Just in

Όλα τα νέα
Imerodromos logo
 

Ως πότε;

Ήταν Ιούλιος του 2008 όταν έγινε ένα από τα πολύνεκρα εργοδοτικά εγκλήματα. Έπνιξαν στο αίμα τη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη. Τότε γράφτηκε..

Ήταν Ιούλιος του 2008 όταν έγινε ένα από τα πολύνεκρα εργοδοτικά εγκλήματα. Έπνιξαν στο αίμα τη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη. Τότε γράφτηκε το κείμενο που θα διαβάσετε παρακάτω. 

Από τότε η λίστα των νεκρών εργατών δεν έχει σταματήσει να συμπληρώνεται. Τελευταίος νεκρός στη λίστα ο 47χρονος εργάτης στη Ζώνη, σε ένα ακόμα εργοδοτικό έγκλημα (από το σημείο η φωτογραφία). 

7Δυστυχώς, παραμένουν αυτά που γράφτηκαν στο κείμενο (στον Ριζοσπάστη 29-7-2008 με τίτλο «Καράβι»). Και ισχύουν και οι ίδιες «λύσεις»: 

Εθαψαν κι άλλα αστέρια στη γη. Εκρηξη, φωτιά, αίμα, δηλητηριασμένος αέρας, διαμελισμένα πτώματα, κομμένες ανάσες. Τα κεφάλια ψηλά, τα μάτια στον ουρανό, το άσπρο των ματιών γεμάτο δάκρυα οργής, το άδικο είναι έτοιμο να σκίσει το στήθος. Το αμπάρι δεν είχε έξοδο διαφυγής. Το καράβι δεν τηρούσε τις προϋποθέσεις για να δουλεύο4ν άνθρωποι στα σπλάχνα του. Σιωπή. Θρήνος. Φόβος για το επόμενο θύμα στη Ζώνη. Φόβος για το επόμενο θύμα οπουδήποτε η ζωή δεν αξίζει τίποτα παραπάνω από ένα τσαλακωμένο χαρτονόμισμα, ένα μεροκάματο που μπορεί να αντικατασταθεί με ένα άλλο!

Ως πότε; Ως πότε οι εργάτες δεν θα ‘χουν το δικαίωμα της ελπίδας στο επόμενο χάραμα; Ως πότε θα φεύγουν απ’ τα σπίτια τους και θα μουντζουρώνει το βλέμμα τους η αμφιβολία της επιστροφής; Ως πότε οι εκβιασμοί και οι απειλές; Ως πότε η ανασφάλεια της ανεργίας; Ως πότε το μαχαίρι, κάθε μέρα, στο λαιμό; Ως πότε ο φόβος για τη στιγμή που το παιδί σού ζητάει το αυτονόητο και συ δεν έχεις να του το δώσεις; Ως πότε η αγωνία για την ανάγκη της ερχόμενης μέρας; Ως πότε η τράπεζα θα στέλνει ένα χαρτί και θα ζητάει να κόψεις κάτι απ’ τη ζωή σου, για να ξοφλήσεις τη δόση;

Ο Ηλίας, ο Παναγιώτης, ο Παύλος, ο Κώστας, ο Φλοράν, ο Ασούκ, ο Γιάννης, ο Ρομουάντο δεν υπάρχουν πια; Ο Ηλίας, ο Παναγιώτης, ο Παύλος, ο Κώστας, ο Φλοράν, ο Ασούκ, ο Γιάννης, ο Ρομουάντο ζουν. Ζουν με τους εργαζόμενους, ολόκληρης της πλάσης, που δολοφονήθηκαν με τον πιο σκληρό και απάνθρωπο τρόπο: Μ’ ένα εργοδοτικό έγκλημα. Απαιτούν δικαίωση.

«Κάποιοι» κοστολόγησαν τη ζωή τους και αποφάσισαν: Αυτή είναι η τιμή, αυτές είναι οι ώρες εργασίας, αυτές είναι οι συνθήκες δουλειάς. Είναι διαταγή: Δουλέψτε! Πιο γρήγορα, πιο γρήγορα! Μη σταματάτε! Πιο γρήγορα! Πρέπει να εισπράξουμε! Κι άλλα! Κι άλλα! Πιο πολλά! Δουλέψτε!

Οι «κάποιοι» δεν είναι ούτε ανώνυμοι, ούτε κρύβονται. Είναι «αξιοπρεπείς» «κύριοι», οι οποίοι κατέχουν ό,τι εμείς φτιάξαμε και φτιάχνουμε. Αυτοί που δεν αντιλαμβάνονται τη διαφορά ανάμεσα στην ανθρώπινη ύπαρξη και το μηχάνημα που ‘χουν στη δούλεψή «τους». Σαν να μην έχει ο εργάτης ανάσα, πρόσωπο, σώμα, κούραση, καρδιά, οικογένεια, συναισθήματα, ανάγκες, μέλλον. Αυτό είναι και το μεγάλο τους λάθος. Νομίζουν πως ο εργάτης χρειάζεται ό,τι και το μηχάνημα: Συντήρηση! Οσο μικρότερο το κόστος της συντήρησης, τόσο περισσότερα τα κέρδη. Δουλέψτε! Πρέπει να εισπράξουμε!

Κι έτσι μεγαλώνει η λίστα. Κι έτσι πολλαπλασιάζονται τα πλούτη τους. Και θέλουν κι άλλο, κι άλλο! Τα ζώα! Δεν καταλαβαίνουν ότι θα ‘ρθει η στιγμή του τέλους. Στο άκουσμα και μόνο της είδησης – ο κάθε εργαζόμενος – φώλιασε στην ψυχή του, για μια ακόμη φορά, μίσος για τους εγκληματίες. Είναι μίσος ταξικό, έστω και εάν δεν ξεσπάει σε όλους σήμερα.

Μαζεύεται, συγκεντρώνεται και θα γίνει δύναμη συνειδητοποίησης. Αυτοί κι εμείς. Υπάρχει μια αιώνια αόρατη κλωστή που συνδέει τους εκμεταλλευόμενους. Αυτοί δεν μπορούν να τη δουν. Δεν βλέπουν και κάτι άλλο. Ενα καράβι που κατασκευάζεται, αδιάκοπα, και δε θ’ αργήσει να ταξιδέψει σε θάλασσες καινούργιες. Δεν έχει τίτλους ιδιοκτησίας, δεν είναι δικό τους. Δεν μπορούν να τ’ αρπάξουν…

 

Σχετικά θέματα

Απόψεις