Just in

Όλα τα νέα
Imerodromos logo
 

O πόνος μιας ζωής

«O πόνος μιας ζωής πνιγμένης στους συμβιβασμούς και στην απάθεια είναι πόνος υπαρξιακός, είναι ο πόνος μιας κενής ζωής που..

«O πόνος μιας ζωής πνιγμένης στους συμβιβασμούς και στην απάθεια είναι πόνος υπαρξιακός, είναι ο πόνος μιας κενής ζωής που έχει μάθει να υπακούει σε εντολές, να πειθαρχεί μπροστά στον εκάστοτε ισχυρό, να αδιαφορεί για την καταπίεση και την εκμετάλλευση του διπλανού του όσο δεν αγγίζει τον ίδιο, είναι ο πόνος της κατεστραμμένης ψυχοσύνθεσης, της ομοιογενοποίησης πίσω από την παραγωγή κοινωνικών προτύπων, της διάχυτης εξατομίκευσης, είναι ο πόνος του υπαρξιακού κενού που στην εποχή της καπιταλιστικής ευημερίας καλυπτόταν μέσα από πολυτελή αμάξια, στεγαστικά δάνεια, καινούρια σετ επιπλωμένων σπιτιών, φτηνή διασκέδαση και τώρα παραμένει εγκλωβισμένος στις ουρές του ΟΑΕΔ, στα συσσίτια της εκκλησίας, στην επιλογή της ανοχής απέναντι σε αυτή την συνθήκη»

Σκέπτομαι πόσοι θα βρίσκαν μια έκφραση του δίκιου τους σε αυτά τα λόγια , κι ακόμα πόσοι θα συμφωνούσαν σε μεγάλο βαθμό αν… Αν ήταν απόσπασμα ενός αναγνωρισμένου διανοούμενου σαν τον Σαραμάγκου πχ ή του Κρισναμούρτι,ή του Τσόμσκι , ή του Μαρξ ακόμα , ή του Τολστόι , εγώ πάντως άνετα τα βάζω αυτά τα λόγια στο στόμα και στη γραφή όλων αυτών .

Πόσοι αλήθεια θα ταυτίζονταν με αυτά τα λόγια Αν δεν ήταν λόγια του Νίκου Ρωμανού στο κείμενό του για την δικαστική απόφαση της περασμένης άνοιξης που τον καταχώρησε στους «ατομικούς τρομοκράτες» επιμηκύνοντας την κάθειρξη του. Πολύ μεγάλες οι ποινές για τους ατομικούς τρομοκράτες, ενώ αν είσαι τρομοκράτης ενταγμένος σε σύνολα τότε τόσο η αστική δικαιοσύνη όσο και η ανθρώπινη γνώμη των συνανθρώπων θα σου βρουν αμέσως ελαφρυντικά, αν είσαι οπαδός μιας ομάδας που τα σπάει ας πούμε, αν για να βγάλεις το μεροκάματο σου έγινες όργανο στα σώματα καταστολής ή σε μισθοφορικό στρατό, αν έδινες μερικές κλωτσιές μαζί με άλλους είκοσι στον πεσμένο Κωστόπουλο, αν ήσουν Χρυσαυγίτης που η οργάνωση και πλέον το κόμμα σου δικάζεται εδώ και πέντε χρόνια αλλά είναι τόσο περίπλοκο να κριθείς «έγκλημα» ενώ για τον Ρωμανό και τους Ρωμανούς ήταν τόσο μα τόσο απλό.

Ατομικός τρομοκράτης λοιπόν πολύ ποιητικό. Άν ήμουν έφηβος θα με ενέπνεε . Φαντάσου δηλαδή να είσαι τρομοκράτης από ξεκάθαρα δικιά σου απόφαση, χωρίς την άδεια του μπαμπά και της μαμάς, των συγγενών και του κοινωνικού κύκλου , χωρίς τις επιρροές των φίλων χωρίς κρατική επιδότηση , αυτοσυντηρούμενος τρομοκράτης πόσοι το τολμάνε; 

Απόλυτα μοναχικός και απόλυτα αυτεξούσιος . Η πραγματική αντίσταση για ανθρωπινη ελευθερία λοιπόν δεν βρίσκεται σε κρατικές απομιμήσεις , σε μεγάλες οικογένειες όπως οι πατρίδες, οι εθνικές μαφίες, τα κόμματα, οι ΜΚΟ αλλά σε αδούλωτες ατομικότητες , που δεν το παζαρεύουν , που δεν σου χαρίζουν έτσι καλοπροαίρετα και χύμα την εμπιστοσύνη τους , που η γοητεία που τους συνεπαίρνει δεν έχει τα χαρακτηριστικά μιας ακριβής γκόμενας ή ενός πολυτελούς αυθαίρετου. 
Πολιτικός ρομαντισμός ; Πιθανά. Αλλά για όσους τυχόν υποφέρουν από αυτόν τον υπαρξιακό πόνο που αναφέρει ο Ρωμανός στο κείμενό του το ζήτημα μπαίνει αλλιώς : Ρομαντισμός ή βαρβαρότητα και βέβαια ο καθένας έχει την τρομοκρατία που του αξίζει.

 

Απόψεις