“O άνθρωπος βρίσκεται σε διαρκή απώλεια” είναι ένας στίχος απ΄το κοράνι που προτάσσεται στο εξαιρετικό μυθιστόρημα του Μέσα Σελίμοβιτς «Ο Δερβίσης και ο θάνατος » και συμπυκνώνει τόσο μια ατράνταχτη αλήθεια για την ανθρωπότητα ενώ έμμεσα ερμηνεύει την αρχιτεκτονική της ζωής μέσα στο φόβο και την υποταγή μια και στο Ισλάμ δεν υπάρχει υποψία νύξης για συνδυασμό πίστης και ελεύθερης βούλησης.
Το Ισλάμ δεν φαίνεται να απασχολεί ιδιαίτερα τους Αθηναίους η τοποθέτηση του καθενός απέναντι στο προσφυγικό και οι μικροπολιτικές σκοπιμότητες οι φορτισμένες ιδεολογικές υπεραπλουστεύσεις είτε υπέρ των μεταναστών, είτε κατά της αφομοίωσης των μεταναστών, κρατάν αρκετό καιρό μια δημόσια εξαντλητική συζήτηση για το Ισλάμ σε εκκρεμότητα.
Η συγκυρία βέβαια έφτασε τα πράγματα στο σημείο την ίδια ώρα που συζητάμε για το πολυπλάνταχτο διαζύγιο ορθόδοξης εκκλησίας και κράτους να μιλάμε για τα θρησκευτικά δικαιώματα των μουσουλμάνων που γνωρίζουμε όμως ότι δεν συμπίπτουν ακριβώς με τα δικαιώματα του ανθρώπου…
Με όρους όπως «ισλαμοφοβία» και μερικούς ακόμα καθαρίζουμε και με αυτό το θέμα όπως ανάλογα διαχειριζόμαστε ότι συγκρούεται στην αντίληψη μας με την γενικόλογη ρατσιστική ή ανθρωπιστική επιλογή που έτσι κι αλλοιώς και οι δυο είναι κερδοφόρες για κάποιους. Μόνο που η Ισλαμοφοβία δεν είναι ένας κωμικοτραγικός στην ετυμολογία του όρος όπως η ομοφοβία. Την ομοφυλοφιλία και τους ομοφυλόφιλους στην τελική στο χέρι σου είναι να τους αποφεύγεις αν δεν τους κάνεις κέφι η τελική ανάλυση και το κέφι του καθενός παραμένουν τα ίδια όση επιστημονική, ιδεολογική, κοινωνιολογική κουβέντα κι αν γίνει για το θέμα , ότι είδους σύμφωνα και προικοσύμφωνα να ψηφιστούν. Η δίκαιη διεκδίκηση για ισονομία των ομοφυλόφιλων μέχρι εκεί που δεν εκτρέπει την οικογενειακή δομή δεν επιβάλλει ένα άλλο μοντέλο εκλογίκευσης από αυτό που υιοθετούμε για το θέμα της συνύπαρξης διαφορετικών εν γένει σε μια κοινωνία. Με το Ισλάμ είναι το ίδιο; Τελειώνει το θέμα με μια προσευχή σε έναν λατρευτικό χώρο με τα δικά του χαρακτηριστικά.
Όχι βέβαια το Ισλάμ είναι η ριζοσπαστικότερη σε αυτή την ιστορική φάση θρησκευτική παρέμβαση στην πολιτική ζωή, η δυσανεξία του να συνυπάρχει με απίστους είναι ρητή και δεδομένη.
Το Ισλάμ λοιπόν είναι εδώ και είναι φοβερό. Αποκεφαλίζει ζωντανούς ανθρώπους με την ίδια ευκολία που η δυτική εκλογίκευση αποκεφαλίζει την αλήθεια με την παραπληροφόρηση και τις προπαγάνδες . Δεν έχει όμως ανάγκη το Ισλάμ από διπλωματικά προσχήματα και ρητορικές, γιατί πηγάζει από την καρδιά της πολιτικής: τον νόμο της ισχύος και την άτεγκτη λογική της εξουσίας που ξέρει ότι έχει να κάνει απλά με ανθρώπους οπότε δεν χάνει το σάλιο της με το να απολογείται. Μόνο έτσι για να γίνεται κουβέντα διαιωνίζει την φιλολογία γύρω απ΄ το καλό και το κακό. το δίκιο και το άδικο.
