong and Shanghai Banking Corporation (HSBC) έχει ενδιαφέρον. Ιδρύθηκε στο Xoνγκ Κονγκ το 1865, από Βρετανούς εμπόρους κυρίως οπίου, η εμπορία του οποίου εξυπηρετούσε τα οικονομικά συμφέροντα του βρετανικού στέμματος και του Αγγλικού καπιταλισμού.
Η Βρετανική Αυτοκρατορία, όταν την κυβερνούσε η βασίλισσα Βικτωρία, ήταν ο μεγαλύτερος έμπορος ναρκωτικών στον κόσμο.: «Η Γηραιά Αλβιώνα είχε μετατρέψει την αποικιοκρατούμενη Ινδία σε όαση από παπαρούνες, αφανίζοντας την τοπική αγροτική παραγωγή και τους αδύναμους Ινδούς αγρότες λόγω των αμύθητων κερδών που αποκομίζει η διαβόητη βρετανική Εταιρεία των Ανατολικών Ινδιών από την παγκόσμια εμπορία του οπίου. Το αγαθό αυτό με πατρικό τρόπο οι Βρετανοί το προσφέρουν αφειδώς και στην Κίνα.
Η Κίνα το 1839 αντέδρασε και απαγόρευσε στους Βρετανούς να εμπορεύονται το όπιο, ποινικοποίησε τη χρήση του, και άρχισε να συλλαμβάνει εμπόρους και χρήστες. Η βασίλισσα θεώρησε πλήγμα «κατά της ελευθερίας του εμπορίου» την απαγόρευση και έστειλε το στόλο της να διευθετήσει το ζήτημα. Την ίδια ώρα η ενάρετη χριστιανή Βικτωρία είχε επιβάλει ως κοινωνική επιταγή να μη βρίσκονται στις βιβλιοθήκες βιβλία που είχαν γράψει γυναίκες συγγραφείς δίπλα σε βιβλία που είχαν γράψει άνδρες συγγραφείς. Από θεολογικής απόψεως ήταν απαράδεκτο.
Σύμφωνα όμως με τον 6ο πρόεδρο των ΗΠΑ Τζον Κουίνσι Άνταμς (John Quincy Adams), η απαγόρευση εισαγωγής του οπίου στην Κίνα αποτελούσε «παραβίαση της χριστιανικής αρχής «αγάπα τον πλησίον σου» και γι’ αυτό την κατήγγειλε ως «μια τεράστια προσβολή κατά των δικαιωμάτων της ανθρώπινης φύσης και κατά των βασικών αρχών των δικαιωμάτων των εθνών».
Οι Πόλεμοι του Οπίου κράτησαν σχεδόν δέκα χρόνια (ο Α΄ Πόλεμος του Οπίου διεξήχθη από το 1839 ως το 1842 και ο Β΄ από το 1856 ως το 1860) και έληξαν με νίκη του ελεύθερου εμπορίου». (Κώστας Λουλουδάκης: Άσπρα Μαντίλια στην Plaza de Mayo Εκδόσεις ΚΨΜ).
