Αναδημοσιεύουμε από το dioti.gr:
«Αχ πόσο δίκιο είχε ο Γιάννης Ρίτσος να θεωρεί «επικίνδυνα» τα όνειρα των παιδιών. Δεν εξηγείται αλλιώς. Φαίνεται πως η ανάρτηση των στίχων του Ρίτσου τρόμαξαν και το facebook που τους χαρακτήρισε σαν πιθανό κακόβουλο λογισμικό (SPAM) και αφαίρεσε την ανάρτησή τους.
Ποιους άραγε τρομάζουν τα όνειρα των παιδιών που παίζουν με το χρυσό φεγγάρι; Οι μανάδες τους συνοφρυώνονται γιατί ξέρουν καλά πως τα παιδιά που μεγαλώνοντας αγωνίζονται να υλοποιήσουν όχι τα οριοθετημένα όνειρα από την κοινωνία, αλλά τα καταδικά τους όνειρα, αυτά που φτιάχνουν βλέποντας ψηλά, πολύ ψηλά, παίζοντας με το φεγγάρι είναι επικίνδυνα για τους κρατούντες, τους θεσμοφύλακες-δεσμοφύλακες αυτής της κοινωνίας.
Κι όσα παιδιά επιμένουν πως τα όνειρά τους μπορούν να υλοποιηθούν έρχονται αντιμέτωπα με τη σιδερένια γροθιά αυτής της κοινωνίας. Πληρώνουν το τίμημα της υπεράσπισης των ονείρων τους. Γι αυτό τρέμει η ψυχή των μανάδων, γεμίζει από τον πόνο της “Μάνας του Χριστού” του Κώστα Βάρναλη, που μέσα στο σπαραγμό της αποδέχεται πως όποιος ονειρεύεται είναι ένας μικρός ή μεγάλος Προμηθέας κι αναφωνεί: “Αχ! δεν ξέρει, τί λέει το πικρό μου το στόμα! Τριάντα χρόνια παιδί μου δε σ’ έμαθ’ ακόμα!”
Τρέμει η ψυχή των μανάδων για τα παιδιά που παίζοντας με το χρυσό φεγγάρι , κρύβουνε τα χρυσωμένα χέρια τους στις άδειες τσέπες τους. Τρέμει όμως και η ψυχή των αφεντάδων, που δεν τρομάζει από τους θρήνους για τα παιδιά των μεταναστών που πνίγονται στις μαύρες θάλασσες, για τα παιδιά που αφήνουν την τελευταία πνοή τους στα πεζοδρόμια με μια σύριγγα μπηγμένη στο χέρι, για τα παιδιά που εκδίδονται για ένα κομμάτι ψωμί, για τα παιδιά-θύματα αυτής της κοινωνίας. Διότι στους θρήνους το κεφάλι είναι σκυφτό. Στα όνειρα των παιδιών το κεφάλι που ατενίζει το φεγγάρι στέκεται ψηλά. Πολύ ψηλά. Κι αυτό είναι πρόβλημα.
Διαβάστε το απόσπασμα από το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου: “Τρέξανε τα παιδιά, πήραν στα παχουλά τους χέρια το φεγγάρι”»