Υπάρχει σημαντική διαφορά στον συγχρονισμό μεταξύ Ισλάμ και δυτικής κτηνωδίας. Στην Δύση η αποκτήνωση αποκορυφώνεται χάρις στο ότι η κουλτούρα της εξατομίκευσης που καλλιεργήθηκε χωρίς την παράλληλη καλλιέργεια του ατόμου μας έφτασε στο στάδιο του ανθρώπου καταναλωτή που μπορεί να διαχειρίζεται ιδέες και γνώσεις με την ίδια ευκολία που ανοίγει κονσέρβες και γεμίζει τον τόπο σκουπίδια Στο Ισλάμ όλα φοράνε τον φερετζέ του Ιερού και διευθύνονται από τον φόβο. Τον φόβο του Κυρίου, δηλαδή του Κυριάρχου.
Αυτά είναι μοτίβα – σαν αραβουργήματα πες, που επανακυκλοφόρησαν στις σκέψη μου με αφορμή τα δημοσιεύματα της περασμένης εβδομάδας για την θανατική ποινή δια αποκεφαλισμού που έχει επιβληθεί στην ακτιβίστρια – φεμινίστρια Ιsraa Al Ghamgam από την Σαουδική Αραβία και που η επικύρωσή της ακόμα εκκρεμεί , ενώ η τελεσίδικη απόφαση θα παρθεί από τον βασιλιά Σαλμάν. Χίλιες και μία ατελείωτη νύχτα του αραβικού κόσμου Νύχτα αδιαπέραστη από τις τυπολατρικές δυτικές διαμαρτυρίες διανοουμένων και οργανώσεων διαμαρτυρίες που και στη Δύση ελάχιστα ακουμπάν τις εξουσίες.
Όμως πόσο ανίσχυρο φαντάζει και το φεμινιστικό αίτημα σαν Δαυίδ στις αραβικές χώρες που η γυναίκα λειτουργεί πάντοτε ως υποκατάστατο για τον γενικό ευνουχισμό που υφίστανται οι άντρες από τον εξουσιασμό , πόσο ανίσχυρο το δυτικότροπο φεμινιστικό αίτημα απέναντι σε έναν αιωνόβιο και ακμαίο πρωτογονισμό .
Και πόσο δευτερεύον ζήτημα απέναντι στη συνολική καταπίεση ο φρικτός τυπολατρικός αποκεφαλισμός. Όταν ηρεμείς από τις εικόνες της φρίκης σκέφτεσαι ότι και αυτοί που δεν αποκεφαλίζονται ζουν το άλλο, να ξεροψήνεται το μυαλό και η ύπαρξή τους μέχρι να γίνουν κάρβουνο και να μην αντιλαμβάνονται την απάνθρωπη και αντιαισθητική κυριαρχία του μαύρου και της μούγκας
Ο αποκεφαλισμός με πολύ περισσότερο χαρούμενο τρόπο είναι αλήθεια με πολύχρωμες σημαιούλες και στολές και τυμπανοκρουσίες ακόμα και με παράλληλες μεσαιωνικές πανηγυριώτικες εκδηλώσεις τύπου Encardia και αποκριάτικα της Δόνας Σαμίου γνώρισε καλύτερες μέρες και στη Δύση .
Δυστυχώς η τεχνολογία κατέστρεψε και αυτήν την παραδοσιακή τελετουργία και έπειτα με τόσα κεφάλια μέσα αυτή η μέθοδος εξόντωσης κρίθηκε ασύμφορη – άντε τώρα να ψάχνεσαι και να απασχολείς και πολυδάπανους κρατικούς και διακρατικούς μηχανισμούς καταστολής για να εντοπίσεις αν εξέχει κανένα κεφάλι που πάει γυρεύοντας τον αποκεφαλισμό – και έτσι προτιμήθηκαν λιγότερο θεαματικές μέθοδοι εξόντωσης όπως τα μνημόνια και οι εκτελέσεις πρώτες και δεύτερες με αδειοκεφαλισμό κάτι που πετυχαίνει αναίμακτα το ευρωπαϊκό τραγούδι.
Στην Ελλάδα μας ο αποκεφαλισμός ως γνωστόν θριάμβευε μέχρι και το τέλος του εμφυλίου, από κει και πέρα , παρά την επανερχόμενη λαϊκή απαίτηση να πέφτουν κεφάλια στον κοινοβουλευτικό χώρο η βαρβαρότητα περιορίστηκε σε ότι σκαρφίζονται αυτά τα κεφάλια που θα ‘πρεπε να πέφτουν.
Στο tube oι Talking heads τραγουδάνε έναν στίχο ανάλογης κοσμοθέασης με τον στίχο απ΄ το Κοράνι που ανάφερα στην αρχή του κειμένου , τραγουδάνε ότι πήραμε τον δρόμο που πηγαίνει στο πουθενά , μόνο που είναι αλλιώτικο να διατυπώνεται το ίδιο νόημα με την ευλάβεια πιστού απ΄ το να τραγουδιέται τόσο ειρωνικά ανέμελα από ομιλούντα κεφάλια που ανά πάσα στιγμή μπορεί να σωπάσουν.
