Αφού πούλησαν δάση βουνά και παραλίες, αφού χάρισαν ή πακετάρουν για ξεπούλημα Δημόσιες Επιχειρήσεις και πόρους, αφού τίναξαν στον αέρα το όποιο σύστημα υγείας οδηγώντας ανθρώπους (που αδυνατούν να πληρώσουν) στον Καιάδα, οι κύριοι Σαμαράς- Βενιζέλος και ΣΙΑ αποφάσισαν να δώσουν την χαριστική βολή στα ανώτατα και ανώτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας, συνεχίζοντας με συνέπεια το έργο της κατεδάφισης του Δημόσιου χαρακτήρα της Παιδείας.
Σε σύσκεψη στο Μέγαρο Μαξίμου σήμερα (Παρασκευή 1 Αυγούστου) ο πρωθυπουργός, Αντώνης Σαμαράς, μαζί με τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, Ευάγγελο Βενιζέλο, τον αναπληρωτή υπουργό Οικονομικών, Χρήστο Σταϊκούρα, τον υπουργό Παιδείας, Ανδρέα Λοβέρδο και ο γγ Έρευνας και Τεχνολογίας Χρήστο Βασιλάκο αποφάσισαν να εγκρίνουν την… αυτοχρηματοδότηση για τα ΑΕΙ και ΤΕΙ της Ελλάδας. Με άλλα λόγια, αποφάσισαν να βοηθήσουν την «αγορά» να ρυθμίσει κατά το συμφέρον της (κέρδος) ποιο πανεπιστήμιο χρειάζεται και πιο όχι, ποιο θα συνεχίσει να υπάρχει και ποιο όχι…
Ο υπουργός παιδείας συνόψισε τις αποφάσεις ως εξής: «Να προσαρμοστούμε σε όσα ισχύουν στις χώρες του δυτικού ημισφαιρίου και ιδιαίτερα στην ΕΕ, να απελευθερώσουμε από την ενιαία αρχή πληρωμών τα ερευνητικά κέντρα του ιδιωτικού δικαίου, τα ινστιτούτα, τους ειδικούς λογαριασμούς των πανεπιστημίων, των ΤΕΙ και των ερευνητικών κέντρων που ανήκουν στο δημόσιο», ανέφερε χαρακτηριστικά ο υπουργός Παιδείας, εξερχόμενος από το Μέγαρο Μαξίμου. «Πλάι στο δυσμενές μέτρο της περικοπής των χρηματοδοτήσεων, που σε καμία περίπτωση δεν επιτρέπει να ιδρύονται νέα πανεπιστήμια, προσθέτουμε δυνατότητα να μπορούν να αυτοχρηματοδοτούνται απευθυνόμενα είτε σε προγράμματα της ΕΕ είτε στην ιδιωτική πρωτοβουλία».
Τί ακριβώς σημαίνουν όλα αυτά; Είναι σε τελική ανάλυση απλούστατο: Όποιος διαθέτει χρήμα μπορεί να έχει πρόσβαση στο Πανεπιστήμιο. Οι υπόλοιποι στον Καιάδα, όπως ακριβώς με ακόμη πιο άμεσο και οδυνηρό τρόπο συμβαίνει ήδη στο χώρα της υγείας: όποιος δεν έχει χρήματα πεθαίνει σαν το σκυλί στο δρόμο!
Διάλυση με σχέδιο
Δεν θα υποστηρίξουμε ότι η κατάσταση στην Παιδεία ήταν άριστη—ούτε καν υποφερτή- στην προ μνημονίου εποχή. Παρέμενε όμως (παρά την ύπαρξη πολλών και διάφορων πολιορκητικών κριών) Δημόσια. Ο Δημόσιος χαρακτήρας της παιδείας περιγράφει μια φιλοσοφική προσέγγιση και μια πολιτική επιλογή για το όραμα οργάνωσης μιας κοινωνίας. Το σύνθημα «ψωμί- παιδεία» ελευθερία συνόψισε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις κοινωνικές διεκδικήσεις οι οποίες διαμόρφωσαν το λεγόμενο κοινωνικό μεταπολεμικό κράτος, στην Ευρώπη, την Ελλάδα και αλλού. Έ λοιπόν, οι κύριοι Σαμαράς, Βενιζέλος και σια, αφού ολοκλήρωσαν την κατεδάφιση κάθε κοινωνικού χαρακτηριστικού του ελληνικού κράτους πιστεύουν ότι ήρθε η ώρα να τελειώσουν και τυπικά με εναπομείνασες εκκρεμότητες. Η παιδεία είναι μια από αυτές.
Η περικοπή πάνω κάτω του 1/3 των πόρων για τη λειτουργία των ανώτατων και ανώτερων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων τα χρόνια του μνημονίου υπονόμευσε τα σαθρά θεμέλια του οικοδομήματος. Όπως και σε άλλους τομείς του κράτους (υγεία για παράδειγμα), με πρόσχημα και αφορμή δυσλειτουργίες και ανορθολογισμούς οι ελληνικές κυβερνήσεις των μνημονίων, δεν ξεκίνησαν μια διαδικασία εξ ορθολογισμού και διορθώσεων. Αντίθετα, τίναξαν στον αέρα εκ θεμελίων τις υπάρχουσες δομές, χωρίς ταυτόχρονα να έχουν ένα σχέδιο αντικατάστασής τους. Για την ακρίβεια, είχαν ένα καθαρό και καλά κρυμμένο σχέδιο. Να δημιουργήσουν το κενό (την ευκαιρία) για την δραστηριοποίηση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Με πιο απλά λόγια: Να μετατρέψουν την ευθύνη του κράτους απέναντι στους πολίτες του σε εμπόρευμα το οποίο θα διατίθεται σ όποιον μπορεί να το αγοράσει.
Η Παιδεία (και θεωρούμε ότι διατυπώνουμε μια αυτονόητη και κοινά αποδεκτή άποψη) βρίσκεται στον πυρήνα ενός στρατηγικού σχεδιασμού μιας οργανωμένης κοινωνίας. Μέσα από την εκπαιδευτική διαδικασία μια πολιτεία κάνει τις επιλογές της και προσανατολίζει την πορεία της. Παίρνει, μ άλλα λόγια, τις αποφάσεις που την οδηγήσουν εκεί που φιλοδοξεί να φτάσει. Έχουμε την εντύπωση ότι τέτοιου είδους αποφάσεις δεν μπορούν να ληφθούν με τα περιβόητα «ιδιωτικοοικονομικά» κριτήρια. Αυτά είναι σε τελική ανάλυση λογαριασμοί σε λογιστικά γραφεία των επιχειρήσεων που μετρούν τα κέρδη.
Όμως η κυβέρνηση ενός κράτους δεν (πρέπει να )είναι λογιστικό γραφείο ούτε να λειτουργεί ως μάνατζερ ιδιωτικών συμφερόντων. Μια τέτοια κυβέρνηση, μετατρέπει ένα κράτος σε ένα κέλυφος χωρίς περιεχόμενο, άχρηστο και περιττό να υπάρχει. Μήπως, τελικά αυτός είναι ο στόχος;
