Με συγκέντρωση έξω από το υπουργείο Οικονομικών και συνέντευξη Τύπου,οι συμβασιούχοι εργαζόμενοι στην Καθαριότητα, είπαν «Όχι» στις απολύσεις για μια ακόμα φορά και απαίτησαν την παραμονή τους στην εργασία.
Οι 160 καθαρίστριες και οι καθαριστές, οι συμβάσεις των οποίων λήγουν στο τέλος του μήνα δουλεύουν στα κτίρια του υπουργείου Οικονομικών, στις ΔΟΥ όλης της χώρας, πολλοί από αυτούς για χρόνια. Και στην σημερινή κινητοποίηση είχαν στο πλευρό τους αντιπροσωπεία της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ, σωματεία καθαριστριών και άλλων εργαζομένων.
Τη Δευτέρα, με αφορμή και τη Μέρα της Γυναίκας, προγραμματίζουν νέα κινητοποίηση στις 10 π.μ. έξω από το υπουργείο.
Στην εισηγητική ομιλία στην ενημέρωση του Τύπου που ακολούθησε, εκ μέρους των εργαζομένων καθαριστών και καθαριστριών, η Τζένη Μπάλα είπε:
«Καλημέρα σας και σας ευχαριστούμε που ανταποκριθήκατε στην πρόσκληση μας,
Εμείς, οι εργαζόμενες και οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα του υπουργείου Οικονομικών, Εφοριών, και άλλων υπηρεσιών του, αναγκαζόμαστε σήμερα να κάνουμε αυτή τη δημόσια παρέμβαση γιατί βρισκόμαστε απέναντι στο άδικο
Βρισκόμαστε απέναντι στην απόγνωση της ανεργίας
Βρισκόμαστε απέναντι στην απόλυση, μέσα στην πανδημία
Εμείς που τόσο καιρό βρισκόμαστε στην πρώτη γραμμή, δίπλα σε γιατρούς και νοσοκόμους καθαρίζαμε, απολυμαίναμε, προστατεύαμε με την δουλειά μας του συναδέλφους μας, τους υπόλοιπους εργαζόμενους, τον κόσμο που ερχόταν στις εφορίες, στο υπουργείο κτλ ακόμη και το γραφείο του υπουργού που τώρα μας πετάει στο δρόμο.
Εμείς είμαστε αυτές που μέρα-νύχτα, με καραντίνα ή χωρίς, με λοκντάουν ή χωρίς, καθαρίζαμε τα πάντα, απολυμαίναμε τα πάντα και προστατεύαμε με τη δουλειά μας τον κόσμο, εμάς λοιπόν μας πετάνε σήμερα απροστάτευτες, άδικα, μέσα στην πανδημία και μας αφήνουν χωρίς δουλειά, χωρίς μισθό. μέσα στην πανδημία, και ενώ οι υπηρεσίες, τα νοσοκομεία, τα σχολεία, στενάζουν για προσωπικό, ειδικά στην καθαριότητα, εμείς θεωρούμαστε περιττές.
Ίσως θα έπρεπε να κάνουμε αίτηση για ειδικοί φρουροί, ίσως τότε να βρίσκαμε καμία θέση, αλλά βλέπετε οι περισσότερες πλέον έχουμε περάσει τα 45, τα 50, είμαστε εδώ να δουλεύουμε σχεδόν 20 χρόνια.
Όχι όλοι, αλλά είμαστε 150 εργαζόμενες, που σχεδόν μια δεκαετία έχουμε φτύσει αίμα κάθε χρόνο, κάθε 18 μήνες, να τρέχουμε με το φόβο και το άγχος αν θα έχουμε δουλειά. Περάσανε κυβερνήσεις, υπουργοί, τρόικες, και εμείς εδώ νύχτα μέρα, δουλεύαμε, με τον ιδρώτα, με το άγχος, με τις αρρώστιες, τις μειώσεις μισθών, τα ωράρια, τις μετακινήσεις, από δήμο σε δήμο, υπηρεσία σε υπηρεσία, να κάνουμε επιπλέον ότι δουλειά προκύψει, να βοηθάμε, με την ελπίδα ότι θα βρούμε δίκιο.
Με την ελπίδα ότι καταστρέψαμε τα χέρια μας, τις πλάτες μας και τα πνευμόνια μας με τα χημικά και μέσα στα σκατά, συγνώμη κιόλας, αλλά έτσι είναι, για να μπορούμε να ζήσουμε τίμια τις οικογένειες μας. Και η ανταμοιβή, το ευχαριστώ, είναι η ανεργία. Η απόλυση.
Ίσως αν είχαμε μια εταιρία να παίρναμε καμιά επιδότηση, κάνα δωράκι. Αλλά βλέπετε εμείς έχουμε μόνο τα χέρια μας και την ψυχή μας. Με αυτά δουλεύαμε. Δε ζητάμε δώρα. Δε ζητάμε ειδική μεταχείριση. Ζητάμε το δίκιο μας.
