Εκείνη την περίοδο, ο πρόεδρος Τζόνσον και η ομοσπονδιακή κυβέρνηση, κάτω από την κατακραυγή της παγκόσμιας κοινής γνώμης για τις συνεχιζόμενες φυλετικές διακρίσεις και την πάλη του αντιρατσιστικού κινήματος στις ΗΠΑ, προχωρούσε στην ψήφιση νόμων που αποκαθιστούσαν την πολιτική ισότητα των εγχρώμων.
Ομως, η εφαρμογή των νόμων σκόνταφτε στους κυβερνήτες του Νότου, με πρώτο και χειρότερο τον Τζορτζ Ουάλας της Αλαμπάμα, οι οποίοι έχουν δημιουργήσει «κράτος εν κράτει», εγκαθιδρύοντας ένα βασίλειο τρόμου και αυθαιρεσίας.
Ετσι την 1η Φεβρουαρίου του 1965 συλλαμβάνονται από την Αστυνομία της ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και άλλοι 766 διαδηλωτές, ενώ ένας μαύρος διαδηλωτής δολοφονείται εν ψυχρώ με μια σφαίρα στο στομάχι, έπειτα από βίαιη διάλυση πορείας στην πόλη Μάριον.
Η αστυνομική βία έχει τα αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα: οι ειρηνικές και απολύτως πειθαρχημένες διαδηλώσεις των μαύρων σαρώνουν τον αμερικάνικο Νότο με ρυθμούς χιονοστιβάδας.
Στις 7 Μαρτίου δεκάδες μαύροι τραυματίζονται από αστυνομικά κλομπ και δακρυγόνα στην πρωτεύουσα της Αλαμπάμα, Μοντγκόμερι,
Δύο μέρες αργότερα, ρατσιστική συμμορία ξυλοκοπεί μέχρι θανάτου τον αιδεσιμότατο Τζέιμς Ριμπ, από τους πρωταγωνιστές των ειρηνικών κινητοποιήσεων. Το αίμα του Ριμπ δε χύνεται μάταια: Η πανεθνική συγκίνηση μετατρέπεται σε μαζικότατες πορείες διαμαρτυρίας στην Ανατολική Ακτή (Νέα Υόρκη, Νιου Τζέρσεϊ), και το βιομηχανικό Βορρά (Ντιτρόιτ, Σικάγο).
Οι εξελίξεις παίρνουν καταιγιστικούς ρυθμούς όταν πλέον το κίνημα των μαύρων ξεπερνά το αρχικό, περιορισμένο πλαίσιο της κινητοποίησης και εκτός από τη διεκδίκηση της πολιτικής ισότητας θέτει στο επίκεντρο το θέμα της κοινωνικής αδικίας.
