Just in

Όλα τα νέα
Imerodromos logo
 

Ο Λούμπεν και η Τέχνη

Ο λούμπεν προλετάριος, ο λούμπεν x μικρομεσαίος, ο λούμπεν νεοάνεργος , ο λούμπεν εσω-εξωκοινοβουλευτικός και η ΤΕΧΝΗ Tην  χορωδία που..

Ο λούμπεν προλετάριος, ο λούμπεν x μικρομεσαίος,
ο λούμπεν νεοάνεργος , ο λούμπεν εσω-εξωκοινοβουλευτικός
και η ΤΕΧΝΗ

Tην  χορωδία που την γούσταρε και πήγαινε, που ήταν και μια διαφυγή στην ωμή του καθημερινότητα σκληρή δουλειά και νυχτερινό, την παράτησε στα δεκαεπτά του γιατί αισθανόταν εξίσου γελοίος να τραγουδά σαν καστράτος όσο και σαν βαρύτονος. Γιατί το βαρύτονος ήταν ξεκάθαρα προσποίηση, σαν τα κομματόσκυλα που παρουσιάζονται ξεδιάντροπα αξιόπιστα . Το καστράτος αυτό ναι του άρεσε …Αυτό ήταν η ίδια η Μουσική, που δεν είχε όμως ούτε αντίλογο στην ανεργία , ούτε δουλειά συγκεκριμένα να προσφέρει στις ζώνες πειράματος, απέναντι στην Σαλαμίνα, στην Βυρηττό και την Όστια. στην Όλυνθο, στην Μασσαλία , στην Άρλ , στις φαβέλες του Σάο Πάολο, στην χασαποταβέρνα της Γάζας , στο γειτονικό Χαράρ που άφησε ο Ρεμπό το ένα του πόδι.

Μουσική με αποσυνδεμένες τις βλεφαρίδες της, αξύριστη από την πλευρά του Περάματος, με κομμένα χέρια και γλώσσα να δαγκώνει στα μουγκά το τραύλισμα της παλίρροιας.

Αλλά ακόμα κι αυτά να μην ήταν, πόσο μπορεί κανείς να μιλά την γλώσσα των αγγέλων, αυτήν την πρόστυχη αυστηρή γλώσσα που στραβώνει ολονών τα αυτιά και όλα τα συγχωρεί εκτός απ την αποχή και την αδράνεια.

Για πόσο να σου συγχωρεθούν τα πεθαμένα σου ένστικτα, πόσο να κρατηθείς από ρυτίδες δέντρων και καραβάνια κάμπιες ;
Πως να ταξιδέψεις με τον ΄Εσπερο όταν και αυτόν τον σπρώχνουν άνθρωποι και που γαμώτο να πας να χωθείς τώρα παρά σε αυτήν τη γη που ανοίγει σαν τάφος για να σε υποδεχθεί;

Πόσο να μείνουν αμάραντα τα χλωρά με αδιαχώριστη την καλοσύνη από το έγκλημα στις αναθυμιάσεις τους. Όχι, όχι δάκρυα, μη.. . Μίσος χίλιες φορές μισό, και ορθοπεδικό, σαν Bauhaus, ακλόνητο, τετράγωνο και σφηνωμένο χαράματα στην καρδιά του κτήνους, αμόλυντο από την μπαλάντζα της μεταμέλειας. Κάτι σαν «Θα σας δείξω εγώ» ή «Φάτε την ρε μαλάκες»

Αρχίδια καντονέζικα. Σε τι θα του χρησίμευαν ποτέ όλα αυτά, τα απομεινάρια μιας μέρας ,τα καταπατημένα οικόπεδα της δύναμης , οι ξιφομαχίες των γυναικωτών, ομοβροντίες της φενάκης, αθλιότητες της τέχνης.

Η απόγνωση του έκοψε την θέα και ένοιωσε ξανά εκείνο το κάψιμο στον αυχένα.

[arve url=”https://youtu.be/DFC5pQPQEOI” align=”center” /]

Συναντηθήκαμε όμως δυο φορές 

[arve url=”https://youtu.be/X21oMvutwag” align=”center” /]

Απόψεις