Στη φωτογραφία δεξιά είναι «Ο Σκεπτόμενος», ένα από τα σημαντικότερα επιτεύγματα της γλυπτικής, έργο του François Auguste René Rodin (1840- 1917). Στη φωτογραφία αριστερά είναι ένας εργαζόμενος από την εποχή του κορωνοϊού.
Υπάρχει κάποιος που κατάφερε να σκεφτεί το παρακάτω σχόλιο, ως λεζάντα για τη φωτογραφία από την κρεαταγορά:
«Ο σκεπτόμενος του Ροντέν, σε εκδοχή κεντρικής κρεαταγοράς, ή το “ευαίσθητο χασαπάκι”».
Πρόκειται για τον ίδιο που έχει φτάσει στο σημείο να κατορθώσει και αυτά:
- Ο «σεμνός» φασισμούλης μιας ακόμα «συγγνώμης»
- Δεν έχω λόγια
- Η «Καθημερινή» αντιγράφει τη Χρυσή Αυγή και μαλώνει τη Νέα Δημοκρατία
- Ο κυριλέ χρυσαυγιτισμός για τον Νίκο Τεμπονέρα.
Επίσης, έχει υπογράφει και το κείμενο με τον τίτλο «Η ευκαιρία της Χρυσής Αυγής για τη δημοκρατία».
Πρόκειται για επιτεύγματα αθλιότητας τα οποία δημοσίευσε στην εφημερίδα «Καθημερινή». Η λεζάντα με τον Ροντέν και το «χασαπάκι» φιλοξενείται στην εφημερίδα «Τα Νέα», όπου γράφει πλέον.
Και είναι άξια μια λεζάντα να σχολιαστεί; Ναι, είναι, διότι η συγκεκριμένη λεζάντα περιέχει ένα ταξικό διαχωρισμό μεταξύ άξιων και ανάξιων να είναι σκεπτόμενοι. Μπορεί να μην υπήρχε πρόθεση για κάτι τέτοιο, να ήταν μια αθώα πλακίτσα; Ας πούμε ότι μπορεί κι ας συνεχίσουμε με εικασίες. Είναι, άλλωστε τόσο – υποτίθεται – αφαιρετική η λεζάντα που επιτρέπει υποθέσεις. Εκτός αν παριστάνει πως έχει κρυμμένα νοήματα και εξυπηρετεί μια ανόητη επίδειξη γνώσης (κατηγορίας “ξέρω και από Ροντέν, πάμε μια βόλτα;”).
Είναι δυνατόν το «χασαπάκι» να έχει την ίδια στάση με τον «Σκεπτόμενο» του Ροντέν και τις ίδιες ανησυχίες και συμβολισμούς; Όχι, βέβαια! Τι υψηλό να σκεφτεί το «χασαπάκι»; Άντε να είναι κουρασμένο από τη δουλειά και να το απασχολεί η επιβίωση του, το πολύ – πολύ να έχει πονοκέφαλο. Αυτά μας λέει η λεζάντα. Αυτά καταλαβαίνουμε εμείς, για την ακρίβεια, ότι μας λέει. Το φταίξιμο δικό μας αν δεν αντιληφθήκαμε κάποιο άλλο είδος χιούμορ που ήθελε να κάνει ο λεζαντούχος.
Και καταλαβαίνουμε κι άλλα από τα «νοήματα» της λεζάντας: Είναι φανερό πως το «χασαπάκι» άντε να λέγεται Μήτσος, δεν θα μπορούσε να λέγεται, για παράδειγμα François Auguste René Rodin. Γιατί; Μα γιατί είναι «χασαπάκι»! Μπορεί να γίνει μια τόσο βλακώδης σκέψη; Ναι, εάν έχεις ταξική υπεροψία και διακατέχεσαι από ανάγκη χλευάσεις κάποιον, τον οποίο δεν γνωρίζεις αλλά τον θεωρείς κατώτερο σου, μπορείς να γίνεις και γελοίος χωρίς να το παίρνεις χαμπάρι.
Τα παραπάνω, όπως είπαμε, είναι εικασίες. Κάτι είναι, όμως, είναι απολύτως σίγουρο: Ορισμένοι διατηρούν μια πνευματική σαπίλα και εν μέσω πανδημίας. Την ίδια ώρα τα «χασαπάκια» δουλεύουν, απολύονται, προσπαθούν να ζήσουν. Είπαμε, όμως, για κάτι λεζαντούχους δεν μπορεί είναι «σκεπτόμενα», άντε να είναι «ευαίσθητα».
Και κάτι τελευταίο: Για να είσαι σκεπτόμενος θέλει (και) μια στοιχειώδη κοινωνική εμπειρία από την πραγματική ζωή.
