Στις εισαγγελικές Αρχές της Ρόδου συνεχίστηκε σήμερα η υπόθεση του beach bar και με τις εξοργιστικές εικόνες εργασιακής εκμετάλλευσης και εξευτελισμού. Ειδικότερα, ενημερώθηκε ο αρμόδιος εισαγγελέας και έλαβε καταθέσεις από τους εμπλεκόμενους και τους εργατικούς φορείς.
Βέβαια, καμία εισαγγελική παρέμβαση δεν λύνει το πρόβλημα του ασύδοτου εργοδοτικού κυνισμού συνεπικουρούμενου από ένα νομικό πλαίσιο που καλλιεργεί τον κυνισμό ως ένα ιδιαίτερο είδος “ελκυστικού επενδυτικού περιβάλλοντος”.
Επιπλέον, είναι δεδομένη η απουσία ελεγκτικών μηχανισμών στους τουριστικούς προορισμούς, εκεί που στήνονται οι εργασιακές γαλέρες. Είναι δεδομένη γιατί θέλουν οι αρμόδιοι να είναι δεδομένη.
Από την άλλη ακούμε κι εκείνους που μιλούν για το «δικαίωμα» του εργαζόμενου να κάνει ό,τι… θέλει στην εργασία του. Αυτό το «ό,τι θέλει» βέβαια χωραέι τα πάντα, ακόμα και πράγματα, που ενδεχομένως απέχουν πολύ απ’ αυτό που λέμε αξιοπρέπεια του εργαζόμενου, δηλαδή αυτού που τελικά παράγει τον πλούτο. Ναι, ξέρουμε ότι σε κάποιους ΔΕΝ αρέσει να τα ακούνε αυτά τα κομμουνιστικά, αλλά τι να κάνουμε. Ξύδι.
Όσον αφορά την υπερ-προβολή της ανακοίνωσης ορισμένων εργαζομένων της επιχείρησης – beach bar («δεν εργαζόμαστε με “συνθήκες μεσαίωνα” όπως ειπώθηκε από ΜΜΕ, ούτε “εκβιαζόμαστε”, ούτε “εξαναγκαζόμαστε” να κάνουμε πράγματα που δεν επιθυμούμε κατά την εκτέλεση των καθηκόντων μας») έχουμε ένα ερώτημα:
Έχετε δει πολλές φορές να υπάρχει τόση προβολή σε ανακοινώσεις εργαζομένων; Πάντως, το ίδιο λέει και ο επιχειρηματίας, που “προάγει τη βαριά βιομηχανία” (!), δηλαδή πως όλα γίνονται με τη συναίνεση τους για να παίρνουν μεγάλα φιλοδωρήματα.
Φυσικά, όλοι οι γνωρίζουμε ότι μεταξύ εργοδότη και εργαζόμενου υπάρχει (ΔΕΝ) υπάρχει ίση διαπραγματευτική ισχύς. Αυτά, βέβαια, δεν τα λέει ο κύριος επιχειρηματίας.
Α, επίσης να μην ξεχάσουμε να σας πούμε ότι και ότι η δουλεία επιτρέπεται όταν ρητά δεν απαγορεύεται. Κι ύστερα όλοι μαζί πήγαν στην παραλία….
Και κάτι ακόμα: Υπάρχει εκείνο το τραγούδι που γράφτηκε χρόνια πριν από τους αδερφούς Κατσιμίχα: «Για ένα κομμάτι ψωμί, δεν φτάνει μόνο η δουλειά» γράφουν. Και λίγο παρακάτω:
(…) Και κάποια μέρα θα σε λύσουν,
μα θα φοβάσαι να φύγεις, θα τρέμεις.
Θα σε κλωτσάνε και θα σ’ αρέσει, δικέ μου.
Σαν το σκυλί τους θα σ’ έχουν, δικέ μου,
μα δε θα έχεις ψυχή να το νιώσεις,
θα είναι για σένα αργά.
