Ας μιλήσουμε και για μια πολιτική τακτική που δεν έχουμε θίξει αυτές τις μέρες, με αφορμή την εμφάνιση της κ. Κωνσταντοπούλου στον skai. την τακτική του εισοδισμού.
“Εισοδισμός” λέγεται η μέθοδος με την οποία κάποιος ή κάποιοι, με προσχηματικό τρόπο διεισδύουν σε μια αντίπαλη παράταξη και αλλοιώνουν, ή ανατρέπουν από μέσα την αντίπαλη δύναμη.
Aν αγνοήσει κανείς του κανόνες της αστικής ευπρέπειας και του fair play ( δίκαιου παιχνιδιού), που είναι επίσης αποκύημα μιας αστικής οπτικής, ο σχεδόν μονόλογος της Ζωής Κωνσταντοπούλου στην συνέντευξη της στον Skai έρχεται να κλείσει συνωμοτικά το μάτι στους αριστερούς τηλεθεατές της, αφήνοντας ξεκάθαρες υπόνοιες για μια αναδρομική διαφοροποιημένη ανάγνωση του συνόλου των επιλογών του Συριζα στον κυβερνητικό του ρόλο, από έναν τουλάχιστον συνεννοημένο μικρό σκληρό πυρήνα στελεχών του, που σίγουρα δεν εδράζεται στην αριστερή του πλατφόρμα. Αναλυτικά τι σημαίνει αυτό;
Αφήνει υπόνοιες η όλη τακτική της κ. Κωνσταντοπούλου να αντικρούει τις εύλογες ερωτήσεις της δημοσιογράφου – υπογραμμίζω όμως εδώ, ότι είναι εύλογες μέσα στο παγιωμένο σύστημα παραπληροφόρησης και εξυπηρέτησης των πλουσίων , δηλαδή φαινομενικά εύλογες αλλά στην πραγματικότητα στημένες όπως κατ΄ επανάληψη διατυπώνει η κ. Κωνσταντοπούλου – καναλιζάροντας τον μονόλογο της όπου η ίδια θέλει να εστιάσει και να υπογραμμίσει, αφήνει υπόνοιες για ένα υποχρεωτικό διπλό παιχνίδι ενός αριστερού κόμματος με ευρωπαϊκό προσανατολισμό, μέσα στις συγκεκριμένες δομές ενός καταληστευμένου από τους μέχρι τώρα κρατούντες του κράτους, σε μια Ευρώπη που έχουν απαγάγει από τον σοσιαλιστικό της προσανατολισμό τα οικονομικά συμφέροντα σύμφωνα με την πεποίθηση της κ. Κωνσταντοπούλου.
Και είναι απολύτως ακριβή όσα επιλέγει η κ. Κωνσταντοπούλου να εκθέσει αντιπαρερχόμενη τις ευθείες απαντήσεις που της απευθύνει η δημοσιογράφος που υπηρετεί πλαγίως πλην σαφώς τα συμφέροντα του κ. Αλαφούζου και των συν αυτώ.
Είμαστε στην καρδιά λοιπόν των διπλών ρόλων και της εικονικής πραγματικότητας που απαιτεί ακατάπαυστη αποκωδικοποίηση. Είναι πολλά αυτά που μπορεί να εννοήσει κάποιος από τα υπονοούμενα που διπλωματικά αφήνει ασυμπλήρωτα η δημηγορία στην πραγματικότητα της κ. Κωνσταντοπούλου, από το ” όπου δεν πίπτει λόγος, στον απαίδευτο αγόμενο και φερόμενο ψηφοφόρο τον εξασφαλίζεις με τεχνάσματα” , μέχρι ότι μόνο έτσι μπορείς να αξιοποιήσεις το δημοκρατικό πολίτευμα και τους αλωμένους από την πλουτοκρατία θεσμούς του προς όφελος του λαού, εξαπατώντας ακόμα και τον λαό εφ΄ όσον δεν εννοεί να αντιληφθεί το συμφέρον του.