Η τράπεζα HSBC, σήμερα η μεγαλύτερη τράπεζα της Ευρώπης και η τέταρτη μεγαλύτερη τράπεζα του κόσμου, πραγματοποίησε τα πρώτα της κέρδη από τις πωλήσεις ναρκωτικών, πρακτική που ουδέποτε σταμάτησε. Μάλιστα, το 2012 της επιβάλλεται από το αμερικανικό υπουργείο δικαιοσύνης πρόστιμο 1,9 δις δολαρίων για ξέπλυμα χρημάτων μεξικανικών και κολομβιανών καρτέλ κόκας. (Reuters: HSBC draws line under Mexican cartel case after five-years on probation https://www.reuters.com/article/us-hsbc-usa/hsbc-draws-line-under-mexican-cartel-case-after-five-years-on-probation-idUSKBN1E50YA)
Όχι! όλοι αυτοί που διοικούν την τράπεζα ή αυτοί που την ελέγχουν δεν πνίγηκαν μέσα στην ίδια την υποκρισία τους. Το 2017 και μόνο για το πρώτο τρίμηνο, τα κέρδη της ναρκοτράπεζας άγγιξαν 5,94 δισ. δολάρια…
Έτσι κι αλλιώς, τόσο οι επίσημοι οικονομικοί κλάδοι όσο και τα διεθνή κυκλώματα εμπορίας ναρκωτικών, έθεσαν τόσο συστηματικά σε εφαρμογή τις κατευθύνσεις της Παγκόσμιας Τράπεζας, η οποία παρότρυνε να αξιοποιηθούν οι τεράστιες ευκαιρίες που προσφέρει η παγκοσμιοποίηση της οικονομίας. Τα κυκλώματα αυτά, αξιοποιώντας την έκρηξη των θαλάσσιων και αεροπορικών διηπειρωτικών μεταφορών, καθώς και την επικράτηση της « πολιτικής ανοικτών θυρών » που περιορίζει τους τελωνειακούς ελέγχους, θεωρούνται πλέον σε θέση, σύμφωνα με τον διεθνή Οργανισμό Ελέγχου των Ναρκωτικών, να « αγοράζουν τις υπηρεσίες ειδικών στην πληροφορική για να ξεφεύγουν από την αστυνομία, να συντονίζουν τις αποστολές φορτίων και να “ξεπλένουν” τα έσοδα ». (Μonde-diplomatique: Προς το τέλος του « πολέμου κατά των ναρκωτικών» μετάφραση: Λογοθέτης Χάρης)
Άλλωστε, η απορρύθμιση και η εμφάνιση περισσότερο ή λιγότερο νόμιμων χρηματοοικονομικών λεωφόρων που περνούν από τους φορολογικούς παραδείσους, έχουν προσφέρει στα κυκλώματα αυτά άπειρες δυνατότητες ανακύκλωσης των κερδών τους.
Πάει πια πολύς καιρός από τότε που οι ΗΠΑ πρόβαλαν το άλλοθι της καταπολέμησης των ναρκωτικών ως βασικό επιχείρημά τους για να δικαιολογούν τις επεμβάσεις τους σε χώρες που δεν τους είχε χορηγήσει η Ουάσιγκτον πιστοποιητικό καλής συμπεριφοράς. Ο «πόλεμος των ναρκωτικών» δεν είναι σχεδόν τίποτε άλλο από το επίκεντρο του ιμπεριαλιστικού σχεδίου των Αμερικάνων, το «Σχέδιο Κεντρική Αμερική» ή, επισήμως, «Πρωτοβουλία Περιφερειακής Ασφάλειας για την Κεντρική Αμερική» («Central America Regional Security Initiative» – CARSI), με σκοπό να ενδυναμώσει την θέση των ΗΠΑ σε παγκόσμιο επίπεδο μέσω μιας πιο εντατικής εκμετάλλευσης και τον άμεσο εκτελεστικό έλεγχο των κρατών της Λατινικής Αμερικής. Με άλλα λόγια: βασικός μοχλός προώθησής των γεωπολιτικών συμφερόντων των ΗΠΑ ήταν και είναι ο «πόλεμος κατά των ναρκωτικών»!
«[…]Η ερμηνεία της πραγματικότητάς μας με ξένα σχήματα συμβάλλει μόνο στο να μας αποξενώνει κάθε φορά περισσότερο, να μας κάνει κάθε φορά λιγότερο ελευθέρους[…] η υπέρμετρη βία και δυστυχία στην ιστορία μας είναι αποτέλεσμα αιώνιας αδικίας και απύθμενης οδύνης[…] Πολλοί Ευρωπαίοι ηγεμόνες και στοχαστές ξέχασαν τις καρποφόρες τρέλες της νιότης τους, πως είναι δυνατόν ένας άλλος προορισμός μακριά από εκείνον του να ζεις υποταγμένος στα μεγάλα αφεντικά». Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες μιλάει στην απονομή του βραβείου Νόμπελ για το καταδικασμένο Μακόντο, την Λατινική Αμερική, σε εκατό χρόνια μοναξιάς… (Eduardo Galeano Μνήμη φωτιάς Εκδόσεις Πάπυρος).