Και εδώ θέλουμε να διευκρινίσουμε ακριβώς τι ζητάμε. Και ας βγει ο Υπουργός να μας πει ότι έχουμε άδικο αν αυτό που ζητάμε δεν είναι σωστό
Εμείς λοιπόν είμαστε 150 εργαζόμενες και εργαζόμενοι, δέκα χρόνια σχεδόν είμαστε με συνεχείς συμβάσεις. Με αυτόν τον τρόπο κάποιοι από εμάς εδώ δουλεύουν σχεδόν 20 χρόνια περιμένοντας να γίνουν οι συμβάσεις μας αορίστου. Αντί αυτού, απολυόμαστε καθώς μας ανάγκασαν να μπούμε για τις δουλειές μας στη διαδικασία του ΑΣΕΠ.
Μέσω αυτής της διαδικασίας, μόνο 10 άτομα μπόρεσαν να κρατήσουν τις θέσεις τους. Στην ουσία όλες οι υπόλοιπες βγήκαμε στερούμενες προσόντων για τη δουλειά που κάνουμε εδώ και δυο δεκαετίες!
Δηλαδή ο ΑΣΕΠ έγινε το εργαλείο, η δικαιολογία, για να χάσουμε τις δουλειές μας.
Προσέξτε. Για να μην παρεξηγηθούμε. Εμείς δεν λέμε ότι αυτοί που προσλήφθηκαν μέσω ΑΣΕΠ, να μην προσληφθούν. Εμείς δε θα κόψουμε το ψωμί κανενός, ούτε θα κάνουμε σε άλλους αυτό που κάνουνε σε εμάς.
Εμείς καταγγέλλουμε όμως το ψέμα, το άδικο και την υποκρισία που ενώ τα νοσοκομεία, οι υπηρεσίες, τα σχολεία, τα δικαστήρια, τα μετρό και τα λεωφορεία, κάνουν κραααα ότι δεν καθαρίζονται γιατί το προσωπικό δεν φτάνει μέσα στην πανδημία εμάς μας απολύουν!!!
Δουλειά υπάρχει, ανάγκες υπάρχουν, εμείς έχουμε χέρια και διάθεση να δουλέψουμε και μας πετάνε στο δρόμο!!! Είναι άδικο, είναι απαράδεκτο!
150 οικογένειες να τρέχουν να ζητιανεύουμε επιδόματα και γυναίκες που θα έπρεπε να ετοιμαζόμαστε για σύνταξη να μας τρέχουνε για καταρτίσεις στα 55 μας! Με τσακισμένα χέρια και μέση τόσα χρονιά καθαρίστρια να μου λένε ότι τώρα δεν επαρκούν τα μόρια μου για την δουλειά μου!
Απαιτούμε το δίκιο μας! Απαιτούμε να ζήσουμε από την δουλειά μας! Δε ζητάμε να μας χαρίσει κανείς τίποτα. Το υπουργείο αυτό που καθαρίζουμε κάθε μέρα βγάζει ανακοινώσεις για εκατομμύρια επιδοτήσεις, δάνεια, χορηγήσεις σε τράπεζες, εμπορικά, αεροπορικές, ας δώσει και κάτι για τους εργαζόμενους που του καθαρίζουν τις τουαλέτες!
Δε ζητάμε να μας δώσετε λεφτά για να καθόμαστε. Ζητάμε να κερδίζουμε το μισθό μας με τη δουλειά μας και μας το απαγορεύετε.
Εμείς εδώ ξεκινήσαμε έναν αγώνα. Όχι γιατί το επιλέξαμε, αλλά γιατί μας αναγκάσατε. Μας αναγκάζετε εν μέσω πανδημίας να γυρνάμε στους δρόμους για να μη μας πετάξετε στο δρόμο
Φοράμε μάσκες αλλά έχουμε φωνή. Φοράμε γάντια αλλά απλώνουμε το χέρι η μια στην άλλη
Όλες μαζί. Για το δίκιο μας είμαστε εδώ. Δε παρακαλάμε. Ζητάμε το δίκιο μας
ΜΑΖΕΥΟΥΜΕ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ
ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΥΠΟΥΡΓΟΣ, ΚΑΜΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, ΚΑΝΕΝΑΣ
ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΜΑΣ ΠΕΤΑΕΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΣΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙ!
Για αυτό τώρα να παραταθεί η ισχύς των συμβάσεων του προσωπικού καθαριότητας του υπουργείου Οικονομικών — να μετατραπούν όλες οι συμβάσεις τώρα σε αορίστου χρόνου
καμία απόλυση
κανείς μόνος του στην πανδημία
Στην παρέμβασή της η Χριστίνα Καραμαλίκη, πρόεδρος του Σωματείου Καθαριστών Καθαριστριών Πειραιά και μέλος της Διοίκησης της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων, μεταφέροντας την αλληλεγγύη των σωματείων στον αγώνα των καθαριστριών, τόνισε, ανάμεσα στα άλλα, ότι «Δεν υπάρχουν δίκαιες και άδικες απολύσεις» και σημείωσε: «Δεν είναι φυσικό φαινόμενο η ζωή μας να κρέμεται από κάθε κυβέρνηση», και κατήγγειλε πως με ευθύνη όλων των κυβερνήσεων οι εργαζόμενοι ζουν σε διαρκή ομηρεία και πλέον βρίσκονται αντιμέτωποι με τις απολύσεις.