Είναι πολλά αυτά που μπορεί να υποπτευθεί ο αριστερός τηλεθεατής αυτής της εκπομπής αλλά τίποτα που να αποδεικνύεται ρητά μια και η μέθοδος που ακολουθεί η κ. Κωνσταντοπούλου αναμειγνύει την δημιουργική ασάφεια με την θεωρία των παιγνίων που φαίνεται ότι έχει σοβαρές ρίζες πια στο σκληρό πυρήνα του Συριζα που ανάφερα πριν, αλλά και με μια πολύ παλιότερη από αυτές τις ορολογίες τακτική και ελληνικότατη στην καταγωγή της τον εισοδισμό. Μια τακτική εξάλλου που είναι και το θεμελιακό άλλοθι της Αριστεράς για την παρουσία και την δράση της σε αστικά κοινοβούλια. Στόχος η άλωση του συστήματος από τα μέσα. Ο δούρειος ίππος. Δούρειος ίππος με περιεχόμενο τα λαϊκά συμφέροντα λοιπόν τόσο στο ελληνικό, όσο και στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο.
Και εύλογα έρχεται η επόμενη εύλογη παρατήρηση της κ. Κοσιώνη “Δηλαδή θα αλλάξετε την Ευρώπη;”
Tην τακτική εισοδισμού λοιπόν του Συριζα, ακόμα και σε σχέση με τους ίδιους τους βουλευτές του, αν υιοθετήσουμε ότι υπάρχει και εξελίσσεται ένα τέτοιο σχέδιο- και οι ενδείξεις είναι αρκετές- υιοθετούν και αριστεροί ιδεολογικά αντίπαλοι του Συριζα, για να εκτρέψουν μια εκλογική νίκη του ΟΧΙ του επικείμενου δημοψηφίσματος, σε ΟΧΙ του λαού επίσης, αλλά μεθερμηνευόμενο με τη δικιά τους οπτική σαν ΟΧΙ εντελώς στο ευρώ και την οικονομική Ένωση. Που σημαίνει ότι αυτή την φορά θα έχουμε την δημιουργία ενός ΕΑΜ ευθύς εξαρχής διασπασμένου εν τη ενότητι του, ενωμένο στην υπηρεσία των λαϊκών συμφερόντων, διασπασμένο στον ευρωπαϊκό ή μη προσανατολισμό του.
Υπάρχει λοιπόν και ένας άλλος εισοδισμός, ενός αστάθμητου παράγοντα που έχει τη δυναμική να επιβληθεί στους προηγούμενους και προς αυτή την κατεύθυνση σπρώχνει το συναισθηματικό κίνητρο των ψηφοφόρων και τα προγενέστερα ιστορικά ΟΧΙ του ελληνικού λαού. Είναι ο παράγοντας που με αναγκάζει να καταφύγω σε ένα στίχο του Ελύτη που τον περιγράφει συνοπτικά και τέλεια: « Τέτοια εύστοχη δείξε αδεξιότητα και να ο Θεός». Ο παράγοντας που θα σπρώξει πολλούς να ψηφίσουν ΟΧΙ , εντελώς ανεξάρτητα από τις προθέσεις και τους υπολογισμούς του Σύριζα και των αριστερών του αντιπάλων.
Δεν τελειώσαμε όμως, αμ δε. Τίθεται και θέμα δωδεκαθέου και ποιος θεός απ΄ όλους θα εμφανιστεί στη συγκεκριμένη περίπτωση ; O θεός του πολέμου, η θεά της τύχης, ο θεός βοηθός, η ο θεός εναντίον όλων;
Για τους μονοθεϊστές που περιτέμνουν το διογκωμένο δημόσιο θεϊκό τομέα, όλες αυτές οι λειτουργίες μπορούν να συμπτυχθούν και να επιτελεστούν από έναν και τον αυτό Θεό, που βάζει το χέρι του στα χέρια όλων των ψηφοφόρων.
Τίποτα δεν είναι εντελώς απίθανο να συμβεί, τίποτα δεν προεξοφλεί ότι κάτι οπωσδήποτε θα συμβεί. Και αυτό είναι η Ελευθερία.
Και μόνο έτσι , μη συνυπολογίζοντας και εξαντλώντας πιθανότητες και ποσοστά, αναλαμβάνοντας προκαταβολικά συνέπειες και υπερβαίνοντας τις, με ψυχικό κίνητρο κάτι που θεωρείς ακλόνητο σε όλες τις συνθήκες και τα γυρίσματα των συγκυριών, μόνο έτσι η απόφαση γίνεται η έκφραση της βούλησης, της ελεύθερης βούλησης
[iframe id=”https://www.youtube.com/embed/amqQ5FTkgCE”]
