Βράδυ Τετάρτης στην πλατεία Υψηλών Αλωνίων, στο κέντρο της Πάτρας, και ένας άστεγος ηλικιωμένος άνδρας, βυθισμένος στη μοναξιά του, κάθεται σε ένα παγκάκι και μιλάει δυνατά μόνος του, μιας και δεν έχει άλλον άνθρωπο να μιλήσει.
Μια εικόνα που πλέον μοιάζει γνώριμη, μια εικόνα που σίγουρα θα συναντήσεις σε μια βραδινή βόλτα.
Ένας νεαρός ντελιβεράς τον βλέπει, ανεβαίνει με το μηχανάκι του στην πλατεία και τον πλησιάζει. Ο άστεγος άντρας τον κοιτάζει απορημένος. Μια απορία που πηγάζει από την αδράνεια μιας ολόκληρης κοινωνίας για τους αόρατους ανθρώπους που ζουν ανάμεσα μας.
Μετά από λίγο βγάζει από την βαλίτσα που έχει στο μηχανάκι του μία σακούλα και προσφέρει στον ηλικιωμένο φαγητό.
Όσο υπάρχουν και κυκλοφορούν δίπλα μας άνθρωποι που δεν κλείνουν τα μάτια και συχνά από το υστέρημά τους δίνουν χέρι βοηθείας, ίσως υπάρχει ελπίδα τελικά.
Λένε ότι την Κυριακή ήταν η παγκόσμια μέρα αστέγων.
Κάθε μέρα, λέμε έμεις.
Μια μεγάλη αγκαλιά στους ήρωες του δρόμου.
Μας έχουν πραγματική ανάγκη και είναι οι μόνοι που λένε πάντα την αλήθεια.
